Lieve mama,
Ik mis je. Ik mis je elke dag, en op sommige dagen een beetje meer. Dagen zoals afgelopen woensdag toen we de echo hadden van ons kleintje. We krijgen een dochter, een kleindochter voor jou en papa. Kleinkind nummer 8. Maar deze zwangerschap is anders. Er mist een stukje. We genieten er van, dat Liam en Noëlle een zusje krijgen, wij nog een gezond kindje. Toen we het er eens over hadden, of we misschien nog voor een derde zouden gaan, ging het natuulijk door mn hoofd dat dit dan een zwangerschap zou worden die ik voor het eerst moederloos zou moeten doorstaan. Maar dat gevoel went, net zoals het gevoel dat Noëlle haar oma nooit gezien en geknuffeld heeft, ook dat went, want het is een feit, en feiten zijn onveranderlijk. Dat neemt niet weg dat het pijn doet, en het me verdrietig kan maken.
Eind februari bekruipt dan eerst het gevoel van; maart komt eraan, die ene maand met zoveel dagen met verdrietige herinneringen. 4 maart de oproep, 9 maart toen ik Liam en Noëlle moest achterlaten om naar Nederland te reizen, en 16 maart, de datum van vandaag. Dat papa rond half 6 's ochtends het telefoontje moest plegen om te vertellen dat z'n vrouw is overleden. De dag dat ik een paar uur na dat telefoontje wakker werd bij papa op de bank waar ik nog wat geslapen had. Maar dit jaar, was die aanloop anders. Want wij zouden immers 11 maart eindelijk ons 3e wondertje zien dmv de echo. Ik werd hier aardig door in beslag genomen, en dat is logisch en normaal. En op diezelfde dag, een ware rollercoaster van gevoelens kwam om die klap, de reality check zoals ik hem noemde. Ik krijg een dochter, en kan dat niet met mama delen.
Ja mama was ziek, haar lichaam was op, maar boven alles was ze nog maar 53 en was het haar tijd nog lange niet. Daar moeten we ons bij neer leggen.
De dag van de echo, ik was gespannen, zou het kleintje gezond zijn, en is het een jongetje zoals ik dacht? Op de echo zagen we een prachtig klein mini mensje, met alles er en eraan. En, uiteindelijk zagen we het, we krijgen een dochter. Een meisje die ik naar mama kan vernoemen (tweede naam) was mijn eerste ingeving. Toen we terugliepen naar de auto, door de hal van het ziekenhuis, moest ik er aan denken dat ik na de echo van Noëlle mama daar al belde om haar het nieuws te vertellen, ze had me toegefluisterd dat ze het stiekem wel heel leuk zou vinden als haar jongste meisje ook een meisje zou krijgen.
Verder stond die dag in het teken van dat kleine mini meisje in mn buik, en dat we het mooie nieuws aan Liam en Noëlle vertelden. Ik was in en in gelukkig. 's Avonds toen ik mijn boefjes naar bed bracht en wat muziek zat te luisteren bij hun op de kamer, kwam ie ineens. De reality check, het gemis van mama kwam ineens heel hard aan. Dolgelukkig, maar op dat moment wou ik niks liever dan mama bellen om het haar te kunnen vertellen. Dat ze kon beginnen met de 10 dagen kraammand, zoals ze die voor al haar kleinkinderen had gemaakt. (Ik heb papa overigens vrijaf gegeven hiervoor, breien is niet zijn ding ;)).
Nu ben ik op de helft van deze zwangerschap, we werken ons er langzamerhand naar toe. Dingetjes aanschaffen en verhuisplannen van de slaapkamers maken. Alles op zn gemakje, geen stress. Volgende maand komt papa weer naar Noorwegen en is hier wanneer Noëlle 4 jaar word. Vanaf juli ga ik met verlof, en voor we het weten is ons kleine meisje er al!
Eind februari bekruipt dan eerst het gevoel van; maart komt eraan, die ene maand met zoveel dagen met verdrietige herinneringen. 4 maart de oproep, 9 maart toen ik Liam en Noëlle moest achterlaten om naar Nederland te reizen, en 16 maart, de datum van vandaag. Dat papa rond half 6 's ochtends het telefoontje moest plegen om te vertellen dat z'n vrouw is overleden. De dag dat ik een paar uur na dat telefoontje wakker werd bij papa op de bank waar ik nog wat geslapen had. Maar dit jaar, was die aanloop anders. Want wij zouden immers 11 maart eindelijk ons 3e wondertje zien dmv de echo. Ik werd hier aardig door in beslag genomen, en dat is logisch en normaal. En op diezelfde dag, een ware rollercoaster van gevoelens kwam om die klap, de reality check zoals ik hem noemde. Ik krijg een dochter, en kan dat niet met mama delen.
Ja mama was ziek, haar lichaam was op, maar boven alles was ze nog maar 53 en was het haar tijd nog lange niet. Daar moeten we ons bij neer leggen.
De dag van de echo, ik was gespannen, zou het kleintje gezond zijn, en is het een jongetje zoals ik dacht? Op de echo zagen we een prachtig klein mini mensje, met alles er en eraan. En, uiteindelijk zagen we het, we krijgen een dochter. Een meisje die ik naar mama kan vernoemen (tweede naam) was mijn eerste ingeving. Toen we terugliepen naar de auto, door de hal van het ziekenhuis, moest ik er aan denken dat ik na de echo van Noëlle mama daar al belde om haar het nieuws te vertellen, ze had me toegefluisterd dat ze het stiekem wel heel leuk zou vinden als haar jongste meisje ook een meisje zou krijgen.
Verder stond die dag in het teken van dat kleine mini meisje in mn buik, en dat we het mooie nieuws aan Liam en Noëlle vertelden. Ik was in en in gelukkig. 's Avonds toen ik mijn boefjes naar bed bracht en wat muziek zat te luisteren bij hun op de kamer, kwam ie ineens. De reality check, het gemis van mama kwam ineens heel hard aan. Dolgelukkig, maar op dat moment wou ik niks liever dan mama bellen om het haar te kunnen vertellen. Dat ze kon beginnen met de 10 dagen kraammand, zoals ze die voor al haar kleinkinderen had gemaakt. (Ik heb papa overigens vrijaf gegeven hiervoor, breien is niet zijn ding ;)).
Nu ben ik op de helft van deze zwangerschap, we werken ons er langzamerhand naar toe. Dingetjes aanschaffen en verhuisplannen van de slaapkamers maken. Alles op zn gemakje, geen stress. Volgende maand komt papa weer naar Noorwegen en is hier wanneer Noëlle 4 jaar word. Vanaf juli ga ik met verlof, en voor we het weten is ons kleine meisje er al!
Alida Harmina Koopman-Vredeveld
03-11-1958 - 16-03-2012
Reacties
Een reactie posten