Het wel en wee van T.V.

Een vraag die me nog wel eens gesteld word. En dit ik vaak met het zelfde zinnetje antwoord; gaat zn gangetje, met ups en downs. Vaak een antwoord omdat ik geen zin heb om er dieper op in te gaan hoe het nou daadwerkelijk gaat. Dat is zo'n lang verhaal, en eigenlijk komt dit zinnetje er ook wel op neer hoe het mometeel gaat. Ups en downs maar nog niet echt goed. Maar ik vind het soms lastig om een negatieve draai aan mn antwoord te geven. Al een poosje zit ik te denken of ik een openhartige blog ga schrijven of niet. De mentale gezondheid van iemand is soms toch nog een beetje een taboe onderwerp. En ondanks dat ik met vlagen last heb van de gedachte dat ik zwak ben, denk ik dat een openhartig verhaal misschien wel eens kan helpen. Want ik ben me er ook van bewust dat ik heus niet de enige ben die zich zo voelt. Afgelopen maand ben ik naar de huisarts gegaan en aangeven dat ik behoefte heb aan iemand om mee te praten, hulp te krijgen om verder te komen. Want gevoelsmatig zit ik

Zo, even een ''pakkende'' titel voor deze blog. Waarom? Omdat ik even bijzonder blij ben dat ik de trotste ''eigenaresse'' ben van een paar gezonde boobies. Borsten dus ja, die dingen. De mijne zien er na 3 zwangerschappen er niet meer hetzelfde uit, maar juist even vandaag ben ik heel gelukkig met ze. Omdat gezonde borsten geen vanzelfsprekendheid is meer. Tuurlijk, dit is oud nieuws. Maar voor mij is dit even op een heel harde manier waarheid geworden. Iets van 2 weken geleden, zat ik zoals zovaak, met mn telefoon op de wc. Toen las ik een post van Kim op facebook, en link naar haar blog. Tijdens het lezen van die blog begonnen de tranen over mijn wangen te stromen en mn hart kloptte in mijn keel. Wat had ik net in godsnaam gelezen? Met betraande ogen loop in de keuken in, en Lex kijkt me vragend aan? Wat is er aan de hand? ''Kim heeft borstkanker''. Toen volgde er een aantal lelijke woorden, omdat ik het ronduit debiel en belachelijk

Daar is ie dan, de herfst. De zomer ligt achter ons en we gaan langzamerhand naar 1 van mijn favoriete maanden van dit jaar; december! Knusheid, daar denk ik aan als ik aan de december maand denk. In Noorwegen staat die hele maand in het teken van de kerst, en het heeft gewoon een bepaald gevoel. Ik houd van de winter en hoop dat ook echt dat we dit keer een goede winter krijgen en niet zo'n nat halfslachtig gebeuren als de vorige. Sinds een paar weken ben ik namelijk ook weer aan het wandelen. Nog niet de bergen in zoals voorheen, maar vooral het pad langs Risevatn. Vanaf de voordeur tot de ''brievenbus'' die daar op t einde staat en weer terug is het 10km. Heerlijk en precies goed. Een pad met milde hellingen, dus ik merk dat ik mn spieren en conditie ook weer train op die manier. Doordat ik vanaf maart/april eigenlijk niks meer heb gedaan zijn er aardig wat kilo's bijgeslopen, en die zijn er helaas niet spontaan af gegaan nadat Emma is geboren. Alleen wan

Gisteren was een enerverende dag. Lex en ik hadden een afspraak op de genetische polikliniek in het ziekenhuis in Bergen. Onze auto staat nog steeds in de garage dus we zijn weer lekker met de bus en boot gegaan. Vrienden van ons reisten ook die kant op, dus op de heenweg was het heel gezellig en vloog de tijd voorbij. Vanaf Strandkaiterminalen zijn met de taxi naar het ziekenhuis gegaan. Hele nieuwe afdeling in het laboratorium gebouw en het voelde dus niet zo ziekenhuis achtig aan. De arts had een heel pak papier voor zich, en al gauw werd duidelijk dat ze zich goed had ingelezen en voorbereid op deze afspraak. Waar alles op neer kwam was eigenlijk iets wat wij al wisten. Niks is nog 100% zeker zolang het onderzoek nog gaande is, maar we kunnen er vanuit gaan dat het als volgt in elkaar steekt. Emma had ASRPKD, oftewel autosomaal recessief polycystic kidney disease. Lex en ik zijn allebei drager van een defect gen. Als deze twee genen samen komen ontstaat de infantiele vorm van

Dat gevoel overkwam mij nogal eens de afgelopen dagen. Zonder maar iets te plannen heb ik een vrij heftige week achter de rug. Het begon met opeens heftige bloedingen, ik snapte het niet en het voelde ook niet helemaal goed. Had besloten het weekend even aan te zien. Op maandag contact opgenomen met de verloskundige waarbij ik onder controle was hier in het dorp. Ze begreep mijn zorgen en wou in mijn geval ook 0 risico's nemen, dus ik moest contact opnemen met de huisarts voor een doorverwijzing zodat ik een echo kon laten maken in het ziekenhuis. Uiteindelijk heb ik zelf het ziekenhuis gebelt en mn verhaal gedaan, de dag erna kon ik 's ochtends terrecht.Nadat we de kids hadden weggebracht, en onze uiterste best moesten doen om Noëlle ervan te overtuigen dat ik direct weer thuis zou komen konden we vertrekken naar Førde. Daar bleek dat ik resten van de placenta nog in mn baarmoeder had zitten wat de bloedingen veroorzaakte. Bah. Gelukkig klopte mijn gevoel dus wel. Omdat de r

