Emma
Het is juli. Maar sinds een paar weken spookt het alweer door mn hoofd. 5 jaar geleden. 5 jaar geleden dat ik werd opgevreten door de onzekerheid. Dat mijn normaal zo standvastige optimisme begon te wankelen. Dat ik boos kon worden op de artsen in het ziekenhuis, terwijl ik nu achteraf wel weet dat het allemaal geen ruk zou hebben uitgemaakt. 5 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis in Bergen. 4,5 uur rijden vanaf huis, en nog veel verder weg van mijn familie in Nederland.
Wachtende op, ja wat eigenlijk? Duidelijkheid was er niet te krijgen. Niet over wanneer ik zou bevallen, hoe ik zou bevallen en hoe het met Emma zou zijn. Gewoon de dagen zien door te komen, blijven ademen en hoop blijven houden. Om de zoveel dagen een paar uur afleiding van Liam en Noëlle die dan langs kwamen, gewoon even mamma zijn. Even alles een beetje normaal. Die hele pijnlijke buik negeren die me er continu aan herinnerde dat dingen niet normaal waren.
Als ik terug kijk naar die periode, en bepaalde emoties naar boven laat drijven, vraag ik me wel eens af, hoe ik die dagen ben door gekomen. Tuurlijk, de tijd gaat vanzelf, en ik ben het type van kop dr veur en gewoon doorgaan. Maar sjeezus, makkelijk was het zeker niet.
Nee dan is het beter om het weer terug te stoppen, er niet al te veel bij stil staan, niet al te veel te voelen. Want er zit nog zoveel verdriet. De belevenis, die avond toen we Emma lieten gaan. De wereld was zwart. Zo zwart. Niks gaf licht, niks gaf vreugde. Het was angstaanjagend, Zou ik ooit nog weer geluk kunnen voelen? Maar je pakt je leven weer op, ook al begint alles langzamerhand weer vorm te krijgen, en ondanks dat Elise er nu is. Het gemis, het gat, het stukje van ''dit klopt gewoon niet'' dat zal ik altijd bij mij blijven dragen.
Emma had nu bijna 5 jaar ''moeten zijn''. Dat zinnetje, dat heb ik vaak in gedachten, maar het klopt eigenlijk niet. Ik geloof er in dat dingen gebeuren omdat het zo moet zijn. Ik begrijp het niet, nog steeds niet. Maar er tegenaan schoppen heeft geen zin. Ik ben niet gelovig, ik vind daar geen troost in. Maar ik geloof wel in de natuur en dat wij alleen deel uit maken van iets wat groter is dan dat wij kunnen begrijpen.
Emma was ziek, al vanaf dat ze een mini vruchtje was in mijn buik. Het lag in haar dna. Mijn mamma heb ik verloren toen ik zelf nog maar 25 was, mamma was nog maar 53. Nog zoiets wat gewoon niet klopt, waar niemand iets aan heeft kunnen doen. Het gebeurde, het is een feit, en dan moet ik me er bij neerleggen. Ik weet dat Emma nu bij mamma is, en daar haal ik gemoedsrust uit.
Emma was volmaakt, prachtig donker meisje met een enorme bos haar. Ze lijkt sprekend op Liam, Noëlle en Elise als baby. En ik vraag me regelmatig af hoe ze er nu zou hebben uit gezien, hoe zo'n karakter ze zou hebben, hoe ons leven eruit had gezien met Emma bij ons. Maar uit een soort van zelfbescherming laat ik mezelf dat niet te vaak toe.
Op 7 juli 2015 kwam ze na 35 weken zwangerschap ter wereld, en op 9 juli 2015 is ze vredig ingeslapen in mijn armen, omringt door liefde en rust. Puur en prachtig, Emma Alida.
Neerleggen bij feiten, koesteren wat is geweest, en hoop houden voor de toekomst.
Wachtende op, ja wat eigenlijk? Duidelijkheid was er niet te krijgen. Niet over wanneer ik zou bevallen, hoe ik zou bevallen en hoe het met Emma zou zijn. Gewoon de dagen zien door te komen, blijven ademen en hoop blijven houden. Om de zoveel dagen een paar uur afleiding van Liam en Noëlle die dan langs kwamen, gewoon even mamma zijn. Even alles een beetje normaal. Die hele pijnlijke buik negeren die me er continu aan herinnerde dat dingen niet normaal waren.
Als ik terug kijk naar die periode, en bepaalde emoties naar boven laat drijven, vraag ik me wel eens af, hoe ik die dagen ben door gekomen. Tuurlijk, de tijd gaat vanzelf, en ik ben het type van kop dr veur en gewoon doorgaan. Maar sjeezus, makkelijk was het zeker niet.
Nee dan is het beter om het weer terug te stoppen, er niet al te veel bij stil staan, niet al te veel te voelen. Want er zit nog zoveel verdriet. De belevenis, die avond toen we Emma lieten gaan. De wereld was zwart. Zo zwart. Niks gaf licht, niks gaf vreugde. Het was angstaanjagend, Zou ik ooit nog weer geluk kunnen voelen? Maar je pakt je leven weer op, ook al begint alles langzamerhand weer vorm te krijgen, en ondanks dat Elise er nu is. Het gemis, het gat, het stukje van ''dit klopt gewoon niet'' dat zal ik altijd bij mij blijven dragen.
Emma had nu bijna 5 jaar ''moeten zijn''. Dat zinnetje, dat heb ik vaak in gedachten, maar het klopt eigenlijk niet. Ik geloof er in dat dingen gebeuren omdat het zo moet zijn. Ik begrijp het niet, nog steeds niet. Maar er tegenaan schoppen heeft geen zin. Ik ben niet gelovig, ik vind daar geen troost in. Maar ik geloof wel in de natuur en dat wij alleen deel uit maken van iets wat groter is dan dat wij kunnen begrijpen.
Emma was ziek, al vanaf dat ze een mini vruchtje was in mijn buik. Het lag in haar dna. Mijn mamma heb ik verloren toen ik zelf nog maar 25 was, mamma was nog maar 53. Nog zoiets wat gewoon niet klopt, waar niemand iets aan heeft kunnen doen. Het gebeurde, het is een feit, en dan moet ik me er bij neerleggen. Ik weet dat Emma nu bij mamma is, en daar haal ik gemoedsrust uit.
Emma was volmaakt, prachtig donker meisje met een enorme bos haar. Ze lijkt sprekend op Liam, Noëlle en Elise als baby. En ik vraag me regelmatig af hoe ze er nu zou hebben uit gezien, hoe zo'n karakter ze zou hebben, hoe ons leven eruit had gezien met Emma bij ons. Maar uit een soort van zelfbescherming laat ik mezelf dat niet te vaak toe.
Op 7 juli 2015 kwam ze na 35 weken zwangerschap ter wereld, en op 9 juli 2015 is ze vredig ingeslapen in mijn armen, omringt door liefde en rust. Puur en prachtig, Emma Alida.
Neerleggen bij feiten, koesteren wat is geweest, en hoop houden voor de toekomst.
Reacties
Een reactie posten