Herfst
Daar is ie dan, de herfst. De zomer ligt achter ons en we gaan langzamerhand naar 1 van mijn favoriete maanden van dit jaar; december! Knusheid, daar denk ik aan als ik aan de december maand denk. In Noorwegen staat die hele maand in het teken van de kerst, en het heeft gewoon een bepaald gevoel. Ik houd van de winter en hoop dat ook echt dat we dit keer een goede winter krijgen en niet zo'n nat halfslachtig gebeuren als de vorige.
Sinds een paar weken ben ik namelijk ook weer aan het wandelen. Nog niet de bergen in zoals voorheen, maar vooral het pad langs Risevatn. Vanaf de voordeur tot de ''brievenbus'' die daar op t einde staat en weer terug is het 10km. Heerlijk en precies goed. Een pad met milde hellingen, dus ik merk dat ik mn spieren en conditie ook weer train op die manier. Doordat ik vanaf maart/april eigenlijk niks meer heb gedaan zijn er aardig wat kilo's bijgeslopen, en die zijn er helaas niet spontaan af gegaan nadat Emma is geboren.
Alleen wandelen vind ik niet zo, dus ik had de eerste keer 2 honden mee van een vriendin. Felix de Jack Russel en Laika de Border Collie. Deze hondjes konden wel wat extra beweging gebruiken en ik vind het gezellig. Afgelopen week had ik ook Hoyt'n de Schnauzer van een andere vriendin mee. Ik zat er al weken mee dat we geen nieuwe hond in huis konden nemen. Dit omdat het officieel niet mag in die appartement wat we van de gemeente huren. Maar afgelopen maandag toch een besluit genomen, en de gemeente hierover gemaild. Om een lang verhaal kort te maken; er is nu een aanvraag lopende om toch een hondje in huis te kunnen nemen. Als het aan ons ligt word dit een herplaatser (asiels kennen ze hier niet echt), van een middelmatig formaat en hooguit 5 jaar oud. Afgezien van gezellig gedrag met kinderen en andere honden hebben we niet zoveel ''eisen''. Nu dus een poging doen om geduldig af te wachten en duimen draaien.
1,5 week geleden zijn we naar Førde geweest om onze keuken uit te zoeken. Dit was erg leuk. Nog veel leuker was toen we de prijs opgaaf en tekeningen kregen. Het ziet er fantastisch uit en net binnen ons budget! Op diezelfde dag dat we die mail kregen, was Lex ook gebeld door de garage. Want ja, onze geliefde Santa Fe is nog steeds op vakantie. Er was een hoop mis mee doordat 1 ding stuk was gegaan, en de totaal som voor de reparatie viel buiten de ''tweedehands auto garantie''. Maaaaar, de meneer van de garage had met Hyundai Norge gebeld, en omdat ze nog net binnen de 10 jaar fabrieksgarantie valt, hoeven we geen kroon te betalen! Dit was echt een enorme opluchting. We hopen dat we de auto vrijdag weer kunnen ophalen, na 6 weken zonder. Gelukkig kon Lex een bus van zn werk lenen om daar te komen, en een iets betrouwbaardere variant als we buiten Svelgen moesten zijn, zoals vandaag bijvoorbeeld.
Begin deze maand ben ik namens Liam bij de huisarts geweest. Ons mannetje heeft het moeilijk, en wij staan af en toe met de rug tegen de muur omdat we niet weten hoe we hem kunnen helpen. Dus gevraagd om een doorverwijzing naar een psycholoog. Daar zijn we vandaag dus voor het eerst geweest. Een fijne man. Vooral veel vertelt over wat er allemaal gebeurd is. We kregen te horen dat Liam niet buitengewoon raar reageert en dat hij de indruk kreeg dat wij het als ouders goed op pakken. Wij wensen vooral wat handvatten om met bepaalde situaties om te gaan. Over 5 weken komen we een keer terug.
In diezelfde maand gaan we ook een nachtje naar Oslo om nieuwe paspoorten aan te vragen, en 19 november ondergaat Liam een kleine operatie. Staat wederom genoeg op stapel dus.
Zelf ben ik gisteren bij de huisarts geweest. Mijn ziekmelding is nog met een maand verlengd, en er is ook een doorverwijzing gestuurd. Ik heb het er aan toe om met iemand te praten over wat er gebeurd is. Het voelt alsof ik uit een bepaalde beschermende bubbel ben sinds Lex weer aan het werk is, en het is soms moeilijk hier mee om te gaan. Allemaal volkomen logisch, maar ik wil uiteindelijk wel weer graag aan het werk, en dat lukt me op het moment nog niet. De een zegt; blijf niet te lang bij huis en de ander zegt; ga niet te snel weer aan de slag. Wat nou precies past, dat weet alleen ik. Lichamelijk voel ik me zo goed als de oude, maar in het koppie is het soms echt nog een potje. Ik kan over het algemeen weinig hebben. Negativiteit raakt me, een snauw maakt me verdrietig, een kleine tegenslag kan aankomen als een tank. Ik vind zelf dat ik te ''onstabiel'' ben om het werk op te pakken. Zou ik een kantoorbaan hebben is het anders wat, maar ik wil me voor de volle 100% kunnen inzetten, en zover ben ik nog niet. Hoe graag ik dat ook wil.
