Kortsluiting
Ja, dat is denk ik het best omschrijvende woord van wat er de afgelopen dagen regelmatig in mijn hoofd gebeurd. Een overload aan informatie en gevoelens die een plekje moeten vinden in mn hoofd.
Nu weet ik niet in hoeverre het in Nederlands in het nieuws is, maar donderdag kwam hier dus het bericht dat alles dicht gaat. Vrijdag waren meteen al de scholen en barnehages dicht. De winkel was leeg, en de bizariteit van de situatie was bijna tastbaar. Vrijdag een dagdienst, nieuwe maatregelen, nieuwe procedures, en na het weekend nog meer, nog strenger en nog scherper. En zo veranderd de informatie stroom continu. En dan te beseffen dat in onze gemeente, nog geen enkel bekend corona geval is. Godzijdank natuurlijk, maar hoelang houden we het buiten de deur? Ik heb ook naar de toespraak van Rutte geluisterd, en die legde het (vond ik) heel duidelijk uit. Er is gewoon geen goed nieuws, er is geen oplossing, alleen maar een zo goed mogelijk handelen. En dat is hier in Noorwegen natuurlijk net zo. Voor de verandering ben ik op dit moment blij dat we in zo'n dunbevolkt gebied wonen.
Meerdere malen per dag check ik het nieuws, zowel als hier als op de site van de NOS. Ik skip de idiote berichten op facebook met voornamelijk de amerikaanse doomsday theorien. Ik scroll over de 3 miljoen berichten van de mensen die het hardste gillen om een schouderklopje omdat ze nog aan het werk zijn. Iedereen wil kudo's. Nu al! Lieve mensen, we zijn nog maar amper begonnen aan dit hoofdstuk. Die energie die je krijgt van die schouderklopjes, bewaar dat nog maar even, je gaat het nog nodig hebben.
Nu heb ik altijd al veel respect gehad voor de leerkrachten (nja okee, dat kwam pas eigenlijk na mn 16e). Maar na 3 dagen thuis schooling van 2 kinderen, op 2 verschillende niveau's en verschillende lesstof, terwijl kleine prinses aandachtziek zich aan mn been klampt, en een hond of 2 loopt te piepen omdat hij eruit wil... Lieve lieve leerkrachten, petje af. Hoe jullie dat dag in, dag uit doen, het is mij een raadsel. Gewoon wauw. Oh, en dan heb je naast een 30 leerlingen, ook nog eens pak em beet dubbel zoveel ouders waar je mee moet dealen!
Afgelopen maandag was het 8 jaar geleden dat mama over is gegaan, en een gapend gat achterliet. Wat zou ik dan graag zelf een bos gerbera's op haar graf willen leggen, en samen met papa en zussen een hazelnotentaartje eten. Gewoon even samenzijn. Vorig jaar was ik er wel op die dag, dat was fijn, Dat voelt goed. Want ik mis haar zo, ik mis het om even weer kind te zijn. Om even mn schouders te kunnen laten zakken, omdat mama toch altijd dwars door me heen keek. Maar zo is het niet, ik moet het zelf doen. Kop dr veur! Dat zou ze hebben gezegd op de momenten dat het mij even teveel word.
Het is weer maart, en al het oude zeer ligt weer aan de oppervlakte. Normaal gesproken fiets ik er wel redelijk goed doorheen, maar nu zo met alle zorgen rondom de situatie in de wereld, merk ik dat het lastiger word om te relativeren. Want ja, het is wel weer Maart he, die maand die ik gezworen had van de kalender te schrappen. Gewoon stom.
En ik ben niet de enige die zich er zo van bewust is. Vanavond tijdens het eten begonnen Liam en Noëlle er opeens over. En als je hun er dan over hoort praten, wat ze allemaal nog weten van toen 5 jaar geleden alles in vlammen opging, dan waan je je vanzelf weer terug. Of dat Liam zich met een schok beseft dat ik toen inderdaad zwanger was van Emma, en dat het inderdaad maar kort daarna was dat Emma overleed. Had ik ze het maar kunnen besparen, had ik maar iets kunnen doen waardoor ik ze van deze herinneringen had kunnen ontlasten.
Soms voelt die last op mn schouders loodzwaar, en bezwijk ik er bijna onder. Maar dan besef ik weer wie ik ben en wat ik kan.
