Het wel en wee van T.V.

Hoe komt dit toch? Waarom raakt me dit zo? Een vraag ik Lex stel, en mezelf nog veel vaker. Komt het door de periode waar we nu in zitten, dat alles van een jaar geleden zo aan de oppervlakte ligt? Want een jaar geleden stortte onze wereld opnieuw in toen we te horen kregen dat Emma zo ziek was. De eerste maanden van dit nieuwe jaar stonden in teken van herstel en rust. We begonnen onze draai weer te vinden, ik begon met werken, en door vele gesprekken en gewoon tijd, kwamen we tot de conclusie dat we het hierbij zouden laten. 2 kindjes en een engeltje. Toen Emma net was overleden riep ik dat we het zeker weer wouden proberen, alles lag toen zo rauw open. Het enige wat ik wou was een klein en warm bundeltje in mijn armen, niks liever. Naar mate de maanden vorderen nam deze wens af. Met dat Emma overleed is ons ook de soort van vanzelfsprekendheid afgenomen dat we gezonde kindjes maken. En het besef van dat het nog een keer zou kunnen gebeuren nam de overhand. Het heeft ons zoveel

Ja het is nu wel duidelijk dat ik eigelijk alleen blog wanneer mijn emoties zijn geneigd over te lopen. Ik praat erover met Lex, vriendinnen en familie, maar op een 1 of andere manier raak ik het pas kwijt wanneer ik mn best er voor doe om het goed te formuleren naar schrift. Afgelopen zondag had ik een zogenaamde meltdown. Er gaan vaak meerdere gebeurtenissen aan vooraf totdat het ineens teveel is en ik soms letterlijk het gevoel heb dat ik breek. Lex en ik hebben een fantastisch heerlijk weekend in Edinburgh gehad. Zoveel gezien, gehoord en gedaan. Een reis om nooit te vergeten. Toen we thuis kwamen was het bijna direct weer terug naar de dagelijkse ''orde''. Donderdag was ik weer een dag vrij en kon ik eindelijk wat was wegwerken en de vloer van een dweil voorzien. Ook had ik een gesprek op mn werk. In mijn enthousiasme had ik namelijk gesolliciteerd op een functie die ik al heb. Toch gegaan en gepraat over mijn wens voor meedere uren. Bij het gesprek waren 3 d

Pfft, zo ineens kunnen die verrekte tranen op komen zetten als ik naar bepaalde nummers luister. En dan is het niet een charmant traantje over mn wang, maar echt tranen met tuiten en een snotneus op de koop toe. 2 weken geleden had ik het toen ik naar the New London Chorale luisterde, iets waar mama dol op was. En er kwamen zoveel herinneringen boven, niet die trieste, maar gewoon gelukkige herinneringen uit mijn kinderjaren. Toen ik het onbezorgde leventje leidde zoals het hoort op die leeftijd. Ik mis mama, heel simpel. Vanavond was ik met de kids naar muziekclips aan het kijken op YouTube, iets wat we wel vaker doen na het eten wanneer Lex late dienst werkt. Zo ineens kwam ik bij K's Choice, niet bepaald de 1e keus van de kids, dus ik zette dit voort via Spotify en een koptelefoon toen ik hun naar bed bracht. En zodoende kwam ik bij the Cranberries en het nummer Empty. De eerste 40 seconden met een glimlach omdat ik het intro volledig uit mn hoofd ken, en toen kwam die eerst

Een van de taken als moeder zijnde is dat je je zorgen maakt. Dat je probeert rationeel te zijn in je zorgen en dat ze niet een loopje met je nemen. Al een poosje maak ik me een beetje zorgen om Noëlle. Ze zit niet lekker in haar vel en dat merken we. Ze slaapt onrustig, kruipt elke nacht tussen Lex en mij is en we moeten haar in haar slaap regelmatig troosten vanwege nare dromen. Soms kan ze de dromen nog herinneren maar meestal niet, en dan verteld ze dat ze een fijne droom gehad heeft, vrijwel altijd dat ze ''på tur'' is met papa, mama, Liam, Bassa en Emma. Haar zusje is altijd mee in haar dromen. Vaak wil ze niet naar de barnehage, maar zodra we in de dagelijkse routine komen hoor je haar er niet meer over. Ik ben vanochtend een gesprek aangegaan met de leidster van Noëlle om andere barnehage gerelateerde dingen uit te spreken, en er zal aan worden gewerkt om ervoor te zorgen dat Noëlle het weer wat meer naar haar zin gaat krijgen. Waar Liam veel vrijwel met

Sinds gisteren loop ik al rond met losse flarden in mn hoofd, gedachtes en gevoelens die ik eens op ''papier'' wil zetten. Ik merk nu al dat ik dat eigenlijk gisteren had moeten doen, toen alles nog vers was, maar de kids kwamen thuis en dan is er van rustig schrijven geen sprake natuurlijk. Voor diegene die me op facebook volgen is het al wel duidelijk geworden dat mn lichaam de laatste weken niet meewerkt. Alweer niet. In januari ben ik naar de dokter gegaan vanwege aanhoudende hoofdpijn en opgezette handen. Hij heeft toen allerlei bloedonderzoeken laten doen en een week later belde hij me terug dat mijn ''ijzer voorraad'' erg laag is  Zie hier; Dus ik ben braaf aan de staalpillen begonnen en voelde me er ontzettend beroerd door. Na 1,5 week overgestapt naar de gewone Floradix omdat ik enorme maagpijn had en alleen maar lamlendig op de bank hing zo ongeveer. Nu met de Floradix voel ik me beter, ik slik daarnaast nog D en B vitamines. Maar, de grote

Nou, dat is alweer lang geleden dat ik wat neer gekrabbelt hier. Ik kan dat ook zeggen dat we eindelijk eens een enigzins rustige periode achter de rug hebben. Denk ik. Lex is een nachtje opgenomen geweest vanwege een longonsteking, Liam heeft een kleine operatie gehad, maar de laatste weken is de rust weer gekeerd, enigzins. Ik denk soms dat het wachten op die ''rust'' een soort drang is naar hoe het leven was voordat we tripje trough hell and back hebben gemaak. Inmiddels is het 2016 en hebben we godzijdank 2015 achter ons gelaten. Een fris gevoel, zo'n nieuw jaar. En saai word het zeker niet. Ik ben bijvoorbeeld begonnen met werken. Ik noem het wennen, want zo was het de eerste 2 keer ook echt. De 1e keer zette dan ook best diepe sporen. Omdat ik uit mn comfort zone werd getrokken bijvoorbeeld, en omdat ik me bewust van werk wat voor tik ik heb gehad. De 2e keer, gisteren, ging stukken beter. Ik begon om 9 uur en voordat ik er erg in had moest ik naar beneden r