Zeg, hoe gaat het nou eigenlijk?
Sinds het out in the open is dat ik zwanger ben heb ik geen blog meer geplaatst. De neiging en behoefte was er wel, maar hoe ik bepaalde dingen op papier moest zetten wist ik eigenlijk niet. Het vertellen over gevoelens en vooruitgang werd zo'n gewenning dat ik het zonder moeite op papier kon zetten.
Al deze nieuwe gevoelens over het leven wat echt door gaat, dat is soms wat lastiger. Ik moet er zelf ook nog aan wennen.
19 juli zijn Lex en ik eindelijk getrouwd, en eind augustus kwamen we er achter dat ik zwanger ben. Een vreselijk onzekere periode breekt aan. Dit wisten we van te voren, maar dan nog, wanneer je er dan uiteindelijk midden in zit weet je was wat je je op de hals heb gehaald. Ik nam meteen contact op met het ziekenhuis in Bergen en de verloskundige. De 1e stap was een echo om vast te stellen hoe lang ik zwanger was en aan de hand daarvan werd de afspraak voor de vlokkentest in Bergen gepland. Dat we dit onderzoek zouden laten doen stond als een paal boven water. Ik was in de 11e week van de zwangerschap toen het zover was. Alleen om daar weer terug te zijn bracht al het nodige te weeg. De vlokkentest zelf viel 100% mee, maar het doet wel wat met je. Er is altijd die kans op abortus hierdoor, en toen ik 4 dagen later een drupje bloed verloor trok ik dan ook meteen aan de bel. Ik kon naar Førde komen voor een onderzoek en echo. Dit keer trof ik gelukkig een andere arts dan bij die 1e echo. Zij was lief en begripvol. Mini had het prima naar haar zin in mn buik, en het drupje bloed wat ik had verloren was ''oud'' en wrs door de vlokkentest zelf. Ik vertelde haar mijn onzekerheden rondom alles, en ze besloot me daarom op te zetten voor de 20 weken echo bij een hoofdarts, ter geruststelling. (Deze hoofdarts in kwestie heeft me destijd ook doorverwezen naar Bergen). Een week later kwam eindelijk de uitslag vanuit Bergen; Jullie krijgen een gezonde dochter. Het gen is totaal niet aanwezig, en ook alle trisomie uitslagen kwamen goed terug. Ik had verwacht meteen op die roze wolk te zitten, maar die kwam niet. Gelukkig was ik hier op voorbereid door de verloskundige, maar ik moest dit alles wel weer een plekje zien te geven.
Het hoogtepunt na deze uitslag was dat we het eindelijk aan Liam en Noëlle konden vertellen. Die hadden volgens mij al wel een donkergrijs vermoeden en Noëlle had zelfs al een keer kommentaar geleverd om mijn toch wel bolle buik, ondanks dat ik zo mijn best deed dat te verschuilen.
Die ochtend hadden we 's ochtends een vallende ster gezien voordat ze met de bus gingen, en we hadden alle 3 een wens gedaan. Dus toen wij Liam en Noëlle vertelde dat ze een zusje kregen, trokken hun meteen de conclusies wat ik had gewenst ;) Na de eerste euforie kwam al snel de opmerking van Liam: ik hoop dat deze baby wel gezond is.. En om dan te kunnen vertellen, bevestigen dat dit meisje echt helemaal gezond is, is onbeschrijfelijk. Intense blijdschap op de koppies van deze twee. En ondanks dat het lang wachten is gaat het ze wel goed af. We hebben/hadden allemaal de tijd nodig om ons hier op voor te bereiden.
En ondanks dat Lex zo ongeveer alleen maar naar me hoeft te kijken en ik ben al zwanger, begon mijn lijf alweer vroeg protest te leveren. Ben eerst begonnen met minder dagen werken, toen halve dagen en nu ben ik voor 90% ziekgemeld, en werk ik elke week 3 uurtjes als ontbijthulp op mn eigen afdeling. Zo houd ik contact met de werkvloer en heb ik niet gevoel volledig thuis te zitten. Eind februari begin ik eindelijk met het theorie gedeelte van de opleiding tot verzorgende. Spannend, maar heb er ook veel zin in. Elke dinsdagavond een aantal uren terug in de schoolbanken.
