Emma

Hier zit ik dan. Al een paar dagen heb ik het in mijn hoofd; ik wil alles opschrijven. Een verhaal maken van de weken die achter ons liggen en de weken die komen gaan. Ook weet ik dat ik hier niet te lang mee moet wachten, want sommige dingen vervagen. Weekdagen hebben geen betekenis meer, en voor een datum moet ik zoeken. Kinderen hebben vakantie, alle routine is weg.

Dit verhaal begint op 1 van de laatste dagen van november. De dag dat ik met een positive zwangerschapstest in handen stond. Een verassing van moeder natuur noemde we het. Niet totaal onverwachts, zo ontwetend zijn we niet, maar het kwam als een kadootje. Een zeer gewenst kadootje. Zwanger van onze derde. En terwijl ik dit schrijf plopt er een zinnetje in mijn hoofd; ''little did i know…''. Maar dat terzijde. Deze zwangerschap deed zich al gauw anders voor dat met Liam en Noëlle. Ik was misselijk. De ochtenden op het werk waren pittig. Ook was ik snel duizelig en rond de 9 weken zwangerschap begonnen mijn bekken al vervelend te doen. Destijds werkte ik zowel op aldersheimen als op de barnehage. Eind februari moest ik me laten ziekmelden voor het werk op aldersheimen. Teveel tillen voelde niet goed en die lange gang werd funest voor m'n bekken. Ik moest nog 3 kwart van de zwangerschap, en dus goed op mezelf passen. Ik ben 3 a 4 dagen gaan werken op de jongste groep van de barnehage. Dit begon rond de 20 weken ook pittig te worden, en na veel wikken en wegen besloten om me een week later ook daar te laten ziekmelden. Ik moest me niet kapot werken want ik had mn lichaam na de bevalling ook nog nodig. Klopt ook helemaal natuurlijk. Op donderdag 26 maart had ik mijn laatste werkdag gedraaid.

Op vrijdag 27 maart sloeg het eerste noodlot toe. Ons huis brandde volledig af en we zijn alles kwijt geraakt behalve de kleding die we op dat moment aanhadden. Ik was toen 21 weken zwanger. 2 weken daarvoor hadden we echo gehad in Førde. Hieruit bleek dat we een gezonde dochter verwachtte. Ze lag opgekruld in mijn buik, en de verloskundige merkte op dat haar niertjes zo mooi duidelijk zichtbaar waren, dat gebeurde niet vaak. Helemaal gelukkig gingen wij naar huis toe waar we Liam en Noëlle vertelde dat ze een zusje kregen.

Nu lag ik midden in de nacht ineens op diezelfde onderzoekskamer, met stinkende kleren en natte sokken. Tijdens de vlucht in de ambulance helicopter had ik Emma al duidelijk gevoeld, en wist dat het goed zat. Toch fijn om dat dan ook te zien op de echo. Alles wat goed.

Omdat ik toch in een enorme stressvolle periode zat, werd me een nieuwe echo aangeboden over 2 weken. Dat aanbod nam ik met beide handen aan. Toch fijn om even binnen te kijken. Met 24 weken werd er weer een echo gemaakt, wederom alles dikke prima. Of ik over 3 weken nog een keer wou terug komen? Nou graag natuurlijk! Exacte data heb ik zo niet, maar ik was rond de 27 weken zwanger toen ik weer voor een echo naar Førde ging. Lex zou ondertussen boodschappen doen, want dit was toch gewoon even een check up. Dit keer was het een andere verloskundige die de echo deed (dan de afgelopen 2 keer). Ik lag ontspannen op de bank terwijl ze bezig ging. Metingen waren goed, maar ik had wel weinig vruchtwater. Ze ging verder met kijken. Ze vond de nieren wat groot en wilde er een arts bij halen om het te bekijken. Geen paniek, maar het zat niet lekker. Ik sms Lex dat het wat langer duurt, maar dat het vast niks is. De verloskundige komt terug met de arts, en die gaat ook kijken en meten. Hoop gemompel, excuses, en verder kijken. Uiteindelijk vertelt ze me dat ik erg weinig vruchtwater heb, dat de nieren van Emma groot zijn en ze niet zeker is of er activiteit in de blaas is. Hier schrik ik van. Ze gaat me direct doorverwijzen naar het Haukeland ziekenhuis in Bergen, omdat ze in Førde de expertise er niet voor hebben om dit verder te beoordelen. Shit, dit is heftig. Ze gaat contact opnemen met Haukeland en belt me later die dag. In de gang opweg naar buiten waar Lex wacht, beginnen tranen op te wellen, en eenmaal in de auto komt het los. Nee, niet ook nog eens deze zorgen erbij. Het is nog zo kort geleden van de brand, we krabbelen net weer een beetje op. Eenmaal thuis word ik al gauw gebeld door de arts van Førde, of ik de dag erop om 13:30 naar Haukeland kan komen voor een uitgebreide echo bij dokter Knut Bakke. We hadden op dat moment nog geen auto, maar hadden het al gauw uitgezocht, en de volgende ochtend zijn we met de boot naar Bergen gegaan. Bloedje zenuwachtig en niet weten wat we kunnen verwachten.  De arts in Førde had gezegd dat ik voor de zekerheid maar een tandenborstel en schone onderbroek mee moest nemen, want ze wist niet of ze misschien ter observatie wouden houden.

Het was een zeer lange echo, Emma werd van top tot teen onderzocht. Conclusie was eigenlijk niet nieuw. Ze heeft inderdaad ernstig vergrote nieren en ik heb nagenoeg geen vruchtwater meer. Ook hij was onzeker of er activiteit in de blaas was. Een prognose kon hij ons niet geven. Hij zou eerst alles moeten bespreken met de kinderarts, en zij zou er bij de volgende echo er ook bij zijn. Over 2 weken terugkomen.

Een dag later, ik wou broodjes in de oven doen, had ik ineens het gevoel dat ik vruchtwater lekte. Førde gebeld, en ik moest langskomen. Uitgebreid onderzocht, CTG gehad. Niks aan de hand. Met een rustig en zekerder gevoel weer op weg naar huis.

