Het wel en wee van T.V.

Vrijdag. De hele dag ben ik tegen beter weten in bezig geweest om Liam en Noëlle terug te verhuizen naar hun eigen kamer, boven. De deelden namelijk een slaapkamer beneden, maar omdat we daar de babykamer van wouden maken, en we het tijd vonden dat ze zouden leren om op hun eigen kamer te slapen, hadden we dit gepland. Aan het eind van de middag stonden beide bedden boven en kon ik geen stap meer zetten. Stomme bekken. Rond een uurtje of 20:00 was het bedtijd. Liam sliep al snel, super goed. Lex zat bij Noëlle want die vond de overgang wel erg groot. Ik nestelde me op de stoel met de tablet, Downton Abbey en de koptelefoon op. Een doodnormale vrijdagavond. Op een gegeven moment rook ik iets. Brandlucht, plastic. Ik liep naar de keuken, in de veronderstelling dat er nog een pitje zou aanstaan of dat de waterkoker kuren had (dat laatste gebeurde met een oude waterkoker maar liep goed af). Dat was het niet. In mn ooghoek zie ik oranje licht vandaan komen onder het balkon. Ik roep Lex, m

Ik mis je. Ik mis je elke dag, en op sommige dagen een beetje meer. Dagen zoals afgelopen woensdag toen we de echo hadden van ons kleintje. We krijgen een dochter, een kleindochter voor jou en papa. Kleinkind nummer 8. Maar deze zwangerschap is anders. Er mist een stukje. We genieten er van, dat Liam en Noëlle een zusje krijgen, wij nog een gezond kindje. Toen we het er eens over hadden, of we misschien nog voor een derde zouden gaan, ging het natuulijk door mn hoofd dat dit dan een zwangerschap zou worden die ik voor het eerst moederloos zou moeten doorstaan. Maar dat gevoel went, net zoals het gevoel dat Noëlle haar oma nooit gezien en geknuffeld heeft, ook dat went, want het is een feit, en feiten zijn onveranderlijk. Dat neemt niet weg dat het pijn doet, en het me verdrietig kan maken. Eind februari bekruipt dan eerst het gevoel van; maart komt eraan, die ene maand met zoveel dagen met verdrietige herinneringen. 4 maart de oproep, 9 maart toen ik Liam en Noëlle moest achterlaten