Goed, de 20 weken echo ging niet zo als gepland omdat deze beloofde arts ziek bleek te zijn en ik hierdoor een jonge arts kreeg met 0 empatisch vermogen. Hij had niet de moeite genomen even in mn dossier te lezen en toen ik uiteindelijk het hele verhaal verteld had, gaf hij mij het gevoel het maar en bagatel te vinden, iets wat zoveel mensen overkomt. De echo zelf was uitstekend, mini was druk en alles ziet er goed uit, maar mijn al wankelende vertrouwen in dit ziekenhuis had weer een deuk gekregen. Dit weer ter sprake gebracht bij de verloskundige en die heeft meteen een doorverwijzing gestuurd voor een gesprek over de bevalling met een andere arts in dat ziekenhuis. Daar ben ik vorige week geweest en tot mijn aangename verrassing was die fijne hoofdarts terug. Ze wou eerst even binnen kijken, mini lag met dr koppie helemaal beneden en armpjes voor haar gezicht langs, maar verder zag alles er goed uit, voldoende vruchtwater ook. En daarna hebben we, de voor mij, enorme drempel besproken. Een opzich prima zwangerschap van een gezonde baby is 1 ding, maar ze moet er ook nog uit. Doordat Emma met een keizersnede is geboren zitten er wat haken en ogen aan, en door alle risico's die in mijn hoofd rond dwaalde vond ik eigenlijk een nieuwe keizersnede het beste plan, maar eigenlijk wil ik ook gewoon normaal bevallen. Deze arts snapte mij heel goed, en we hebben dan ook verschillende mogelijkheden besproken, de voors en tegens. Dit heeft mij geholpen om het wat helderder te zien, en ik heb er weer vertrouwen in gekregen dat ik Mini zelf op de wereld kan zetten, zonder keizersnede. Wel is het van belang dat ik in het ziekenhuis ben wanneer de weeën beginnen, vooral omdat Noëlle vrij snel kwam, we ruim een uur rijden van het ziekenhuis vandaag wonen en we dus geen verassingen willen. Plan is vooralsnog dus dat ik word ingeleid, voor de uitgerekende datum. Nu dit plan meer is gaan zinken bij mij, gaan we bij de volgende afspraak samen een plan maken. Ik sta nu onder maandelijkse controle van het ziekenhuis bij deze fijne arts, en ga nog gewoon naar de verloskundige hier in het dorp elke maand. Wat betreft dit stukje gaat het allemaal goed komen, over ongeveer 3 maanden is het al zover!
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Emma denk. Het gemis en de vraag van hoe het zou zijn geweest is er nog altijd, maar het heeft meer een plekje gekregen. Ik ben dan ook gewoon zwanger van ons 4e kind; Liam zijn 3e en Noëlle haar 2e zusje. De angst maakt langzamerhand plaats voor de vlinders en gezonde spanning en ik ben inmiddels aardig op dreef met het bij elkaar verzamelen met de uitzet voor Mini.
Tegen de tijd dat zij er klaar voor is, zijn wij dat ook.
Al deze nieuwe gevoelens over het leven wat echt door gaat, dat is soms wat lastiger. Ik moet er zelf ook nog aan wennen.
19 juli zijn Lex en ik eindelijk getrouwd, en eind augustus kwamen we er achter dat ik zwanger ben. Een vreselijk onzekere periode breekt aan. Dit wisten we van te voren, maar dan nog, wanneer je er dan uiteindelijk midden in zit weet je was wat je je op de hals heb gehaald. Ik nam meteen contact op met het ziekenhuis in Bergen en de verloskundige. De 1e stap was een echo om vast te stellen hoe lang ik zwanger was en aan de hand daarvan werd de afspraak voor de vlokkentest in Bergen gepland. Dat we dit onderzoek zouden laten doen stond als een paal boven water. Ik was in de 11e week van de zwangerschap toen het zover was. Alleen om daar weer terug te zijn bracht al het nodige te weeg. De vlokkentest zelf viel 100% mee, maar het doet wel wat met je. Er is altijd die kans op abortus hierdoor, en toen ik 4 dagen later een drupje bloed verloor trok ik dan ook meteen aan de bel. Ik kon naar Førde komen voor een onderzoek en echo. Dit keer trof ik gelukkig een andere arts dan bij die 1e echo. Zij was lief en begripvol. Mini had het prima naar haar zin in mn buik, en het drupje bloed wat ik had verloren was ''oud'' en wrs door de vlokkentest zelf. Ik vertelde haar mijn onzekerheden rondom alles, en ze besloot me daarom op te zetten voor de 20 weken echo bij een hoofdarts, ter geruststelling. (Deze hoofdarts in kwestie heeft me destijd ook doorverwezen naar Bergen). Een week later kwam eindelijk de uitslag vanuit Bergen; Jullie krijgen een gezonde dochter. Het gen is totaal niet aanwezig, en ook alle trisomie uitslagen kwamen goed terug. Ik had verwacht meteen op die roze wolk te zitten, maar die kwam niet. Gelukkig was ik hier op voorbereid door de verloskundige, maar ik moest dit alles wel weer een plekje zien te geven.
