Het wel en wee van T.V.

Hoe komt dit toch? Waarom raakt me dit zo? Een vraag ik Lex stel, en mezelf nog veel vaker. Komt het door de periode waar we nu in zitten, dat alles van een jaar geleden zo aan de oppervlakte ligt? Want een jaar geleden stortte onze wereld opnieuw in toen we te horen kregen dat Emma zo ziek was. De eerste maanden van dit nieuwe jaar stonden in teken van herstel en rust. We begonnen onze draai weer te vinden, ik begon met werken, en door vele gesprekken en gewoon tijd, kwamen we tot de conclusie dat we het hierbij zouden laten. 2 kindjes en een engeltje. Toen Emma net was overleden riep ik dat we het zeker weer wouden proberen, alles lag toen zo rauw open. Het enige wat ik wou was een klein en warm bundeltje in mijn armen, niks liever. Naar mate de maanden vorderen nam deze wens af. Met dat Emma overleed is ons ook de soort van vanzelfsprekendheid afgenomen dat we gezonde kindjes maken. En het besef van dat het nog een keer zou kunnen gebeuren nam de overhand. Het heeft ons zoveel

Ja het is nu wel duidelijk dat ik eigelijk alleen blog wanneer mijn emoties zijn geneigd over te lopen. Ik praat erover met Lex, vriendinnen en familie, maar op een 1 of andere manier raak ik het pas kwijt wanneer ik mn best er voor doe om het goed te formuleren naar schrift. Afgelopen zondag had ik een zogenaamde meltdown. Er gaan vaak meerdere gebeurtenissen aan vooraf totdat het ineens teveel is en ik soms letterlijk het gevoel heb dat ik breek. Lex en ik hebben een fantastisch heerlijk weekend in Edinburgh gehad. Zoveel gezien, gehoord en gedaan. Een reis om nooit te vergeten. Toen we thuis kwamen was het bijna direct weer terug naar de dagelijkse ''orde''. Donderdag was ik weer een dag vrij en kon ik eindelijk wat was wegwerken en de vloer van een dweil voorzien. Ook had ik een gesprek op mn werk. In mijn enthousiasme had ik namelijk gesolliciteerd op een functie die ik al heb. Toch gegaan en gepraat over mijn wens voor meedere uren. Bij het gesprek waren 3 d