Het wel en wee van T.V.

Dat gevoel overkwam mij nogal eens de afgelopen dagen. Zonder maar iets te plannen heb ik een vrij heftige week achter de rug. Het begon met opeens heftige bloedingen, ik snapte het niet en het voelde ook niet helemaal goed. Had besloten het weekend even aan te zien. Op maandag contact opgenomen met de verloskundige waarbij ik onder controle was hier in het dorp. Ze begreep mijn zorgen en wou in mijn geval ook 0 risico's nemen, dus ik moest contact opnemen met de huisarts voor een doorverwijzing zodat ik een echo kon laten maken in het ziekenhuis. Uiteindelijk heb ik zelf het ziekenhuis gebelt en mn verhaal gedaan, de dag erna kon ik 's ochtends terrecht.Nadat we de kids hadden weggebracht, en onze uiterste best moesten doen om Noëlle ervan te overtuigen dat ik direct weer thuis zou komen konden we vertrekken naar Førde. Daar bleek dat ik resten van de placenta nog in mn baarmoeder had zitten wat de bloedingen veroorzaakte. Bah. Gelukkig klopte mijn gevoel dus wel. Omdat de r

Hier zit ik dan. Al een paar dagen heb ik het in mijn hoofd; ik wil alles opschrijven. Een verhaal maken van de weken die achter ons liggen en de weken die komen gaan. Ook weet ik dat ik hier niet te lang mee moet wachten, want sommige dingen vervagen. Weekdagen hebben geen betekenis meer, en voor een datum moet ik zoeken. Kinderen hebben vakantie, alle routine is weg. Dit verhaal begint op 1 van de laatste dagen van november. De dag dat ik met een positive zwangerschapstest in handen stond. Een verassing van moeder natuur noemde we het. Niet totaal onverwachts, zo ontwetend zijn we niet, maar het kwam als een kadootje. Een zeer gewenst kadootje. Zwanger van onze derde. En terwijl ik dit schrijf plopt er een zinnetje in mijn hoofd; ''little did i know…''. Maar dat terzijde. Deze zwangerschap deed zich al gauw anders voor dat met Liam en Noëlle. Ik was misselijk. De ochtenden op het werk waren pittig. Ook was ik snel duizelig en rond de 9 weken zwangerschap begonnen