Het hoogtepunt na deze uitslag was dat we het eindelijk aan Liam en Noëlle konden vertellen. Die hadden volgens mij al wel een donkergrijs vermoeden en Noëlle had zelfs al een keer kommentaar geleverd om mijn toch wel bolle buik, ondanks dat ik zo mijn best deed dat te verschuilen.
Die ochtend hadden we 's ochtends een vallende ster gezien voordat ze met de bus gingen, en we hadden alle 3 een wens gedaan. Dus toen wij Liam en Noëlle vertelde dat ze een zusje kregen, trokken hun meteen de conclusies wat ik had gewenst ;) Na de eerste euforie kwam al snel de opmerking van Liam: ik hoop dat deze baby wel gezond is.. En om dan te kunnen vertellen, bevestigen dat dit meisje echt helemaal gezond is, is onbeschrijfelijk. Intense blijdschap op de koppies van deze twee. En ondanks dat het lang wachten is gaat het ze wel goed af. We hebben/hadden allemaal de tijd nodig om ons hier op voor te bereiden.
En ondanks dat Lex zo ongeveer alleen maar naar me hoeft te kijken en ik ben al zwanger, begon mijn lijf alweer vroeg protest te leveren. Ben eerst begonnen met minder dagen werken, toen halve dagen en nu ben ik voor 90% ziekgemeld, en werk ik elke week 3 uurtjes als ontbijthulp op mn eigen afdeling. Zo houd ik contact met de werkvloer en heb ik niet gevoel volledig thuis te zitten. Eind februari begin ik eindelijk met het theorie gedeelte van de opleiding tot verzorgende. Spannend, maar heb er ook veel zin in. Elke dinsdagavond een aantal uren terug in de schoolbanken.
Goed, de 20 weken echo ging niet zo als gepland omdat deze beloofde arts ziek bleek te zijn en ik hierdoor een jonge arts kreeg met 0 empatisch vermogen. Hij had niet de moeite genomen even in mn dossier te lezen en toen ik uiteindelijk het hele verhaal verteld had, gaf hij mij het gevoel het maar en bagatel te vinden, iets wat zoveel mensen overkomt. De echo zelf was uitstekend, mini was druk en alles ziet er goed uit, maar mijn al wankelende vertrouwen in dit ziekenhuis had weer een deuk gekregen. Dit weer ter sprake gebracht bij de verloskundige en die heeft meteen een doorverwijzing gestuurd voor een gesprek over de bevalling met een andere arts in dat ziekenhuis. Daar ben ik vorige week geweest en tot mijn aangename verrassing was die fijne hoofdarts terug. Ze wou eerst even binnen kijken, mini lag met dr koppie helemaal beneden en armpjes voor haar gezicht langs, maar verder zag alles er goed uit, voldoende vruchtwater ook. En daarna hebben we, de voor mij, enorme drempel besproken. Een opzich prima zwangerschap van een gezonde baby is 1 ding, maar ze moet er ook nog uit. Doordat Emma met een keizersnede is geboren zitten er wat haken en ogen aan, en door alle risico's die in mijn hoofd rond dwaalde vond ik eigenlijk een nieuwe keizersnede het beste plan, maar eigenlijk wil ik ook gewoon normaal bevallen. Deze arts snapte mij heel goed, en we hebben dan ook verschillende mogelijkheden besproken, de voors en tegens. Dit heeft mij geholpen om het wat helderder te zien, en ik heb er weer vertrouwen in gekregen dat ik Mini zelf op de wereld kan zetten, zonder keizersnede. Wel is het van belang dat ik in het ziekenhuis ben wanneer de weeën beginnen, vooral omdat Noëlle vrij snel kwam, we ruim een uur rijden van het ziekenhuis vandaag wonen en we dus geen verassingen willen. Plan is vooralsnog dus dat ik word ingeleid, voor de uitgerekende datum. Nu dit plan meer is gaan zinken bij mij, gaan we bij de volgende afspraak samen een plan maken. Ik sta nu onder maandelijkse controle van het ziekenhuis bij deze fijne arts, en ga nog gewoon naar de verloskundige hier in het dorp elke maand. Wat betreft dit stukje gaat het allemaal goed komen, over ongeveer 3 maanden is het al zover!
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Emma denk. Het gemis en de vraag van hoe het zou zijn geweest is er nog altijd, maar het heeft meer een plekje gekregen. Ik ben dan ook gewoon zwanger van ons 4e kind; Liam zijn 3e en Noëlle haar 2e zusje. De angst maakt langzamerhand plaats voor de vlinders en gezonde spanning en ik ben inmiddels aardig op dreef met het bij elkaar verzamelen met de uitzet voor Mini.
Tegen de tijd dat zij er klaar voor is, zijn wij dat ook.
Reacties
Een reactie posten