Weer op weg naar Bergen, dit keer met onze nieuwe auto. Dat hadden we gelukkig allemaal snel kunnen regelen. De echo liet niet veel nieuws zien. Wel dat Emma erg boven het gemiddelde lag wat betreft geschat gewicht. Dit kwam volgens Bakke doordat haar buik zoveel groter was, en dit dus door de nieren. Hoofdarts neonatal Tanja Pedersen was er dit keer bij. Een Deense, die goed rustig met ons praate. Ze vertelde dat de situatie van Emma zeer zorgelijk is. Wat het precies is konden ze niet zeggen omdat het moeilijk te beoordelen was terwijl ze nog veilig in mijn buik was. Maar dat Emma nagenoeg geen nierfunctie vertoonde was duidelijk. Ook werd ons verteld dat door het plaatsgebrek, haar longen hier onder lijden, die kunnen zich niet goed ontwikkelen, en daarbij dat die vruchtwater nodig hebben om te oefenen. Pas na de geboorte zouden ze ons meer zekerheid en een prognose kunnen geven. We werden wel voorbereid dat Emma na de geboorte aan de beademing zou komen om haar op gang te helpen. Ook werden we er op voorbereid dat er een mogelijkheid was dat ze het niet zou redden.

Dit nieuws kwam als een mokerslag. Op weg in de auto begonnen we te beseffen wat we tegemoet gingen. Ja, we hadden ook gepraat over dialyse en niertransplantatie, en dat was ineens de meest positieve prognose. Wat in zou houden dat feitelijk ons gezin in tweeen zou komen te liggen omdat Emma voor een lange tijd nog in Bergen zou moeten blijven. In de auto hebben we veel gepraat, over wat als. Wat als ze het inderdaad niet red? De dagen daarna begon het nieuws wat te zinken, en kregen we toch een positieve houding. Wij zouden niet al bij voorbaat opgeven, er was nog zoveel mogelijk. De derde echo liet niks nieuws zien, behalve dat ze enorm hard groeide. Toen hebben we onderwerp bevalling uitvoerig besproken. Ik had het gevoel dat een keizersnede het meest verstandig zou zijn, ondanks dat ik diep van binnen wel de wens had om natuurlijk te bevallen. Emma lag al sinds week 27 in een stuit, maar dit was voorlopig nog geen hinder. Zolang ze zich onder de 4000 gram zou houden. De kinderarts had ook aangegeven dat een natuurlijke bevalling wenselijk was, en dat ik in week 37 zou worden ingeleid, dit vanwege de longontwikkeling. Goed, we hadden een plan.

Vrijdag 26 juni moest ik terug komen. Het zwanger zijn was inmiddels loodzwaar geworden. Ik kon niet meer. Mijn buik was zo ontzettend hard, ik sliep slecht en begon er mentaal ook onder te lijden. Voelde me zo aan huis gekluisterd, kon niet de moeder zijn voor Liam en Noëlle die ze verdienen en zo ging het lijstje nog wel even door. Maar zodra de zon aan de hemel stond voelde ik me ook een stuk beter, en probeerde er het beste van te maken. De onzekerheid over hoe de toekomst van Emma eruit zou zien speelde hier ook een hele grote rol in. 

Tijdens deze echo sprak Bakke zijn bezorgdheid uit over het hartje van Emma. Ze begon het wat zwaar te krijgen in mijn buik. Hij besloot dat ik maandag zou worden opgenomen op de observatie post. Ergens wist ik dit al, maar eerder dan maandag zouden ze me ook niet krijgen, want Liam werd 6 jaar op 27 juni en dit zou gewoon gevierd worden. Totaal gesloopt na dit verjaardagsweekend, pakte ik zondagavond mijn koffer. Ik zou alleen reizen die maandag, nutteloos voor Lex om op en neer te gaan. Er zou toch nog niks gebeuren. Ik weet nog dat ik die maandagochtend in de badkamer spiegel keek, wetende dat ik niet zwanger terug zou komen. En dan niet het gebruikelijke vreugde gevoel. Nee de toekomst was 1 troebele brij.

De reis per bus, boot en taxi ging voorspoedig. Ik melde me in de Kvinneklinikken, en kreeg eerst een CTG, en daarna een bed op een 3 persoonskamer. Die middag zou ik niet snel vergeten. Nadat ze een bed voor me hadden gehaald kon ik me instaleren. Er lag 1 andere vrouw en die had bezoek. Aangezien het buiten de bezoekuren was, kregen ze melding van de verloskundige dat ze moest vertrekken. Toen deze de deur achter zich dicht deed barstte er een hoop gemopper los. Ik verstond er niks van, maar de boodschap was duidelijk. Deze mensen hadden ook nog eens een enorm sterke geur om zich heen, en ik lag niet bij het raam. Ik ben wat gaan eten, en toen ik terug kwam was iedereen weg. Ben op bed gaan liggen en ging maar wat muziek luisteren. Even later kwam er een andere vrouw bij liggen. Ik had haar al op de gang zien lopen. Ziekenhuishemd aan, bijzonder rokje erover en de katheter voor het inleiden zat aan haar dijbeen geplakt. Deze grote afrikaanse vrouw was al met al een opvallende verschijning. Toen ze bij me op de kamer kwam liggen was ik erg erg erg bij dat ik oordopjes mee had. Want wat had ze een lawaai. Steunen, kreunen, stampen op de grond en klappen in haar handen. Op ten duur begon ik me af te vragen of ze niet al op de verloskamer thuis hoorde en was in staat op een verloskundige op te halen. Die kwam op dat moment binnen, sloot een CTG aan, conclusie; je hebt nog geen weeeën. Toen zag ik voor dat dit de hele nacht zo door zou gaan en ik voelde me stok ongelukkig. Na een paar tranen werd ik opgehaald door de dienstdoende gynceacoloog voor een intake onderzoekje. Diezelfde man zag ik een uur later weer, toen ik een kopje thee wou halen er een bed met kreunde vrouw, de gyn er boven op, door de gang heen scheurde, op weg naar de OK waar het personeel al klaar stond.  Ik dacht echt dat ik in het wilde westen was beland. Wat deed ik hier?! Die nacht lagen er 2 nieuwe dames op de kamer, en werd me duidelijk dat er veel roulatie was hier.

