Het wel en wee van T.V.

Het is juli. Maar sinds een paar weken spookt het alweer door mn hoofd. 5 jaar geleden. 5 jaar geleden dat ik werd opgevreten door de onzekerheid. Dat mijn normaal zo standvastige optimisme begon te wankelen. Dat ik boos kon worden op de artsen in het ziekenhuis, terwijl ik nu achteraf wel weet dat het allemaal geen ruk zou hebben uitgemaakt. 5 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis in Bergen. 4,5 uur rijden vanaf huis, en nog veel verder weg van mijn familie in Nederland. Wachtende op, ja wat eigenlijk? Duidelijkheid was er niet te krijgen. Niet over wanneer ik zou bevallen, hoe ik zou bevallen en hoe het met Emma zou zijn. Gewoon de dagen zien door te komen, blijven ademen en hoop blijven houden. Om de zoveel dagen een paar uur afleiding van Liam en Noëlle die dan langs kwamen, gewoon even mamma zijn. Even alles een beetje normaal. Die hele pijnlijke buik negeren die me er continu aan herinnerde dat dingen niet normaal waren. Als ik terug kijk naar die periode, en bepaalde emoties

Ja, dat is denk ik het best omschrijvende woord van wat er de afgelopen dagen regelmatig in mijn hoofd gebeurd. Een overload aan informatie en gevoelens die een plekje moeten vinden in mn hoofd. Nu weet ik niet in hoeverre het in Nederlands in het nieuws is, maar donderdag kwam hier dus het bericht dat alles dicht gaat. Vrijdag waren meteen al de scholen en barnehages dicht. De winkel was leeg, en de bizariteit van de situatie was bijna tastbaar. Vrijdag een dagdienst, nieuwe maatregelen, nieuwe procedures, en na het weekend nog meer, nog strenger en nog scherper. En zo veranderd de informatie stroom continu. En dan te beseffen dat in onze gemeente, nog geen enkel bekend corona geval is. Godzijdank natuurlijk, maar hoelang houden we het buiten de deur? Ik heb ook naar de toespraak van Rutte geluisterd, en die legde het (vond ik) heel duidelijk uit. Er is gewoon geen goed nieuws, er is geen oplossing, alleen maar een zo goed mogelijk handelen. En dat is hier in Noorwegen natuurlijk ne