2 jaar later

Vandaag is mijn lijf moe en mijn hoofd druk. Op weg van de winkel waait ineens de gedachte voorbij: misschien moet ik het even van mij af schrijven zoals ik eerder deed. Ik google mijn blog en zie tot mijn verbazing dat het 2 jaar geleden is sinds mijn laatste post. Oeps. Wel dwaalt er nog een concept rondt van 2023 maar die was niet zo zonnig.

Maar dat zijn de momenten dat ik juist van mij af wil schrijven, en ik hoef het ook niet altijd met de buitenwereld te delen. Wanneer het water me over de schoenen spoelt zocht ik vaak bevestiging van dat mijn leven ook ''niet niks'' was. Maar wanneer dat teveel gebeurde voelde ik me een aandachtzoeker en een aansteller. Die cirkel was vermoeiend en moest doorbroken worden. En daar kwam dan weer het cliché om te hoek kijken: TIJD. Tijd heelt wonden, tijd doet verzachten, tijd doet begrijpen en tijd doet loslaten. Frustrerend als je ergens midden in zit en prachtig om op terug te kijken. 

Van de week zag ik een story op Instagram van een pedagogisch coach en mooi mens. Die vroeg: sta jij wel eens stil bij waar je vandaan komt? En toen realiseerde ik dat ik mezelf best een complimentje mag geven. 

Ik heb een soort van balans gevonden, en wanneer deze even zoek is wordt het makkelijker om deze weer te vinden. We hebben een enerverende zomer achter de rug. Samen wonen en een nieuwe baan, hallo! 

In het voorjaar werd duidelijk dat mijn wederhelft niet meer voor onbepaalde tijd op zijn plattelandswoning kon blijven. Mijn brein dacht meteen: let's go buy a house! Ik wou dolgraag weg van nummer 13, we groeiden er echt uit. En we woonden al meer samen dan apart dat het alleen maar een logische stap leek. Doodeng, dat ook. Maar een eerste huis kopen als 35 plussers was zo eenvoudig nog niet dus we maakte de keuze om lekker te blijven huren. En zoals wij zijn: dat moest dan ook direct geregeld worden toen we eenmaal het besluit hadden genomen. Zo werkte dat natuurlijk niet en ons geduld werd op de proef gesteld, tot dat ineens pats boem nummer 44 voorbij kwam en ons gegund was! Qua oppervlakte het dubbele en alle kids hebben nu hun eigen kamer. De timing was pittig, maar het paste ook precies. Eerst twee weken vakantie vieren in Slovenië met z'n allen en 1,5 week later kregen we sleutel van nummer 44. Als een malle gingen we aan de slag en binnen no time was de woonkamer klaar. Heuy hyper focus van t ADHD brein! Hierdoor heb ik mogelijk een stukje van het sorteren en inpakken overgeslagen en dit was een niet zo leuke verassing voor mijn wederhelft toen ik meldde dat er ''nog maar een paar dozen'' in de schuur en op zolder stonden. Maar daar hebben we het niet meer over, hij houdt nog steeds van me en afgelopen weekend heb ik zelfs 2 van die Noorse verhuisdozen met de titel ''Tessa crea zolder'' uitgepakt en ingeruimd. Want hier op nummer 44 heb ik weer mijn eigen hoekje waar ik lekker kan fröbelen. Niet dat ik er momenteel aan toe kom, want zoals ik noemde: een nieuwe baan! Per 1 september ben ik gestart als student medewerker als BSO juffie bij Koala (Antroposofische opvang) en dit bevalt toch zo ontzettend goed. De middagen werken en de ochtenden aan de bak voor school, want waar vorig jaar het allemaal wel leek mee te vallen vliegen de examens en keuzedelen me nu om de oren. Maar ik heb nog overzicht en motivatie en zolang ik dat kan vasthouden is het vertrouwen in mezelf er ook dat ik in het voorjaar van 2025 een mooi diploma in ontvangst kan nemen.

In mijn laatste blog schreef ik over de kids, en ik kan natuurlijk niet laten om nu ook weer even de trotste mamabeer uit te hangen. De status momenteel: Liam, 15 jaar, 1,77m, schoenmaat 43, vakkenvuller bij de Action en in het examenjaar van het VMBO. EXAMENJAAR mensen! Ik zeg steeds dat we samen een feestje gaan vieren als we ons diploma hebben behaald in het voorjaar, maar als ik teveel nadenk over zijn examenperiode... Pffft wat wordt dat spannend. Sinds hij afgelopen voorjaar is gestart met ADHD medicatie gaat school een stuk beter en zijn zijn cijfers er flink op vooruitgegaan, dus geen twijfel of hij het gaat halen natuurlijk. Maar het is bizar dat mijn zoon nu gewoon examens gaat doen terwijl ik het mezelf nog zo goed kan heugen dat ik zelf in de 4e zat. Bizar! Maar ook apetrots over hoe hij zich erdoorheen slaat. We lachen heel wat af nu zijn humor steeds fouter wordt.. 