Dinsdag ochtend maakte ik kennis met Hilde T, een ontzettend lieve verloskundige die alle tijd voor me had, en bij wie ik me meteen op mn gemak voelde. Alle tranen kwam eruit, over die vreselijke dag ervoor, de onzekerheid rondom Emma, dat ik mn man en kinderen miste. Die middag had ik weer een echo bij Bakke. Dezelfde conclusie als die vrijdag. Ik zou in week 37 van de zwangerschap worden ingeleid en tot die tijd moest ik daar blijven. Bah wat voelde ik me rot, zolang van huis weg en nog geen steek wijzer zijn. Die middag leerde ik Silvia kennen. Een Nederlandse met wie het meteen klikte, en we bleken ook nog eens op dezelfde kamer te liggen. Ze werd ingeleid en dat ging zo snel dat het maar van korte duur was.

Woensdag kwamen Lex, Liam, Noëlle, Jackelien en Julia me opzoeken. Dat was fijn, en tegelijkertijd zo moeilijk. Ik hoorde gewoon bij mn gezin te zijn. Het was prachtig mooi weer en hebben een ijsje gegeten en wat rondgelopen rond de Kvinneklinikken.

Donderdagavond, ik had me net gedoucht toen Silvia in de gang op me stond te wachten, de dag ervoor bevallen van een prachtige tweeling, en nu kwam ze me Nederlandse tijdschriften en een stroopwafel brengen. Geweldig, het zijn de simpele gebaren die het hem doen. Ik had inmiddels een kamer voor mijzelf gekregen.

Vrijdagochtend had ik weer een echo bij Bakke. Duidelijk werd dat Emma niet lang meer kon blijven zitten, en hij was van plan om me na het weekend in te leiden. Wou zit nog wel even met zijn collega's bespreken. Ik ben terug naar mijn kamer gegaan, en kort daarna kwam Bakke langs. Ze hadden overlegd met o.a. Tanja, en besloten was dat het van dusdanig belang was dat Emma de 37 weken zou halen, maar dat een natuurlijke bevalling dan teveel risico met zich mee zou brengen. Kortom, maandag 13 juli stond de keizersnede gepland. Had ik me net ingesteld dat ik nog minder dan een week te gaan had, ineens waren het nog 10 dagen. Maar er was een datum, en daar konden we nu naar toe leven.

Zaterdagmiddag kwamen Lex, Liam en Noëlle. Ze hadden voor die nacht het hotel geboekt, en we hebben die middag heerlijk genoten in het mooie Bergen. Ja we waren moe, het was warm en ik was totaal gesloopt, maar om gewoon weer even samen te zijn was erg fijn. Ik kon goed merken aan de kids dat het thuis niet klopte voor hun, en het deed me goed om gewoon weer even mama te zijn. Het was wel heel raar om terug te gaan naar het ziekenhuis nadat ik Liam en Noëlle naar bed had gebracht in het hotel. We waren inmiddels begonnen met aftellen naar de grote dag.

Zondagochtend reden mijn lievies weer naar Svelgen toe. Dit deed gemeen zeer, alles was gewoon fout. Die middag had ik weer een echo bij Bakke. Hij had ook een nieuw apparaat, en of ik ook wel even proefkonijn wou zijn. Geen probleem natuurlijk aangezien ik toch niet veel beters te doen had.

Maandagochtend 6 juli werd ik al vroeg aan de CTG gekoppeld zoals elke ochtend. Dit keer waren ze er niet tevreden mee. Ook hierop werd duidelijk dat het hartje van Emma het niet optimaal had. Dit werd me echter pas later duidelijk. Die middag kwam de verloskundige langs, ik had haar nog niet eerder gezien. Ze vertelde me dat door de uitslag van de CTG van die ochtend, ik na het avondeten er nog een zou hebben, dat ik de ochtend erop weer een echo had bij Bakke, en dat ik voor de zekerheid vanaf 4:00 uur die nacht nuchter moest blijven. Voor de zekerheid. Toen begon alles op zn kop te staan. Wat waren ze van plan? Waarom kreeg ik niet meer info? Moest Lex nu komen? Waarom stond er een bed naast mijn deur met daarop operatie kleding een briefje met de notitie el. Sectio 7/7-15? Ik belde de verloskundige weer en vroeg om opheldering, maar die kon ze me niet geven. Bakke had hun om 15:30 gebeld dat ze me dit moesten doorgeven. Dit door die CTG van die ochtend. Ondertussen had ik Lex ook al gebeld, en we wisten gewoon niet wat we moesten doen. Uiteindelijk half besloten dat ie die avond maar moest gaan rijden, maar dat we de CTG even zouden afwachten. Die was dit keer prima. Weer met de verloskundige gesproken en die zei dat prima ging als Lex de volgende ochtend zou gaan rijden. Dus dit was het plan.

Dinsdag 7 juli 2015. De geboorte van Emma.