''Everything will be allright in the end, and if it is not allright, it is not the end.''
Nu weet ik niet in hoeverre het in Nederlands in het nieuws is, maar donderdag kwam hier dus het bericht dat alles dicht gaat. Vrijdag waren meteen al de scholen en barnehages dicht. De winkel was leeg, en de bizariteit van de situatie was bijna tastbaar. Vrijdag een dagdienst, nieuwe maatregelen, nieuwe procedures, en na het weekend nog meer, nog strenger en nog scherper. En zo veranderd de informatie stroom continu. En dan te beseffen dat in onze gemeente, nog geen enkel bekend corona geval is. Godzijdank natuurlijk, maar hoelang houden we het buiten de deur? Ik heb ook naar de toespraak van Rutte geluisterd, en die legde het (vond ik) heel duidelijk uit. Er is gewoon geen goed nieuws, er is geen oplossing, alleen maar een zo goed mogelijk handelen. En dat is hier in Noorwegen natuurlijk net zo. Voor de verandering ben ik op dit moment blij dat we in zo'n dunbevolkt gebied wonen.
Meerdere malen per dag check ik het nieuws, zowel als hier als op de site van de NOS. Ik skip de idiote berichten op facebook met voornamelijk de amerikaanse doomsday theorien. Ik scroll over de 3 miljoen berichten van de mensen die het hardste gillen om een schouderklopje omdat ze nog aan het werk zijn. Iedereen wil kudo's. Nu al! Lieve mensen, we zijn nog maar amper begonnen aan dit hoofdstuk. Die energie die je krijgt van die schouderklopjes, bewaar dat nog maar even, je gaat het nog nodig hebben.
Nu heb ik altijd al veel respect gehad voor de leerkrachten (nja okee, dat kwam pas eigenlijk na mn 16e). Maar na 3 dagen thuis schooling van 2 kinderen, op 2 verschillende niveau's en verschillende lesstof, terwijl kleine prinses aandachtziek zich aan mn been klampt, en een hond of 2 loopt te piepen omdat hij eruit wil... Lieve lieve leerkrachten, petje af. Hoe jullie dat dag in, dag uit doen, het is mij een raadsel. Gewoon wauw. Oh, en dan heb je naast een 30 leerlingen, ook nog eens pak em beet dubbel zoveel ouders waar je mee moet dealen!
Afgelopen maandag was het 8 jaar geleden dat mama over is gegaan, en een gapend gat achterliet. Wat zou ik dan graag zelf een bos gerbera's op haar graf willen leggen, en samen met papa en zussen een hazelnotentaartje eten. Gewoon even samenzijn. Vorig jaar was ik er wel op die dag, dat was fijn, Dat voelt goed. Want ik mis haar zo, ik mis het om even weer kind te zijn. Om even mn schouders te kunnen laten zakken, omdat mama toch altijd dwars door me heen keek. Maar zo is het niet, ik moet het zelf doen. Kop dr veur! Dat zou ze hebben gezegd op de momenten dat het mij even teveel word.
Het is weer maart, en al het oude zeer ligt weer aan de oppervlakte. Normaal gesproken fiets ik er wel redelijk goed doorheen, maar nu zo met alle zorgen rondom de situatie in de wereld, merk ik dat het lastiger word om te relativeren. Want ja, het is wel weer Maart he, die maand die ik gezworen had van de kalender te schrappen. Gewoon stom.
En ik ben niet de enige die zich er zo van bewust is. Vanavond tijdens het eten begonnen Liam en Noëlle er opeens over. En als je hun er dan over hoort praten, wat ze allemaal nog weten van toen 5 jaar geleden alles in vlammen opging, dan waan je je vanzelf weer terug. Of dat Liam zich met een schok beseft dat ik toen inderdaad zwanger was van Emma, en dat het inderdaad maar kort daarna was dat Emma overleed. Had ik ze het maar kunnen besparen, had ik maar iets kunnen doen waardoor ik ze van deze herinneringen had kunnen ontlasten.
Soms voelt die last op mn schouders loodzwaar, en bezwijk ik er bijna onder. Maar dan besef ik weer wie ik ben en wat ik kan.
''Everything will be allright in the end, and if it is not allright, it is not the end.''
Reacties
Een reactie posten