Het wel en wee van T.V.

Voorgaande jaren, toen ik nog actief was op Hyves schreef ik in deze tijd van het jaar, zoals vele anderen een opsomming van het jaar wat op z'n eind liep. Dit jaar dus niet. Ik bedoel, ik zou denk ik spontaan opnieuw in de put kieperen. Maar ik wil er wel even bij stil staan, want het is nogal en enerverend jaar geweest. Maar nu de laatste dagen van dit jaar voorbij gaan, besef ik me dat het me niet alleen maar pijn, kommer en kwel heeft geleverd. Tussen al die momenten van verdriet zijn er ook telloze momenten geweest dat ik mij vreselijk gezegend voel met 2 prachtige gezonde kinderen. Dat dit niet vanzelfsprekend is, en de boel van de 1 op de andere dag er ineens heel anders uit kan zien heb ik van een gevoelsmatig korte afstand meegemaakt. Dat ik 5 jaar geleden een kerel aan de haak heb geslagen die mij door een diep dal heeft zien gaan, vol onmacht aan de zijlijn stond, die badkuipen vol bagger naar zn oren geslingerd heeft gekregen en toch elke keer de energie vond om door ...

Wij liggen elkaar niet.. Meerder keren per week proberen we het weer. Geef ik hem een beetje speling zodat we de dag gezellig beginnen, maar vandaag liet hij me weer grandioos in de steek. Vandaag had ik mijn eerste dag als invaller op de barnehage. Had hier super veel zin in, 2 wekkers gezet omdat ik gisteren nog in de kroeg aan het werk was en dus pas laat thuis en laat in bed. Ik had ook wel vertrouwen in mijn innerlijke wekker, zoals gewoonlijk wanneer er iets spannends te gebeuren staat. Helaas was ik vanochtend om 5:45 nog dusdaning slaperig dat ik me niks spannends kon heugen, mn wekker uitdrukte en verder ben gaan slapen. Om vervolgens ruim een uur later wakker te schrikken, zo snel en zachtjes mogelijk me aan te kleden, mn rechtopstaande pony tot liggen te dwingen (ja ik heb het over mn haar), lunch mee te nemen en gauw een broodje te smeren die ik in de taxi kon opeten. Keurig op tijd en speurend naar koffie kwam ik aan tafel te zitten met een groepje actieve 5 jarigen die ...

... toch doe ik het! De meesten die dit zullen lezen kennen mij en mn verhaal, maar het begint altijd lekker opgeruimd om eerst een opsomming te doen. Geboren op 11 september 1987 in Hoogeveen als jongste dochter van Jan en Alida Vredeveld, en zusje van Marieke en Rianne. Full speed ahead. In februari 2008 ben ik naar Noorwegen verhuist om samen te gaan wonen met mijn grote liefde Lex. 27 juni 2009 werd onze zoon Liam geboren en 26 april 2011 volgde zijn zusje Noëlle. Een paar maanden na de geboorte van Noëlle heb ik aardig in de put gezeten. Zat niet in lekker in mn vel en was somber. Toen ik in januari 2012 eindelijk een baan kreeg waar ik me heerlijk op mn plek voelde ging de zon weer schijnen.  Alles liep op rolletjes totdat het noodlot toe sloeg. Op zondagavond 4 maart rond 21:15 werd ik door mijn vader gebeld. Na 4 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan waren er eindelijk longen voor mijn moeder. Hier had ze zo lang op gewacht, ik zou vreselijk blij moeten zijn maar ...

Vandaag besloten om het bloggen te gaan proberen. Er zijn zoveel dagelijkse dingen die ik van me af wil schrijven.. Gauw meer.