Ik was al vroeg wakker. Geen ontbijt en een rammelende maag. Ik zal al op tijd aan de CTG en deze liet dit keer weer duidelijk zien dat Emma het niet meer naar haar zin had in mijn buik. Vanuit de CTG kamer werd ik rechtstreeks naar boven gestuurd voor een echo bij Bakke. Conclusie; je gaat vandaag bevallen. In eerst instantie voelde ik opluchting. Eindelijk zou ik mijn meisje gaan zien! Daarna sloeg de lichte paniek toe. De keizersnede stond gepland zo rond 11:30, en Lex zou tussen 11:30 en 12:00 in Bergen zijn. Ik ging er van uit dat ze hier rekening mee zouden houden. Lex gebeld en verteld wat er gepland was. De spanning was te snijden, Lex heeft vanzelfsprekend het gaspedaal wat harder ingetrapt en ik zei tegen iedereen die bij me binnen kwam dat hij onderweg was en dat we moesten wachten tot hij kwam. Totdat ik rond 11:00 uur werd opgehaald, ''kom op Tessa, je gaat nu naar de OK''. Eh nee, Lex is hier nog niet! ''Ja daar kunnen wij ook niks aan doen''. Ik kon dat mens wel schieten. In de voorkamer van de OK werd ik opgevangen door een waas aan groene scrubs en werd me gevraagd hoe het met me ging. Toen knapte ik. Het gaat niet goed met me, de onzekerheid en spanning werd me te veel en Lex was er nog niet. Door haar werd ik gerust gesteld, dat de voorbereiding nog zo'n 45 minuten zou duren en volgens mijn berekening zou Lex er over een half uur zijn. Maar ontspannen kon ik niet. Er werd me ineens een keizersnede om de oren geslingerd, voorlichting had ik nog niet gehad want dat stond gepland voor die dag. Ik had alleen het filmpje op youtube gezien. Infusen werden geprikt aan beide handen, bloeddruk gemeten en mn beide benen werden gezwachteld om trombose te voorkomen. Ze zouden wachten met de katheter plaatsen totdat ik de ruggenprik had gehad, maar omdat we toch enigzins tijd moesten rekken gebeurde dit toch zonder verdoving. Dit was net klaar toen ze Lex wou bellen, en tegelijkertijd kwam het bericht; papa is hier! Ik voelde me direct kilo's lichter. Nu kon de anesthesist de ruggenprik zetten. Ik zat weer rechtop, kreeg de opmerking dat mijn tattoo in de weg zat toen ineens het bericht binnen kwam dat er een spoedgeval was, paar minuten onduidelijkheid, maar we konden alsnog beginnen. De ruggenprik zat meteen en heb ik bijna niks van gevoeld. Toen werd ik weer plat gelegd en het gordijn werd opgehangen en Lex kon binnen komen. Sprakeloos waren we. Stijf van de spanning en boos om de gang van zaken. Mijn buik werd schoongemaakt met koude vloeistof en ik werd ineens erg raar. Operatietafel werd gekanteld want zoals ik begreep kroop de ruggenprik te ver omhoog. Ik werd dus met mn hoofd naar beneden gekanteld en kreeg iets ingespoten. Toen voelde ik me gauw weer beter en konden ze beginnen.

Een bizarre gewaarwording, hoop geduw en getrek. Op en gegeven moment hoorde ik dat ze Emma er moeilijk uitkregen en werd en hard boven aan mn buik geduwd. Daar was ze. Geen huiltje, helemaal stil. Emma werd gewikkeld in een doek direct naar de behandelkamer gebracht waar de kinderarts op haar wachtte. Het enige wat Lex en ik zagen was een enorme bos met gitzwart haar op een heel klein koppie. Dit was om 11:57 uur. Nu was het wachten tot de Emma gestabiliseerd hadden voordat Lex bij haar mocht. Na ongeveer een kwartier was ze er klaar voor. Lex ging naar Emma toe, ze maakten zich gereed voor transport naar de neonatalogie afdeling (IC voor pasgeborenen). Ondertussen werd ik gehecht. De laatste 5 minuten moesten ''snel'' want het spoedgeval kon niet meer langer wachten. Bijna lopende band werk dus.

Vanuit de OK werd ik naar een klein kamertje gebracht vlakbij de kraamafdeling om ''wakker'' te worden. Onderweg had ik mn telefoon in handen gedrukt gekregen. Deze had Lex aan een verpleegkundige gegeven nadat hij er foto's van Emma mee gemaakt had. Ik schrok van deze foto's. Emma was gevlekt, duidelijk problemen met zuurstof gehalte en bloedsomloop. Maar het was mijn meisje, en ik was verliefd vanaf het moment dat ik de achterkant van haar koppie zag op de OK. Lex had ondertussen de familie al op de hoogte gesteld, en terwijl de verpleegkundige met mij bezig was met vanalles, kreeg ik een nieuwe foto van Emma. Mooi roze babytje op de IC. Aan de beademing en met een groot gaas op haar borstkas. Lex vertelde dat ze na de geboorte een klaplong had gekregen aan de rechterkant en dat daar nu een drain in zat. Haar linkerbeentje lag ik een rare hoek doordat ze zolang in dezelfde positie heeft gelegen in mijn buik. Maar wat was ze mooi. Onze kleine Emma, ons dappere mupke. Lex hield met per whatsapp op de hoogte over wat er gebeurde op de IC. Ik kreeg morfine tegen de pijn en ben weggedoezeld. Rond 15:30 kwam Lex mijn kant op. Toen begon ik weer gevoel ik mn benen te krijgen en kon ze wat bewegen. Ik zou rond 17:00 terug mogen naar de afdeling en dus naar Emma. Mijn buik deed ontzettend zeer, maar verder voelde ik me goed. Hooguit een beetje stoned, maar ik wou vooral niks liever dan Emma zien. Het voelde zo raar, ik was uren geleden bevallen, maar had mijn meisje nog niet in het echt gezien en kunnen aanraken.

Ik geloof dat ik uiteindelijk rond 18:00 terug was op de afdeling, toen ik daar nog een keer gecheckt was, werd en gebeld voor transport naar de IC. Dit ligt op Haukeland namelijk in een ander gebouw, en ik moest per ambulance vervoerd worden. Och wat ik had ik er de pest in, stomme keizersnede, zo beperkt was ik nog nooit geweest na een bevalling. Pas om 20:30 kwamen ze, Lex was inmiddels al weer bij Emma. Flashbacks tijdens het heen en weer gesleep tussen bed en brancard en in de ambulance. Jakkes. Maar ik was opweg naar mn meisje.

Ik probeer woorden te vinden om te beschrijven wat er door me heen ging die avond. Ik voelde me enorm opgelaten. De IC is vrij krap opgesteld en daar kom ik me zo'n giga brancard binnen gerold. Toen was het ook nog zo dat een andere vrouw ook op transport wachtte en ze voor mij iets anders moesten vinden waar ik op kon liggen. Emma lag in de eerste unit, en na wat heen en weer gesjouw lag ik op een tijdelijke brancard, knoeperhard. Ik werd naast mn meisje geparkeerd en kon net haar handje vasthouden. Trots, blij en verdoofd. Ik wou niks liever dan haar gewoon in mijn armen houden. Maar ze was stabiel, en ik maakte kennis met de verpleegkundigen en artsen die continu met Emma bezig waren. Na een uurtje moest ik weer terug, maar moest dus eerst weer ruilen van brancard. Zet me gewoon op een stoel neer dacht ik, maar dat was totaal niet aan de orde. Die avond vertelde de hoofdarts dat ze er aan zaten te denken om Emma de volgende dag al te opereren, om haar beide nieren te verwijderen. De volgende ochtend zouden ze dit overleggen en besluiten.

