Gedachten

De afgelopen weken was het een bende in mn hoofd. 4 weken geleden vloog ik halsoverop naar Nederland nadat papa een zwaar hartinfarct kreeg.

Al een poosje had ik een rare kronkel in nn buik, alles liep zo goed en voorspoedig, dan word ik bang dat er iets op me staat te wachten, om het hoekje. Ik zet me er dan weer overheen en probeer het te negeren. Maar zo'n rottig stemmetje in mn achterhoofd laat soms zn lelijke gezicht zien. Het stemmetje was ook vrij specifiek. Angst dat er iets met papa zal gebeuren.

Toen ik die maandagochtend dan ook werd gebeld door Rianne schrok ik eerst en daarna ook weer niet en toen wel weer. Ik lag compleet overhoop.

Niet weer!!

Ik sprak papa heel eventjes, dat gaf rust. En toen besloot ik dat ik naar Nederland wou, niet direct maar een paar dagen later. Wie weet zou ik er dan zijn voor de operatie. Dat was niet het geval, maar het was alsnog erg fijn om er zelf even te zijn. Toen ik weer naar Noorwegen vertrok (want Lex zou een dag later naar Nederland gaan om Fred op te halen) wisten we nog geeneens of er een operatie zou plaatsvinden. Dat bericht kwam een aantal dagen later en we waren in jubelstemming.

Die stemming sloeg 180 graden om nadat we bericht kregen dat het na de operatie vorige week woensdag niet ging zoals gehoopt. In het kort, papa heeft het wederom van ver moeten halen, en wij drieën hebben de meest zenuwslopende 24 uur gehad. Simpelweg niet wetende of papa het zou redden.

Ik was toen aan het werk en stortte in toen ik thuis kwam nadat ik naar huis was gestuurd. Zo'n angst, zo'n verdriet. Niets liever dan in Nederland willen zijn, en boos op mezelf omdat ik zo nodig in Noorwegen moest wonen.

Ook boos omdat ik dit gewoon niet wou, ik was hier niet klaar voor. Met andere woorden; boos om hoop feiten die gewoon zo zijn. Boos om de onmacht.

6 jaar geleden werd mama niet meer wakker na een operatie, 3 jaar geleden werd Emma niet wakker na een operatie. Ik kon dit niet uit mn hoofd zetten. En nu weer, nadat ik vanavond eindelijk weer even gewoon heb kunnen kletsen met papa, alleen deze gedachtes al zorgen ervoor dat de tranen me weer over de wangen lopen.

Dit laat ik alleen toe wanneer alle kids op bed liggen. Dankzij hun ga ik door, moet ik door, al voelt het met vlagen alsof ik op mn rauwe knieën word voort getrokken. Dat is zo ontzettend vermoeiend dat het soms verleidelijk is om de handdoek in de ring te gooien, maar dat weiger ik.

Wat me ook wel tegelijkertijd duidelijk is geworden de afgelopen dagen is dat ik deze koppigheid, vastberadenheid om door te gaan niet van een vreemde heb. Papa heeft zo enorm gevochten, en ik ben zo ontzettend dankbaar dat we hem nog bij ons hebben, die gedachten wil ik vasthouden.

Omdat me dit normaal gesproken vrij goed af gaat, het positief zijn, merk ik dat ik over het algemeen vrij weinig kan hebben. Ik heb een leven gecreëerd waarbij ik geen conflicten aan ga, ik me het liefst een beetje op de achtergrond houd en mn angsten uit de weg ga.

Terwijl ik nu juist zo goed zou moeten weten om kansen te grijpen, mijn stem te gebruiken, risico's te nemen omdat het leven niet vanzelfsprekend is. Hoeveel jaren moeten er voorbij gaan voordat ik weer durf?

En waarom is het voor mij belangrijk om dit met de buitenwereld te delen? Juist omdat je aan mijn buitenkant niet kan zien waar ik mee worstel. En niet omdat ik wil dat mensen zeggen dat ze me "zielig" vinden (al zijn goed bedoelde lieve woorden soms wel een enorme troost) maar omdat ik weet dat ik ook niet de enige ben die een brave face masker opzet terwijl ze van binnen met vanalles en nog wat worstelt. Omdat ik zou willen dat mensen geen oordeel vellen, maar dat we gewoon aardig tegen elkaar zijn, ook als je niet alles weet of begrijpt. Aardig zijn kost niks.

Zoals Marieke zei; Dankjewel mams dat je papa weer naar beneden hebt geschopt.


Reacties

Populaire posts van deze blog

365 dagen

Weeëg en onwel

27 maart 2015