Beweging

De titels van mijn blog verhalen zijn nooit heel spannend, er plopt vaak een woord in me op en dat wordt het dan. Vaak staat het wel gelijk aan hetgeen wat speelt, wat me bezighoud. 

Wanneer iets loskomt wat vastzat, wat krijg je dan? Juist, beweging. 

Al maanden was ik aan het kwakkelen, fysiek vooral omdat ik het mentale stukje lekker negeerde. Ik kabbelde wel rustig door, maar echt heel lekker ging het niet. Sommige weken waren top, en sommige juist zwaar. Opzich niks mis mee, maar wel vermoeiend als die energie niet een constant level kan vinden.

Wanneer ik veel voor elkaar krijg, voelt dat lekker. Dan voel ik me sterk, een stoere vrouw. Maar als het dan even allemaal niet lukt zijn die gevoelens net zo sterk, maar dan in het negatieve. Inclusief de gevoelens van: ohnee nu vinden ze me zwak en stom. En dat is echt een dooddoener voor jezelf. Wanneer ik me goed voel neem ik allerlei projecten aan. Ik vind alles leuk en wil alles voor iedereen doen. Maar wanneer deze rush afneemt en ik de realiteit onder ogen kom van alles wat ik moet doen omdat ik het ben aangegaan baal ik als een stekker. Mijn eigen projecten kan ik dan even op de plank leggen, maar dat wat ik voor anderen heb toegezegd en ik op moet terug komen, dat voelt rot. ''Wat zullen ze wel niet van me denken?''. 

De afgelopen maanden gleed is steeds meer in deze onbalans, totdat het kookpunt was bereikt. Lichamelijk voelde ik me zo ellendig. Enorm gevoelig verteringsstelsel, veel duizelingen en migraines. De griep ramde erin als een bom. En ondanks het gezonde eten, goed slapen en veel bewegen bleven de klachten. Totdat het kleine stemmetje steeds luider werd: die fysieke klachten hebben een psychische oorzaak. 

Oke, en nu? Ik ging het gesprek aan op mijn werk en maakte een afspraak bij de huisarts. Even de rem erop, minder werken (want volledig thuis blijven zag ik niet zitten). Geen medicatie meer gebruiken tegen de spanning en angst gevoelens en ''de draak in de bek kijken''. Afgelopen maandag mocht ik daarom met Bregje mee naar Joan en Joop en hier heb ik een zeer bijzondere ervaring gehad. Ik ben absoluut van mening dat er meer is tussen hemel en aarde, maar ben ook een sceptische rookie wat betreft spiritualiteit. Eerst zien dan geloven, beetje dat idee. Nou, gezien en gevoeld heb ik het absoluut. We spraken veel over sterrenbeelden en hun karakter eigenschappen. Daarna onderging ik een behandeling voetreflex ''massage''. Ik typ massage tussen haakjes, want een massage is aangenaam en ontspannen en dit was alles behalve aangenaam en ontspannen. Het deed pijn, ontzettend veel pijn en ik heb vreselijk gehuild en gehyperventileerd. Maar zodra zijn handen van mijn voeten waren, was de pijn ook weg. Ik zit bomvol onverwerkt en oud verdriet. Hier hoef je geen hogere wat dan ook voor gestudeerd te hebben om dat te zien/voelen of begrijpen. Maar het moet eruit want het maakt me letterlijk ziek. En ik was (of ben) er klaar voor om dit te ondergaan. Nadat ik was bijgekomen van deze behandeling, badend in het zweet kwam ik langzaam weer tot mezelf. Bregje en ik reden terug naar Drenthe en kletsen de hele weg naar huis over diepgaande onderwerpen. Ik was helemaal opperpop, gisteren opperde we ook dat we best in stilte naar huis hadden kunnen rijden, al doende leert men he. Joan en Joop gaven het advies mee om veel water te drinken en alles wat er los zou komen, te laten komen. 24 uur na de behandeling kwam het los. Ik was bij Jinka (daar zo meer over) en ik voelde het niet en zij ook niet. Ik werd plots zo extreem moe en heb haar lekker in de paddock gezet en ben naar huis gegaan. Ik voelde dat ik steeds moest huilen, soms kleine tranen en soms meer.  Gisteravond kwam de grootste lading ellende eruit en ik heb het maar laten gebeuren. Het deed pijn, je weet wel dat je in foetushouding ligt en dat je die golf van binnen voelt komen? Nou dat dus. Toen het weg ebte ben ik als aan blok in slaap gevallen tot een uurtje of 6. 

Ik voel me lichter, rustiger maar ben er nog niet. Ik moet dit vasthouden, het stukje acceptatie. Niet druk maken over hoe stom ik het vind dat dit gebeurd, maar het laten gebeuren. Makkelijker gezegd dan gedaan maar als ik het vaak genoeg herhaal naar mezelf dan komt het vast goed. 

Waar het in ieder geval niet aan schort is de aanmaak van endorfine. Vorige week tikte ik ruim 200 km aan op de fiets omdat ik de nodige dagen naar de paarden ben geweest. Waar ook een verandering heeft plaats gevonden, want lieve Jerom heeft plaatsgemaakt voor Jinka. Het afgelopen jaar zou ik al eens op haar rijden, maar door wat dan ook ging het niet door en ging ik bijvoorbeeld op buitenrit met Billie of Hilmar. Maar een aantal weken geleden was het dan zover. Jerom op het vakantieweiland en dus mocht ik met Jinka aan de slag. De eerste zondag stond ik haar af aan Elise en gingen we lekker met een club meiden en paarden naar Berkenheide, maar die week erna was het mijn beurt en maakten we ons debut in de bak. Wat een klik! Wat een lief en dapper paard. En weer een merrie he, ik denk dat ik toch iets met merries heb. Jinka is een KWPN merrie met een ca schofthoogte van 1.70m, vos met mooie bles en 12 jaar oud (uit mn hoofd). Ze is nu ongeveer 1,5 jaar onder het zadel. Alleen op buitenrit vind ze niks, maar in de bak alleen gaat steeds beter. En met haar kuddegenoten op buitenrit kan ze echt wel van genieten. Ze heeft hele lange benen en niet altijd de beste coördinatie (wat grappige situaties oplevert). Maar bovenal is ze gewoon ontzettend lief en dapper en ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik haar nu mijn verzorgpaardje mag noemen. Dankjewel Bregje. 

En nu verder? Ik heb een afspraak staan met de bedrijfsarts en een week later ga ik eens babbelen met de PO GGZ verpleegkundige van de huisarts. Hier ben ik sceptisch over want ik heb al zoveel gebabbeld. Ik moet iets vinden om de balans te behouden in het dagelijks leven. Gezin, relatie, werk, school en vrije tijd. Maar wieweet kan zij mij hierin begeleiden. Proberen kan altijd. Omdat het niet haalbaar is voor mij om wekelijks naar Lelystad te gaan voor behandeling ben ik nog zoekende naar hier iets in de omgeving. Dus mocht je het hele verhaal gelezen en hebben en denken, ''Tess, die en die moet je hebben!'' dan verneem ik dat graag.

(PS: check dat jonge snoetje van mijn profielfoto hier, anno 2015!)

(PPS: mocht je mij het afgelopen half jaar hebben leren kennen en vraagtekens hebben na het lezen van deze blog, lees dan even de oudere posts ;) )