Woensdag 8 juli. De operatie.

Lex had een bed bij mij op de kamer gekregen. Die nacht sliepen we als een blok. Uitgeput. De volgende ochtend is Lex rond half 9 naar Emma toegegaan. Ik werd toen gedoucht met hulp van Hilde T. Heerlijk was dat, maar ik werd enorm beroerd van de morfine die ik daarvoor had gehad. Ik lag net weer in bed toen Lex me belde dat Emma die dag inderdaad geopereerd zou worden. Ik moest en zou dus naar haar toe voor dat ze weg gebracht werd. Transport werd geregeld, dit keer een rolstoel en ik hoefde niet zo lang te wachten. Op de IC waren ze druk bezig met het voorbereiden van Emma. Er was net een echo gemaakt, en er stond een transport bedje klaar. Ondertussen hebben wij een gesprek gehad met Tanja, haar arts, over de operatie en de risico's. In dat hokje werd ik ineens enorm beroerd en dacht dat ik moest spugen. De inspanning, zenuwen en warmte werd me te veel. Kort daarna was Emma er klaar voor en werd ze over gebracht naar de OK in het hoofdgebouw. Ik werd weer terug gebracht door de transport dienst. Eenmaal op mn kamer kwam alle maaginhoud eruit, hondsberoerd was ik, maar kiplekker toen het over was. Gauw in bed en rusten. De operatie zou naar verwachting zo'n 4-6 uur duren, dus we moesten gewoon wachten. Bijzonder was dat we beide erg gespannen waren maar hoe langer we wachtte, hoe meer vertrouwen we hadden. We hebben beide geslapen en terwijl ik wakker lag te worden voelde ik me ineens sterker. Ik moest naar de wc, en zou dit alleen doen. Terwijl ik op de wc zat werd Lex gebeld, Emma is terug op de IC en heeft de operatie goed doorstaan! Wij waren echt in een milde jubelstemming, zoveel vertrouwen in dit kleine meiske. Lex ging er meteen heen toen hij gebeld werd, ik moest me eerst aankleden en wederom wachten op transport. Die avond kon ik eindelijk bij haar bedje staan, haar aaien en kusjes geven. Haar nieren waren zo ontzettend groot dat haar buik erg was opgezet, nu na de operatie was ze helemaal mooi in verhouding. Ons kleine moppie. Ze was nog erg verdoofd en kreeg een enorme batterij aan medicijnen. Die avond zijn ze ook begonnen met de dialyse. Deze lijn was ingebracht tijdens de operatie. Eerst handmatig door de nefroloog, en later was ze aangekoppeld aan een kleine dialyse machine. Maar ze had het gered, 1 dag oud en dan zo'n heftige ingreep. We waren zo opgelucht, alles leek goed. Haar hartje en longen ook. Met een fijn gevoel gingen er een paar uur later terug naar het ziekenhuis.

Vrijdag 9 juli. Afscheid nemen.

Met hetzelfde opgeluchte gevoel, vol vertrouwen werden we die ochtend wakker. Even ontbijten. Lex was al onderweg naar Emma toen ik zelf mn ontbijtje ging halen. Hilde T kwam me opzoeken en ik vertelde vol trots hoe goed het met Emma ging. Na het ontbijt, ik zat wederom op de wc, belde Lex. Het ging niet goed met Emma en het was belangijk zat ik zsm zou komen. Gebeld voor transport. Wachten, wachten wachten. Uiteindelijk nadat de verloskundigen 3x hebben gebeld werd ik opgehaald, na ruim 3 kwartier wachten. Eenmaal daar was Emma redelijk stabiel, maar het was kritiek. Nieuw gesprek met Tanja. Ondanks dat Emma de operatie zo goed had doorstaan, had haar hartje het niet beter dan voorheen. Ze waren nu aan het wachten op een medicijn dat de bloeddruk zou moeten opkrikken zodat haar hartje niet zo hard hoefte te werken. De inhoud van haar ene hartkamer was maar 0,3 ml. De hartspier was dusdanig verdikt en stijf dat ze met moeite de bloedcirculatie op gang konden houden. Duidelijk werd voor ons dat Emma aan het knokken was, en het er niet goed uit zag. Dit medicijn was de laatste uitweg maar eigenlijk werd ook wel duidelijk dat dit geen wondermiddel was, de hartspier zou niet ineens plotseling gezond worden. Na dit gesprek knakte ik. Duidelijk werd dat we aan het begin van het einde stonden. Het enige wat ik kon was huilen. Na het gesprek kregen we een lunch aangeboden, we moesten wel voor ons zelf blijven zorgen. Ik kreeg geen hap door mn keel. Daarna nog een poosje bij Emma gezeten. Ik had haar handje vast, en een van de verpleegkundigen merkte op dat haar hartslag stabieler was wanneer ik dat deed. Ik praatte tegen haar, aaide haar bolletje en gaf haar kusjes. Haar temperatuur was laag om de bloedcirculatie te bevorderen, we mochten haar zelf tempen. Toch was haar temperatuur te laag, dus Emma kreeg een mutsje op, extra dekentje en sokjes had ze al aan. Deze dingen worden gebreid door dames die dit schenken aan het ziekenhuis. Gericht op prematuurtjes, maar zoals Turid zei, die mutsjes passen soms nog geeneens om een mandarijntje heen. Het was dus even zoeken naar een mutsje die Emma pastte. Grapjes over de kleur en die mutsjes. Een heerlijk ontspannen stemming hing er. Ik voelde dat Lex en ik moesten gaan rusten, en zijn terug gegaan naar het ziekenhuis. Ik ben daar als een blok in slaap gevallen. Lex heeft wat rondgelopen en is uiteindelijk ook plat gegaan. Rond 16:00 schrok ik wakker, ik wou meteen naar Emma toe en dat gebeurde ook. Weer in de rolstoel. Lex liep altijd naar de IC toe, klein stukje maar. Deze dame van transport feliciteerde me en vroeg hoe het ging. Dus die kreeg eerlijk antwoord en voelde zich erg opgelaten. Dit keer zonder rolstoel, ik voelde me sterk genoeg. Ik kwam de unit van Emma binnen en de sfeer was totaal anders. Ten eerste waren en nieuw verpleegkundigen aan het werk, maar ik zag ook direct dat Emma weer gevlekt was en na een snelle blik over de monitoren besefte ik me dat het niet goed ging. Ik ben weer naast haar gaan zitten terwijl de verpleegkundigen met vanalles bezig waren. Medicijnen bijvullen en vooral heel erg aan het zoeken naar haar bloeddruk. Ik zat daar maar, met haar handje in de mijne. Op dat moment kwam er een bijzondere rust over me heen. Het besef dat we haar moesten laten gaan. Ik denk nog vaak aan dit momen terug. Nadat mama overleed heb ik een paar keer heel sterk het gevoel gehad dat ze bij me was. Niet iedereen geloofd hier in, ik ook niet voordat ik het zelf ervaarde. Het is een heel bijzonder gevoel. Nu achteraf denk ik dat op dat ene momentje, mama bij me was. Me geruststelde.

