Het wel en wee van T.V.

Zo voelt het nu een beetje. En ja, als er hier dingen gebeuren dat beland dat op mijn blog, want schrijven helpt en ruimt op. Gelukkig hebben we ook heel wat mindere sensationele periodes in ons leven, maar dat is saai, dus dan schrijf ik er ook niet over. Sinds wij terug kwamen van onze vakantie deze zomer, sloeg het weer toe. Stilletjes, elk voor zichzelf, het af toe een keer noemen; heimwee. Heimwee naar Nederland, naar de familie en vrienden. Alles binnen handbereik hebben. Maar, we hadden ons ook voorgenomen dat remigreren geen optie zou zijn. Financieel, de kids, we hadden er genoeg redenen voor. Maar het bleef knagen. Dus ik ben gaan zoeken, en mensen gaan vragen. Ik was 19 toen ik op mezelf woonde in het centrum van Assen, en de inkomsten en uitgaves waren de enige referentie die ik had. Dingen eens op een rijtje gezet en tot onze blijde verassing kwamen we erachter dat het eigenlijk tot echt wel mogelijk is. Dus we keken elkaar aan van; wat houd ons dan nog tegen? We

De afgelopen weken was het een bende in mn hoofd. 4 weken geleden vloog ik halsoverop naar Nederland nadat papa een zwaar hartinfarct kreeg. Al een poosje had ik een rare kronkel in nn buik, alles liep zo goed en voorspoedig, dan word ik bang dat er iets op me staat te wachten, om het hoekje. Ik zet me er dan weer overheen en probeer het te negeren. Maar zo'n rottig stemmetje in mn achterhoofd laat soms zn lelijke gezicht zien. Het stemmetje was ook vrij specifiek. Angst dat er iets met papa zal gebeuren. Toen ik die maandagochtend dan ook werd gebeld door Rianne schrok ik eerst en daarna ook weer niet en toen wel weer. Ik lag compleet overhoop. Niet weer!! Ik sprak papa heel eventjes, dat gaf rust. En toen besloot ik dat ik naar Nederland wou, niet direct maar een paar dagen later. Wie weet zou ik er dan zijn voor de operatie. Dat was niet het geval, maar het was alsnog erg fijn om er zelf even te zijn. Toen ik weer naar Noorwegen vertrok (want Lex zou een dag later naar N