Het wel en wee van T.V.

Vandaag is mijn lijf moe en mijn hoofd druk. Op weg van de winkel waait ineens de gedachte voorbij: misschien moet ik het even van mij af schrijven zoals ik eerder deed. Ik google mijn blog en zie tot mijn verbazing dat het 2 jaar geleden is sinds mijn laatste post. Oeps. Wel dwaalt er nog een concept rondt van 2023 maar die was niet zo zonnig. Maar dat zijn de momenten dat ik juist van mij af wil schrijven, en ik hoef het ook niet altijd met de buitenwereld te delen. Wanneer het water me over de schoenen spoelt zocht ik vaak bevestiging van dat mijn leven ook ''niet niks'' was. Maar wanneer dat teveel gebeurde voelde ik me een aandachtzoeker en een aansteller. Die cirkel was vermoeiend en moest doorbroken worden. En daar kwam dan weer het cliché om te hoek kijken: TIJD. Tijd heelt wonden, tijd doet verzachten, tijd doet begrijpen en tijd doet loslaten. Frustrerend als je ergens midden in zit en prachtig om op terug te kijken.  Van de week zag ik een story op Instagram ...

 Op veler verzoek kruip ik dan maar toch achter mijn laptop om een verhaaltje te typen. Maar waar ga ik beginnen? De afgelopen 6 maanden heb ik mijn wereldje zo klein gemaakt en gehouden, dat het bijna spannend voelt om nu weer ineens meer te gaan delen. Ik had veel te verwerken. Veel meer dan ik ooit had gedacht. Voor mij was het noodzakelijk om de ruis op de lijn te verminderen. Geen goed bedoelde meningen of ongevraagd advies, of nog meer commentaar op mijn doen en laten. Ik had tijd en rust nodig. Nja heb tijd en rust nodig.  Ik moest voor mezelf leren opkomen. Leren dat mijn gevoel en emotie en mogen zijn. Dit is overigens een mega work in progress waarbij ik hopelijk volgende maand, na 6 maanden op de wachtlijst, professionele hulp bij krijg.  De afgelopen jaren heb ik ontelbare keren te horen kregen dat ik zo’n sterke vrouw ben, en “ik had het nooit gered zoals jij je overal doorheen geslagen hebt”. Dan haalde ik mijn schouders op want; me ergens doorheen slaan is ...

 Ik voel me vanochtend een tikkie emo, dus wat doen we dan? een blog schrijven! 4 jaar geleden was ik op dit moment in het ziekenhuis om de bevalling van Elise te laten inleiden. Vanochtend werd dit meisje door haar grote zus uit bed geplukt om de balonnen en slingers te bekijken boven, even later rolt dr broer uit bedom haar een dikke knuffel te geven. Ze kreeg alvast een klein kadootje, en de rest komt vanmiddag wanneer iedereen thuis is. Slagroomtaart met aardbeien, hotdogs en pizza med kaas heeft ze besteld. Maar om ze zo te zien, met zn drieen, zoveel liefde voor hun zusje. Daar stroomt mijn mamahart van over. De verantwoording die Liam en Noëlle voor haar nemen vloeit voort uit genegenheid en niet uit verplichting, en dat is prachtig om te zien.  Oh en voor de duidelijkheid, er word ook meer dan genoeg op elkaar gemopperd hier hoor, laten we het wel even echt houden. De rommelkont factor van Elise is Noëlle plus mij keer 10.  Maar wanneer ik dit zie vraag ik me soms...

Het is juli. Maar sinds een paar weken spookt het alweer door mn hoofd. 5 jaar geleden. 5 jaar geleden dat ik werd opgevreten door de onzekerheid. Dat mijn normaal zo standvastige optimisme begon te wankelen. Dat ik boos kon worden op de artsen in het ziekenhuis, terwijl ik nu achteraf wel weet dat het allemaal geen ruk zou hebben uitgemaakt. 5 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis in Bergen. 4,5 uur rijden vanaf huis, en nog veel verder weg van mijn familie in Nederland. Wachtende op, ja wat eigenlijk? Duidelijkheid was er niet te krijgen. Niet over wanneer ik zou bevallen, hoe ik zou bevallen en hoe het met Emma zou zijn. Gewoon de dagen zien door te komen, blijven ademen en hoop blijven houden. Om de zoveel dagen een paar uur afleiding van Liam en Noëlle die dan langs kwamen, gewoon even mamma zijn. Even alles een beetje normaal. Die hele pijnlijke buik negeren die me er continu aan herinnerde dat dingen niet normaal waren. Als ik terug kijk naar die periode, en bepaalde emoties...

Ja, dat is denk ik het best omschrijvende woord van wat er de afgelopen dagen regelmatig in mijn hoofd gebeurd. Een overload aan informatie en gevoelens die een plekje moeten vinden in mn hoofd. Nu weet ik niet in hoeverre het in Nederlands in het nieuws is, maar donderdag kwam hier dus het bericht dat alles dicht gaat. Vrijdag waren meteen al de scholen en barnehages dicht. De winkel was leeg, en de bizariteit van de situatie was bijna tastbaar. Vrijdag een dagdienst, nieuwe maatregelen, nieuwe procedures, en na het weekend nog meer, nog strenger en nog scherper. En zo veranderd de informatie stroom continu. En dan te beseffen dat in onze gemeente, nog geen enkel bekend corona geval is. Godzijdank natuurlijk, maar hoelang houden we het buiten de deur? Ik heb ook naar de toespraak van Rutte geluisterd, en die legde het (vond ik) heel duidelijk uit. Er is gewoon geen goed nieuws, er is geen oplossing, alleen maar een zo goed mogelijk handelen. En dat is hier in Noorwegen natuurlijk ne...

Zo voelt het nu een beetje. En ja, als er hier dingen gebeuren dat beland dat op mijn blog, want schrijven helpt en ruimt op. Gelukkig hebben we ook heel wat mindere sensationele periodes in ons leven, maar dat is saai, dus dan schrijf ik er ook niet over. Sinds wij terug kwamen van onze vakantie deze zomer, sloeg het weer toe. Stilletjes, elk voor zichzelf, het af toe een keer noemen; heimwee. Heimwee naar Nederland, naar de familie en vrienden. Alles binnen handbereik hebben. Maar, we hadden ons ook voorgenomen dat remigreren geen optie zou zijn. Financieel, de kids, we hadden er genoeg redenen voor. Maar het bleef knagen. Dus ik ben gaan zoeken, en mensen gaan vragen. Ik was 19 toen ik op mezelf woonde in het centrum van Assen, en de inkomsten en uitgaves waren de enige referentie die ik had. Dingen eens op een rijtje gezet en tot onze blijde verassing kwamen we erachter dat het eigenlijk tot echt wel mogelijk is. Dus we keken elkaar aan van; wat houd ons dan nog tegen? We...