Sinds een paar weken ben ik namelijk ook weer aan het wandelen. Nog niet de bergen in zoals voorheen, maar vooral het pad langs Risevatn. Vanaf de voordeur tot de ''brievenbus'' die daar op t einde staat en weer terug is het 10km. Heerlijk en precies goed. Een pad met milde hellingen, dus ik merk dat ik mn spieren en conditie ook weer train op die manier. Doordat ik vanaf maart/april eigenlijk niks meer heb gedaan zijn er aardig wat kilo's bijgeslopen, en die zijn er helaas niet spontaan af gegaan nadat Emma is geboren.
Alleen wandelen vind ik niet zo, dus ik had de eerste keer 2 honden mee van een vriendin. Felix de Jack Russel en Laika de Border Collie. Deze hondjes konden wel wat extra beweging gebruiken en ik vind het gezellig. Afgelopen week had ik ook Hoyt'n de Schnauzer van een andere vriendin mee. Ik zat er al weken mee dat we geen nieuwe hond in huis konden nemen. Dit omdat het officieel niet mag in die appartement wat we van de gemeente huren. Maar afgelopen maandag toch een besluit genomen, en de gemeente hierover gemaild. Om een lang verhaal kort te maken; er is nu een aanvraag lopende om toch een hondje in huis te kunnen nemen. Als het aan ons ligt word dit een herplaatser (asiels kennen ze hier niet echt), van een middelmatig formaat en hooguit 5 jaar oud. Afgezien van gezellig gedrag met kinderen en andere honden hebben we niet zoveel ''eisen''. Nu dus een poging doen om geduldig af te wachten en duimen draaien.
1,5 week geleden zijn we naar Førde geweest om onze keuken uit te zoeken. Dit was erg leuk. Nog veel leuker was toen we de prijs opgaaf en tekeningen kregen. Het ziet er fantastisch uit en net binnen ons budget! Op diezelfde dag dat we die mail kregen, was Lex ook gebeld door de garage. Want ja, onze geliefde Santa Fe is nog steeds op vakantie. Er was een hoop mis mee doordat 1 ding stuk was gegaan, en de totaal som voor de reparatie viel buiten de ''tweedehands auto garantie''. Maaaaar, de meneer van de garage had met Hyundai Norge gebeld, en omdat ze nog net binnen de 10 jaar fabrieksgarantie valt, hoeven we geen kroon te betalen! Dit was echt een enorme opluchting. We hopen dat we de auto vrijdag weer kunnen ophalen, na 6 weken zonder. Gelukkig kon Lex een bus van zn werk lenen om daar te komen, en een iets betrouwbaardere variant als we buiten Svelgen moesten zijn, zoals vandaag bijvoorbeeld.
Begin deze maand ben ik namens Liam bij de huisarts geweest. Ons mannetje heeft het moeilijk, en wij staan af en toe met de rug tegen de muur omdat we niet weten hoe we hem kunnen helpen. Dus gevraagd om een doorverwijzing naar een psycholoog. Daar zijn we vandaag dus voor het eerst geweest. Een fijne man. Vooral veel vertelt over wat er allemaal gebeurd is. We kregen te horen dat Liam niet buitengewoon raar reageert en dat hij de indruk kreeg dat wij het als ouders goed op pakken. Wij wensen vooral wat handvatten om met bepaalde situaties om te gaan. Over 5 weken komen we een keer terug.
In diezelfde maand gaan we ook een nachtje naar Oslo om nieuwe paspoorten aan te vragen, en 19 november ondergaat Liam een kleine operatie. Staat wederom genoeg op stapel dus.
Zelf ben ik gisteren bij de huisarts geweest. Mijn ziekmelding is nog met een maand verlengd, en er is ook een doorverwijzing gestuurd. Ik heb het er aan toe om met iemand te praten over wat er gebeurd is. Het voelt alsof ik uit een bepaalde beschermende bubbel ben sinds Lex weer aan het werk is, en het is soms moeilijk hier mee om te gaan. Allemaal volkomen logisch, maar ik wil uiteindelijk wel weer graag aan het werk, en dat lukt me op het moment nog niet. De een zegt; blijf niet te lang bij huis en de ander zegt; ga niet te snel weer aan de slag. Wat nou precies past, dat weet alleen ik. Lichamelijk voel ik me zo goed als de oude, maar in het koppie is het soms echt nog een potje. Ik kan over het algemeen weinig hebben. Negativiteit raakt me, een snauw maakt me verdrietig, een kleine tegenslag kan aankomen als een tank. Ik vind zelf dat ik te ''onstabiel'' ben om het werk op te pakken. Zou ik een kantoorbaan hebben is het anders wat, maar ik wil me voor de volle 100% kunnen inzetten, en zover ben ik nog niet. Hoe graag ik dat ook wil.
Reacties
Een reactie posten