 Inmiddels was de hoofdarts er, en zat met Lex te praten. Lex en ik hadden al afgesproken dat wanneer Emma's hartje er mee op zou houden, we haar zouden laten gaan. We zouden ervoor kunnen kiezen om haar elke keer vol te laten spuiten met troep, en dat ze vervolgens ook nog hersenbeschadiging zou krijgen hierdoor. Dit vonden wij niet waardig. Emma was zo puur en zo moest ze ook blijven. Dit vertelde Lex aan de hoofdarts, en dit werd zeer gerespecteerd. Hij gaf door aan de verpleegkundigen wat wij voor Emma wouden. Daarna ging het eigenlijk heel snel. Haar hartslag kelderde naar beneden en ze begonnen met het afsluiten van de medicijnen en dialyse. Er werd mij gevraagd of ik haar in mijn armen wou houden. Een sterkere wens had ik niet, die 2 dagen, en de 35 weken daarvoor, wou ik niks liever dat mijn kleinste meisje vast houden, bij me hebben. Ze lag alleen nog aan de beademing toen ik haar in mijn armen kreeg. Tijdsbesef was verdwenen, later hoorden we dat ze om 18:03 is overleden. Tube werd verwijderd, en daar zaten we dan. Verscheurd van verdriet, vol liefde voor dit kleine mensje wat we al zo snel hebben moeten loslaten.

Ik heb Emma gewassen en aangekleed. Ze kreeg haar eigen kleertjes aan. Siv heeft afdruktjes gemaakt van haar handje en voetje. Daarna namen we haar mee naar onze kamer in het ziekenhuis. Lex weer lopend, ik in de auto met Emma in mijn armen en naast mij Siv, de verpleegkundige die met ons mee ging. Door de gang van het ziekenhuis, Emma goed ingepakt, maar we kwamen niemand tegen. Op onze kamer stond een bedje klaar, met een lief naam kaartje, er waren kaarsjes aangestoken en er stonden bloemen. Gedaan door de verloskundigen. Dit raakte me zo. Samen met Siv legde ik Emma in haar bedje neer en toen kwam Lex ook binnen. Siv ging terug naar de kinderafdeling en toen waren we met zn drietjes.

Die avond daar staat in mijn geheugen gegrift. Enorm verdriet, de wereld was git zwart en ik voelde me volledig verslagen. Dit was niet het eerste verlies wat ik heb meegemaakt, maar je kind verliezen is zo alles overheersend, dit was met niks te vergelijken. Niks kon me verlichten, niks kon mn gedachten verzetten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En waarom Emma, waarom wij? In de laatste weken van de zwangerschap vond ik hoop in de gedachte dat we al zoveel hadden verloren, dat dit wel goed zou komen op een bepaalde manier. Het zou toch niet waar kunnen zijn dat we na mama, ons huis, Billy en Storm ook nog dit zouden moeten doorstaan? We hadden echt hoop. En ja natuurlijk hadden we in ons achterhoofd dat zit zou kunnen gebeuren, bepaalde details hadden we al besproken, maar na mate de weken rustig voorbij gingen kregen we hoop. Een balans vinden tussen positiviteit en realiteit. Daar draaide het om.

Nu lag ik daar in bed, kijken naar mijn dochter. Ons mooie lieve kleine perfecte meisje, wat zoveel vreugde zou brengen, waar we alle 4 zo enorm naar hadden uit gekeken. Wat ons na 2 dagen alweer werd afgenomen. Compleet, volledig en totaal ''belachelijk''. Waarom werd ons dit niet gegunt?

De laatste maanden vond ik steun in feiten. Antwoord op de vraag ''waarom' krijg je nooit. Maar met feiten kan ik leren leven. Dingen naast me neer leggen en verder gaan. Feit is dat Emma vanaf dag 1 van de zwangerschap ziek was. De afwijking aan haar nieren is genetisch bepaald. Dit komt niet door de brand, stress of en andere factor van buitenaf. Dit was gewoon dikke pech, een klein woordje wat de omvang niet goed genoeg kan uitdrukken. Wij hadden op internet al gelezen over cystenieren, over dat baby's vaak overlijden kort na de geboorte. Maar aangezien artsen pas een diagnose konden stellen toen Emma goed en wel geboren was, zijn wij nooit conclusies gaan trekken. Alle mogelijke diagnoses zweefden ergens rond in onze gedachten.

