Het wel en wee van T.V.

Een poosje terug (gevoelsmatig was het eergisteren maar mij kennende is het minstens 2 weken geleden) bedacht ik me dat ik weer een keer een blog wil schrijven. Maar ja, om dan onder de douche de laptop erbij te pakken is ook niet echt veilig. December maakt altijd veel bij me los. Ik kan niet zeggen dat ik vanaf september al uit kijk naar kerst. Maar als dan december aanbreekt en we langzaamaan warmlopen met alle activiteten die Liam en Noëlle hebben komen we dan toch in de kerststemming. Voorheen, pre-nachtmerrie, was dit niet zo hoor. Maar op een 1 of andere manier, als het jaar op zijn einde loopt, ga je nadenken over afgelopen jaar, mensen die je mist, dingen die zijn gebeurd, dingen die zijn veranderd. Elise werd in april geboren, en de afgelopen 8 maanden zijn met zo'n rotvaart voorbij gegaan, dan ik soms denk: heb ik er wel hard genoeg van genoten? Leef ik wel bewust? Die laatste vraag is vooral gekomen nadat ik mijn 30e verjaardag heb mogen vieren. Echt idioot, ik weet

Sinds het out in the open is dat ik zwanger ben heb ik geen blog meer geplaatst. De neiging en behoefte was er wel, maar hoe ik bepaalde dingen op papier moest zetten wist ik eigenlijk niet. Het vertellen over gevoelens en vooruitgang werd zo'n gewenning dat ik het zonder moeite op papier kon zetten. Al deze nieuwe gevoelens over het leven wat echt door gaat, dat is soms wat lastiger. Ik moet er zelf ook nog aan wennen. 19 juli zijn Lex en ik eindelijk getrouwd, en eind augustus kwamen we er achter dat ik zwanger ben. Een vreselijk onzekere periode breekt aan. Dit wisten we van te voren, maar dan nog, wanneer je er dan uiteindelijk midden in zit weet je was wat je je op de hals heb gehaald. Ik nam meteen contact op met het ziekenhuis in Bergen en de verloskundige. De 1e stap was een echo om vast te stellen hoe lang ik zwanger was en aan de hand daarvan werd de afspraak voor de vlokkentest in Bergen gepland. Dat we dit onderzoek zouden laten doen stond als een paal boven water.