Hier zit ik dan. Al een paar dagen heb ik het in mijn hoofd; ik wil alles opschrijven. Een verhaal maken van de weken die achter ons liggen en de weken die komen gaan. Ook weet ik dat ik hier niet te lang mee moet wachten, want sommige dingen vervagen. Weekdagen hebben geen betekenis meer, en voor een datum moet ik zoeken. Kinderen hebben vakantie, alle routine is weg. Dit verhaal begint op 1 van de laatste dagen van november. De dag dat ik met een positive zwangerschapstest in handen stond. Een verassing van moeder natuur noemde we het. Niet totaal onverwachts, zo ontwetend zijn we niet, maar het kwam als een kadootje. Een zeer gewenst kadootje. Zwanger van onze derde. En terwijl ik dit schrijf plopt er een zinnetje in mijn hoofd; ''little did i know…''. Maar dat terzijde. Deze zwangerschap deed zich al gauw anders voor dat met Liam en Noëlle. Ik was misselijk. De ochtenden op het werk waren pittig. Ook was ik snel duizelig en rond de 9 weken zwangerschap begonnen

Gut wat heb ik die term vaak gebruikt de afgelopen weken. Voorals als antwoord op de vraag; hoe gaat t met jullie? We hadden de dagelijkse gang van zaken aardig opgepakt na de brand. Dingen begonnen een gewenning te worden, en er keerde rust terug. Tot die ene bewuste dag dat ik nog even voor een echo naar Førde zou gaan. Inmiddels zijn we 3 weken verder en staat de boel wederom weer aardig op zn kop. Afgelopen vrijdag hadden we dus weer een afspraak in HUS. Lex had dinsdag de nieuwe auto opgehaald. Dat was absoluut een hoogtepunt. Sinds een paar dagen voor de brand hadden we geen auto meer, en omdat de sleutels verbrand zijn konden we er ook niks mee. Nu was de Mercedes sowieso een tussenoplossing, en door een gunstig verloop van zaken (mag ook wel eens denk je dan), konden we nu onze nieuwe auto kopen. Die heeft in nog geen week tijd al 1000 km afgelegd en is dus ruim geslaagd voor de test. Een ontzettend fijne bak. Vrijdagochtend hebben we Liam en Noëlle naar de barnehage gebrac

Om even iemand te quoten. Een mooie en passende uitspraak. En iets wat wij momenteel ook doen. We hebben weer een flinke tik in ons gezicht gekregen. Ja inderdaad, is het mogelijk. Reacties als; jullie top was blijkbaar nog niet bereikt, die kloppen wel aardig. En dat we dit niet voorgeschoteld zouden krijgen als we niet zo sterk waren. Dinsdagochtend moest ik voor een routine echo naar het ziekenhuis in Førde. Dit vanwege de brand. Gewoon voor mijn eigen geruststelling, dat zij het tenminste goed doet. De eerste echo had ik met 19 weken, deze krijgt iedereen. De nacht na de brand hebben ze er 1 gemaakt, en 4 weken later weer. Op die laatste 2 echo's werd ze gemeten. De echo afgelopen dinsdag werd gemaakt door een verloskundige gespecialiseerd in het maken van echo's. Zij vond dat de nieren groot waren en dat ik weinig vruchtwater had. Voor de zekerheid haalde ze er een arts bij. Die bevestigde dat de nieren wel erg groot zijn en ik inderdaad bijna geen vruchtwater meer heb

Vanochtend de kids naar de barnehage gebracht, inmiddels gaan ze beide op de fiets want Noëlle heeft ook eindelijk haar eigen stalen ros. Roze fiets, roze helm, roze rugtas, aldus een roze wolk die voorbij suist. Nu hebben we hier nogal met heuvels en hellingen te maken. Liam red zich prima, maar Noëlle bezorgd ons nog al eens voor een hartverzakking, maar het gaat altijd goed! Op de terugweg langs de winkel geweest, en vond het ineens opvallend warm! De afgelopen dagen stond er een koude noorderwind, maar het is vandaag erg mild buiten. Hopelijk blijft dat zo, want niks is fijner om de deuren open te hebben en dat Liam en Noëlle lekker buiten kunnen spelen. Afgelopen weekenden waren fijn. Papa was hier in het weekend dat we Noëlles verjaardag vierden. Een geslaagde dag, ons mupke heeft genoten en is zoals het hoort heerlijk verwend. Het voelde dan ook als een opluchting om afleiding te hebben op die beruchte vrije dagen. Afgelopen weekend ging ook goed. We merken duidelijk vooruit

Dat is wat we nu doen. Morgen is het 4 weken geleden sinds de brand. 4 weken, klinkt best kort, of ook wel weer lang. En zo verschilt het ook in ons gevoel. 4 roerige weken. We hebben de draad weer weten op te pakken. Lex is weer aan het werk, Liam en Noëlle gaan elke dag naar de barnehage. Zwangere moeke ontfermt zich over het huishouden en regelzaakjes. Nog altijd hebben we alle 4 goede en slechte dagen, en dat zal voorlopig nog wel even zo blijven. We slaan ons er doorheen, maar ik zal niet ontkennen dat die slechte dagen loodzwaar kunnen zijn. We hebben gesprekken gehad met de pedagogisch leidsters van Liam en Noëlle. Ze worden goed gevolgd op de barnehage. Hun zien ook dat ze er door zijn aangedaan, maar ook dat er een stijgende lijn in zit. Liam heeft vooral moeite met het uiten van zijn gevoel, of in ieder geval, op een meer gedoseerde manier. Beetje lastig uit te leggen. Hij kan vreselijk boos worden, alles willen slaan (voorwerpen gelukkig, geen mensen), en schelden. Maar 9 va