Leren leven met het feit dat wij onze dochter hebben verloren, dat ze is overleden, leg je niet zomaar naast je neer. Ik voel me leeg, incompleet. 8 maanden lang heb ik haar bij me gedragen, 2 dagen lang was ze met ons op deze wereld. Ik ben moeder van een zoon en twee dochters. Mijn lijf is herstellende van een keizersnede en totaal in de war. Die twee dagen dat Emma op de IC lag heb ik geprobeerd om mijn melkproductie op gang te krijgen. Niemand wist wanneer ze dit zou kunnen krijgen, maar melk kan 6 maanden worden ingevroren, dus als ik wou, moest ik dit vooral volhouden. Het wou niet echt lukken, maar werd me ook verteld dat mijn lichaam eerst door moet hebben dat het niet meer zwanger is, en dat dit met name na een keizersnede een paar dagen kan duren voordat het op gang komt. Ik had vrijdagavond het gevoel dat mijn lichaam misschien begrepen had dat het geen zin had. Maar zaterdagochtend om 6 uur werd ik wakker, met stuwing. Dit brak mij, ik voelde me zo verrot, wat een wreede naschop van moeder natuur. Ik had al moeite om me aan te passen aan het herstel van de keizersnede, nu moest ik dit ook nog doorstaan. Nu vandaag, 2 weken nadat Emma is geboren heb ik nog steeds melk, en toeschietreflex. Soms als ik over haar praat of nadenk, soms als ik even een klein ontspannen momentje heb. Het doet geen pijn meer, zoals de eerste dagen.

Vrijdag 10 juli

Van de ochtend kan ik me eerlijk weinig herinneren. 's Middags ging Lex naar het vliegveld om mn vader op te halen, en toen kwamen Jackelien, Liam en Noëlle ook. Omdat ik niet alleen met hun naar Emma wou, ben ik ze gaan opwachten in de hal van het hotel dat tegenover de Kvinneklinikken ligt. Ik had ergens de verwachting dat ik me compleet zou voelen zodra ik Liam en Noëlle in mijn armen zou sluiten, maar dat was niet het geval. Er zit en gapend gat in mijn hart. Even later kwamen Lex en mn vader ook in het hotel en zijn we samen naar onze kamer gegaan in het ziekenhuis, naar Emma. Liam en Noëlle deden het fantastisch. Lieten wat tranen, hadden veel vragen, en waren vol bewondering voor hun zusje. Gelukkig zijn er foto's gemaakt van dat ogenblik. Naast ons eigen verdriet, moeten we hun hier ook doorheen loodsen. Ook Liam en Noëlle hadden zich verheugd op de komst van hun zusje. En waren/zijn erg verdrietig dat niet niet zo mocht zijn. Ze wisten dat Emma ziek was in mijn buik, en dat de dokters haar zouden helpen. Door middel van foto's heeft Jackelien hun zo goed als mogelijk uitgelegd wat er gebeurd is in die twee dagen.

Nu ik dit schrijf moet ik er ineens aan denken dat ik ze dinsdagmiddag belde om te vertellen dat Emma geboren was. Dat ik achteraf zei dat we het eigenlijk hadden moeten filmen. Ze waren zo ontzettend blij, opgelucht en in jubelstemming.

Die vrijdagmiddag is Emma overgebracht naar het hoofdgebouw, haar bedje was ongekoeld, daar hadden ze ook niks voor, en ik vond het een naar idee. Dit was een heftig tijdelijk afscheid. Daarna zijn we wat gaan eten in het hoofdgebouw. Ik moest in een rolstoel, en dit zorgde voor nogal wat geruzie onderling bij Liam en Noëlle. Duidelijk werd dat deze twee een flinke tik hadden gekregen. Dit wist ik natuurlijk al wel, maar het was alweer ruim een week geleden dat ik was opgenomen. En dan te bedenken dat ik sinds de brand elke dag thuis was geweest. Hun wereldje stond ook volledig op zn kop. Dit resulteerde in een enorme publieke uitbarsting van beide. Gelukkig kon Lex Noëlle meenemen naar buiten en kalmeren terwijl ik Liam onder mn hoede nam. Die rolstoel was ik al spuugzat, dus het korte stukje terug naar het ziekenhuis zaten hun er met zn tweeën in terwijl ik ergens achteraan hobbelde, in het zonnetje.

Zaterdag 11 juli.

Eindelijk naar huis. Nadat ik wakker was geworden met die stuwing en pijn kreeg ik nog een dosis pijnstillers waardoor ik heerlijk heb liggen slapen daarna. Misschien niet korrekt, maar ik ben deze verloskundige zo dankbaar. Toen ik de stuwing ontdekte belde ik voor hulp. Ze was lief en begripvol en zei: wij gaan je helpen. Dat platspuiten neem ik haar dan ook absuluut niet kwalijk. Na een ontbijtje en een lange douche heeft Lex onze spullen verzameld, en hadden we een afsluitend gesprek met Eva, de verloskundige. We hebben zeker nog een uur zitten praten voordat we uiteindelijk naar huis konden. Papa had overnacht in het hotel, en was er ook klaar voor. De wandeling door die gang was een ware marteling. Daar liepen we, 2 gebroken ouders, met beide een koffer, maar zonder baby. Onderweg een stop gemaakt in Åsane, even lunchen en M&M's halen. De rit naar huis duurde lang. Op de veerpont zag ik en moeder met baby, een aanblik die me niet bijzonder veel raakt in het algemeen, maar ik ving een glimp op van pure moederliefde. Dit kwam keihard aan. Eenmaal thuis kostte het me moeite om de auto uit te komen. Ik weet niet waarom. Ik wist wat aan zou treffen thuis. We hadden duidelijk gemaakt dat Emma's spullen moesten blijven staan. Lieve schoonmoeder had alles van top tot teen opgeruimd en schoongemaakt. Dat was fijn thuis komen, en een tikkie onwennig aangezien wij het nooit zo netjes hebben, haha.

Deze blog heb ik in etappes geschreven. Vandaag is het dinsdag 4 augustus. 4 weken geleden sinds de geboorte van Emma. Vrijdag is het 7 augustus, dan zou ik zijn uitgerekend. Ik plaats daarvan ben ik al helemaal klaar, maar heb ik niks. Een lege buik en lege armen. Het gemis van Emma is enorm. Lex en ik denken eigenlijk continu aan haar, bij vrijwel alles komt ze door onze gedachten heen. Omdat ze bij ons had moeten zijn. We kijken vooruit, verheugen ons op alles wat komen gaat. Maar dat duurt nog een jaar, nog een jaar beperkt zijn. Niet in ons eigen huis, geen hond om lekker mee te kunnen wandelen. Door de brand is onze basis vernield, alles wat we hebben opgebouwd is weg. Na de brand zijn we bezig gegaan om het opnieuw op te bouwen, maar door de enorme onzekerheid die de zwangerschap met zich meebracht, was vooruitkijken moeilijk. We moesten het echt per dag doen. En nu eigenlijk nog steeds, dat is toch het beste.

