Eerlijk zijn tegenover mezelf.
Hoe komt dit toch? Waarom raakt me dit zo?
Een vraag ik Lex stel, en mezelf nog veel vaker. Komt het door de periode waar we nu in zitten, dat alles van een jaar geleden zo aan de oppervlakte ligt?
Want een jaar geleden stortte onze wereld opnieuw in toen we te horen kregen dat Emma zo ziek was. De eerste maanden van dit nieuwe jaar stonden in teken van herstel en rust. We begonnen onze draai weer te vinden, ik begon met werken, en door vele gesprekken en gewoon tijd, kwamen we tot de conclusie dat we het hierbij zouden laten. 2 kindjes en een engeltje. Toen Emma net was overleden riep ik dat we het zeker weer wouden proberen, alles lag toen zo rauw open. Het enige wat ik wou was een klein en warm bundeltje in mijn armen, niks liever.
Naar mate de maanden vorderen nam deze wens af. Met dat Emma overleed is ons ook de soort van vanzelfsprekendheid afgenomen dat we gezonde kindjes maken. En het besef van dat het nog een keer zou kunnen gebeuren nam de overhand. Het heeft ons zoveel kracht gekost om dit te verwerken, we zouden wel gek zijn als we ons vrijwillig weer vrijstellen aan zoveel onzekerheid en angst. En we zijn er ons ook heel erg van bewust dat we 2 gezonde kindjes hebben.
En daar komt het, hetgene wat ik zo moeilijk vind; eerlijk zijn tegenover mezelf in periodes dat het niet zo lekker gaat. Ik mis mijn kleinste meisje, ik wil haar hier bij me hebben, dat wou ik vanaf het moment dat ik die positieve test in handen had. Ik ben mijn dochter kwijt geraakt, ons kindje.
Ik wil niet verdrinken in mijn verdriet, ik heb een fantastische man en 2 kinderen die mij nodig hebben en ik hun. Ik heb een heel prachtig leven voor me, en het is mijn aard niet, ik knok tot ik er bij neer val en dan krabbel ik weer op,
De laatste weken word ik enorm op de proef gesteld, en hoe moeilijk ik het ook vind om dit toe te geven (omdat ik bang ben om mensen te kwetsen), moet ik het misschien toch maar een openlijk bekend maken.
Zwangerschappen in onze directe omgeving en kleintjes die geboren zijn. Sommige kennen we goed, sommigen maar oppervlakkig. 1e kindje, 2e kindje, allemaal hartstikke leuk, het steekt wel maar ik verzet me er tegen omdat ik het niet wil voelen. 3e kindje of meer en er knapt wat in me. Verdriet, jaloezie, boosheid. Want dat wou ik ook, dat is wat wij hadden gepland en gewenst. Dat is hoe ik ons leven voor me zag. Ik wil dat ze dit met me delen, dat ze open naar me zijn, want hun kunnen niet constant rekening houden met onze gevoelens.
Ik zie mijn petekindje, mijn ''hartekind'' zoals we het hier noemen, eentje die in je hart zit. Een heerlijk mannetje, en met vlagen doet het me ook pijn, als hij een stap heeft gemaakt in zijn ontwikkeling kruipt het soms naar boven '' zus en zover zou Emma nu zijn geweest'',of; ze zou nu die en die maat hebben. En dan steekt mn koppigheid weer naar boven; want ik wil mij niet zo voelen.
Het enige waar ik in tijdens zoals dit troost vind is door tegen mezelf te zeggen; we zijn nog jong en onze rollercoaster hobbelt nog gezellig door. Ooit komt er het ogenblik misschien, dat we echt weer rust in ons leven hebben en zeggen; mop we gaan er voor. Maar misschien ook niet, tijd zal het leren.
Ondertussen moet ik eerst mijn weg zien te vinden. Mijn verdriet laten zien en me er niet voor schamen. Work in progress.
Een vraag ik Lex stel, en mezelf nog veel vaker. Komt het door de periode waar we nu in zitten, dat alles van een jaar geleden zo aan de oppervlakte ligt?