En dan de tweede, Noelle, aka Billie. 13 jaar, 1,60ish, schoenmaat 38, paardenmeisje en brugpieper. Na een emotioneel afscheid van haar fantastische groep 8 juf en een prachtige musical was het eindelijk tijd om in mijn voetsporen te treden op Terra in Assen. Haar mentor is notabene mijn oud leraar. Het voelt goed en vertrouwd en ze gaat met veel plezier naar school. Een hele nieuwe club met vrienden gemaakt, feestjes worden gepland, maccies worden gegeten en elke ochtend met een vaste club naar school. De cijfers so far zijn prachtig en we zien een hele andere Billie thuis komen van school. Elke zondag op de fiets naar Tynaarlo voor les en sinds kort ook elke woensdagmiddag voor qualitytime met ons verzorgpaard Jerom. Ze heeft nu eindelijk haar eigen kamer, opruimen is nog steeds wel een dingetje maar zo blij dat ze eindelijk haar eigen ruimte heeft waar ze zich terug kan trekken.

En dan hebben we krumpie nog, onze Elise. 7 jaar, 1,28m, schoenmaat 31, paardenmeisje en wiebelkont. Vanochtend toen ze over het plein heen liep dacht ik: ach daar gaat m'n kleine meisje. En kort daarna realiseerde ik me dat ze helemaal niet meer zo klein is en dat ik net als mijn mama ben gevallen voor het stukje dat de jongste altijd de kleinste blijft. Nu zit er natuurlijk ook een aanzienlijk leeftijdsverschil tussen haar en de oudste 2. Elise gaat nu naar groep 4, lezen vind ze heerlijk maar rekenen is stom en ingewikkeld, maar ook dat komt wel. Ze heeft het afgelopen jaar musical-les gehad met een prachtige uitvoering in Hoogeveen, daarna haalde ze haar A diploma en dat betekende dat ze eindelijk op paardrijles mocht. Natuurlijk ook bij Vriend op Hoeven in Tynaarlo, want daar leren ze zoveel meer dan alleen maar het rijden. Deze plek past perfect bij ons, en na elke les hebben ze weer een doel bereikt de laatste tijd, wat een heerlijkheid.

Ook ik ben elke zondag hier te vinden om alleen of met m'n meiden lekker vitamine P op te doen. Nu Noelle de doordeweekse verzorgdag heeft over genomen heb ik weer een beetje meer rust en focus om me te richten op het werk voor school. 

En dan dat samenwonen... Wat zijn wij blij en trots met ons huis. Het voelt als thuis, er staat een zwarte motor naast mijn roze seizoenstafel. Hier kan het allemaal want het is ONS huis. De kinderen voelden zich er meteen thuis, ze hebben allemaal hun eigen kamer, we kunnen met zn alleen makkelijk aan tafel eten en op de banken is ook plek zat voor iedereen. De veestapel is wat uitgedund en Essie en Zoë heersen hier het huishouden. Dit uit zich vooral in veel slapen, lomp knuffelen en zeuren om eten. Stiekem zoeken ze elkaar al wat vaker op, lieve beestjes.

Om ''ineens'' weer het huis te delen met een medevolwassene betekende voor mij dat ik het nodige moest aanpassen. Ik ben zo gewend het allemaal alleen te moeten regelen en onthouden, maar dat hoeft niet meer. We doen het samen. Ruzie maken doen we niet aan (okee echt zelden dan), we praten, geven elkaar ruimte, knuffelen, maken stomme grapjes, zijn verdraagzaam en komen thuis bij elkaar. Ons verstoppen achter oude trucjes werkt niet meer want die kennen we van elkaar, en het hoeft niet meer. We weten elkaars valkuilen, waar we elkaar nodig hebben en wat we zelf moeten doen. Ik had nooit durven dromen dat een relatie er zo uit kon zien. Dat ondanks dat je allebei een shitload aan bagage hebt verzameld door de jaren heen, we dragen het gelijkwaardig. Hij is mijn beste vriend, mijn thuis, mijn rots, de beste stemmetjes imitator, de meester van de foute grapjes op de perfecte timing. Mijn verwarmingselement, Elise haar knuffelbeer (''Rootje, knuffeltijd!'' om vervolgens in zijn armen opgekruld te liggen giebelen), de ''ik ben er altijd voor jullie bonusvader'' voor de pubers. Hij houdt van ze alsof ze van hemzelf zijn. Waar ik zacht en gevoelig ben is hij mijn tegenpool en wil hij ze zo graag voorbereiden voor de harde boze wereld en ik denk dat samen wij een mooie harmonie vormen. Ugh, dit klinkt wel heel cheesy maar ik ben gewoon trots op ons. 

Apetrots, want kijk maar eens waar ik vandaan kom.