De maandag nadat we thuis kwamen vanuit Bergen hadden Liam en Noëlle hun eerste dag vakantie van de 4 weken. En moesten Lex en ik samen naar Førde toe om te praten met de begrafenisondernemer en Emma zou die middag ook aankomen in Førde. Papa en Jackelien zouden hier bij Liam en Noëlle blijven. Lex en ik hadden er al veel over gepraat hoe we dingen wouden hebben, maar hadden onze ideeen en wensen al moeten bijstellen. Ik wou bijvoorveeld geen kistje voor Emma, maar een mand oid. Dit was niet mogelijk. Maar toen we haar maandag zagen, was het goed. Iemand in Bergen heeft met zorgvuldigheid en liefde Emma ''opgebaard''. Ze had een schoon rompertje aan, we wisten al dat de wond van de drain was gaan lekken, en denken dat ze hierom dus een schone heeft aangekregen. Haar roze dekentje lag mooi om haar heen, en het knuffelje dat papa mee had genomen lag bij haar. En natuurlijk haar eigen mutsje. Ze was verkleurd, maar nog steeds onze Emma. 

Tijdens dat gesprek waren er meer ''verassingen''. Er is geen crematorium in Førde zoals wij dachten. Nadat we afscheid zou nemen op donderdag, zou Emma terug gaan naar Bergen om gecremeerd te worden. Hier hadden we niet zo'n moeite mee dan, we zijn gewend aan de afstanden hier in Noorwegen. Ook begrepen we dat het in Noorwegen gebruikelijk is dat een urn word begraven of dat het as word uitgestrooid. Dit kwam wel even als een schok. We wouden Emma thuis hebben. Gelukkig is hiervoor een uitzondering gemaakt omdat wij uit Nederland komen. Donderdag 16 juli hebben we in kleine kring afscheid genomen. Geen dienst met een praatje e.d. Nee gewoon even samen zijn. Lex, Liam en ik hebben het kistje afgesloten en naar muziek geluisterd. Die middag heeft Mathias de begrafenisondernemer haar zelf terug gebracht naar Bergen, in de sjieke auto. Vrijdagochtend is ze gecremeerd. Afgelopen vrijdag, 31 juli hebben ze haar as opgehaald uit Bergen. Gisteren kwam de door onze bestelde urn aan per post. De urnen hier vonden we niet mooi, en nadat we begrepen dat ze hier 9 van de 10 keer worden begraven snappen we ook dat het ''design'' er niet zo tot doet. Dus ik ben gaan neuzen op internet, en kwam via de site van Monuta terrecht op een website die met de hand gemaakte urnen verkoopt, en hier hebben we er een uitgezocht voor Emma. Een blauw wolkje. 

Zoals ik eerder al schreef hebben Liam en Noëlle nu zomervakantie. Ze zitten in hun laatste week. We kijken er allemaal naar uit wanneer de regelmaat weer begint in de dagen. We hebben een enorm slechte zomer, ja ook wat betreft het weer, dus die twee vliegen soms de muren omhoog. Gelukkig hebben we nog wel wat leuke dingen met ze kunnen ondernemen. We zijn naar Atlanterhavparken geweest in Ålesund. En we zijn verrast door een groep meiden die ik via een forum heb leren kennen, we kregen 2 mooie kadootjes en een ontzettend royaal bedrag. Hiervan zijn we 3 dagen naar Lillehammer geweest. We verbleven in Hafjell hotell, en naast dat hotel ligt Lilleputthammer. Een klein pretpark voor kids tot 9 jaar. Liam en Noëlle hebben zich hier enorm vermaakt. Confronterend was het ook. In dit hotel en park stikte het van de kleine baby's en zwangere vrouwen. Tijdens het ontbijt zat er een meisje van een maand of 3-4 naast ons. Noëlle was helemaal in de ban, maar op een trieste manier. Ze praatte veel over Emma. Ze had zich er op haar eigen manier zo op verheugd om haar eigen baby zusje te hebben. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet kan lachen, omdat ze Emma zo mist. 

Omdat wij zien dat Liam en Noëlle moeite hebben met het verwerken van alles wat er de afgelopen 4 maanden gebeurd is, gaan we contact opnemen met een kinderpsycholoog. We redden ons prima, maar we willen geen risico's nemen dat ze dit niet goed of onvolledig verwerken. Liam begint tenslotte bijna op school en Noëlle gaat naar een andere groep op de barnehage. 

Lex en ik hebben enorme steun aan elkaar, en (voorlopig) geen behoefte om dit met iemand anders te bespreken. Iedereen op onze leeftijd heeft wel meegemaakt dat een dierbaar iemand overlijd. Dat is moeilijk, maar je pakt al gauw de draad weer op. Je kind verliezen daarintegen, dat is onbeschrijfelijk. Het is alles overheersend. Je verliest een stuk van jezelf en van je toekomst. Dit slijt niet, de pijn en het gemis word niet minder. Je leert er mee leven. De dagen tikken vanzelf voorbij, en je zet zelf je ene voet voor de ander. We helpen elkaar door de zware dagen heen, en lachen samen op een goede dag. We hoeven elkaar niet uit te leggen hoe het voelt. Want niemand behalve Lex weet hoe ik me voel, en niemand anders dan ik weet hoe Lex zich voelt. Ongetwijfeld dat ik het anders beleef dan hem omdat ik Emma 8 maanden in mn buik heb gedragen, en mijn lichaam me er continu aan helpt herinneren dat er iets mis is. Maar het intense verlangen om ons meisje liefde te geven, te knuffelen en haar samen zien met haar broer en zus, dat is een gevoel wat we delen. Dit gemis doet ronduit pijn. 

Emma Alida Muller

7.7.2015 - 9.7.2015