Want een jaar geleden stortte onze wereld opnieuw in toen we te horen kregen dat Emma zo ziek was. De eerste maanden van dit nieuwe jaar stonden in teken van herstel en rust. We begonnen onze draai weer te vinden, ik begon met werken, en door vele gesprekken en gewoon tijd, kwamen we tot de conclusie dat we het hierbij zouden laten. 2 kindjes en een engeltje. Toen Emma net was overleden riep ik dat we het zeker weer wouden proberen, alles lag toen zo rauw open. Het enige wat ik wou was een klein en warm bundeltje in mijn armen, niks liever.
Naar mate de maanden vorderen nam deze wens af. Met dat Emma overleed is ons ook de soort van vanzelfsprekendheid afgenomen dat we gezonde kindjes maken. En het besef van dat het nog een keer zou kunnen gebeuren nam de overhand. Het heeft ons zoveel kracht gekost om dit te verwerken, we zouden wel gek zijn als we ons vrijwillig weer vrijstellen aan zoveel onzekerheid en angst. En we zijn er ons ook heel erg van bewust dat we 2 gezonde kindjes hebben.
En daar komt het, hetgene wat ik zo moeilijk vind; eerlijk zijn tegenover mezelf in periodes dat het niet zo lekker gaat. Ik mis mijn kleinste meisje, ik wil haar hier bij me hebben, dat wou ik vanaf het moment dat ik die positieve test in handen had. Ik ben mijn dochter kwijt geraakt, ons kindje.
Ik wil niet verdrinken in mijn verdriet, ik heb een fantastische man en 2 kinderen die mij nodig hebben en ik hun. Ik heb een heel prachtig leven voor me, en het is mijn aard niet, ik knok tot ik er bij neer val en dan krabbel ik weer op,
De laatste weken word ik enorm op de proef gesteld, en hoe moeilijk ik het ook vind om dit toe te geven (omdat ik bang ben om mensen te kwetsen), moet ik het misschien toch maar een openlijk bekend maken.
Zwangerschappen in onze directe omgeving en kleintjes die geboren zijn. Sommige kennen we goed, sommigen maar oppervlakkig. 1e kindje, 2e kindje, allemaal hartstikke leuk, het steekt wel maar ik verzet me er tegen omdat ik het niet wil voelen. 3e kindje of meer en er knapt wat in me. Verdriet, jaloezie, boosheid. Want dat wou ik ook, dat is wat wij hadden gepland en gewenst. Dat is hoe ik ons leven voor me zag. Ik wil dat ze dit met me delen, dat ze open naar me zijn, want hun kunnen niet constant rekening houden met onze gevoelens.
Ik zie mijn petekindje, mijn ''hartekind'' zoals we het hier noemen, eentje die in je hart zit. Een heerlijk mannetje, en met vlagen doet het me ook pijn, als hij een stap heeft gemaakt in zijn ontwikkeling kruipt het soms naar boven '' zus en zover zou Emma nu zijn geweest'',of; ze zou nu die en die maat hebben. En dan steekt mn koppigheid weer naar boven; want ik wil mij niet zo voelen.
Het enige waar ik in tijdens zoals dit troost vind is door tegen mezelf te zeggen; we zijn nog jong en onze rollercoaster hobbelt nog gezellig door. Ooit komt er het ogenblik misschien, dat we echt weer rust in ons leven hebben en zeggen; mop we gaan er voor. Maar misschien ook niet, tijd zal het leren.
Ondertussen moet ik eerst mijn weg zien te vinden. Mijn verdriet laten zien en me er niet voor schamen. Work in progress.
In mijn allermooiste dromen
waar ik schitterende vlinders vind
dans ik met jou op mijn armen
mijn zo intens gewenste kind.
Ik neurie zacht een wiegenliedje
liefdevol hou ik je in het licht
en in de warmte van de zon
valt een straal op jouw gezicht.
We tellen duizend regenbogen
en in mijn blijdschap kus ik jou
zachtjes fluister ik in jouw oortjes
hoe intens veel ik van je hou.
Dan ontwaak ik uit mijn mooie droom
voelt mijn hart zo stil, mijn ziel verdoofd
ik ben alleen, mijn armen leeg
altiijd zo gewenst, altijd zo geloofd.
Reacties
Een reactie posten