27 maart 2015

Vrijdag. De hele dag ben ik tegen beter weten in bezig geweest om Liam en Noëlle terug te verhuizen naar hun eigen kamer, boven. De deelden namelijk een slaapkamer beneden, maar omdat we daar de babykamer van wouden maken, en we het tijd vonden dat ze zouden leren om op hun eigen kamer te slapen, hadden we dit gepland. Aan het eind van de middag stonden beide bedden boven en kon ik geen stap meer zetten. Stomme bekken. Rond een uurtje of 20:00 was het bedtijd. Liam sliep al snel, super goed. Lex zat bij Noëlle want die vond de overgang wel erg groot. Ik nestelde me op de stoel met de tablet, Downton Abbey en de koptelefoon op. Een doodnormale vrijdagavond.

Op een gegeven moment rook ik iets. Brandlucht, plastic. Ik liep naar de keuken, in de veronderstelling dat er nog een pitje zou aanstaan of dat de waterkoker kuren had (dat laatste gebeurde met een oude waterkoker maar liep goed af). Dat was het niet. In mn ooghoek zie ik oranje licht vandaan komen onder het balkon. Ik roep Lex, moppie volgens mij brand er iets beneden, kan jij gaan kijken? Ik durfde niet. Vanaf dat moment is het een waas. Lex loopt naar beneden en trekt de deur open van de kleine bod om de brandblusser te pakken, op dat zelfde moment knapt het glas uit het raampje daar. Hij duikt weg. Gaat naar het washok ernaast, daar is de buitendeur. Op dat moment hoort hij de ramen klappen op onze slaapkamer, en op het moment dat hij de deur naar buiten open doet komt er een vlammenzee op hem af. Dat blussen doelloos was werd hem snel duidelijk. Hij rent naar boven, en op dat moment gaat het brandalarm af. Voor hooguit 20 seconden. Op dat moment begon de ernst enigzins door te dringen. Dit gingen we niet redden, we moesten naar buiten. Inmiddels had Lex de bench van Storm open gedaan, en rende ik naar Noëlle want die was nog wakker, en begon te huilen. Dikke zwarte rookwolken kwamen van beneden. Ik pluk Noëlle uit bed en ren naar de trap toe. Voor 3 seconden twijfel ik boven aan de trap. Ik zie de vlammen eronder door steken, maar het is de snelste weg naar buiten. Ik sprint naar beneden, en gooi de deur open. Op dat moment is Lex bij Liam, en heeft hem via het slaapkamerraam op het afdakje gezet, en klautert zelf ook naar buiten. De splitpin van de brandtrap zit vast, en Lex slaat dat ding met geweld los en klimt naar beneden met Liam, die bij mij komt. Ik zit op straat met beide kids, hysterisch. Wat gebeurd ons? Lex staat weer voor het slaapkamerraam van Liam, en schreewt de longen uit zn lijf om Storm en Billy, maar niemand komt. Roepen roepen roepen, wanhoop en paniek. We horen gejank en gepiep, maar Lex ziet niks anders dan vlammen en rook. Hij wil naar binnen klimmen, maar word tegengehouden door anderen. Geef het op, en breng je zelf in veiligheid. Ondertussen heb ik de brandweer aan de telefoon, er zijn 3 minuten verstreken vanaf het moment dat ik Lex riep dat ik wat rook, en ons hele huis staat in lichterlaaie. De brandweer is onderweg en de kids en ik worden ontfermt door een buurvrouw. Liam en Noëlle zitten daar verdwaasd op de bank. Ik ga weer naar buiten, moet naar Lex toe. De brandweer is gekomen ook de ambulance. Volledige chaos, overal. De allesoverheersende gedachte dat Storm en Billy nog binnen zijn. Ik word naar een ambulance gebracht omdat ik rook heb ingeademd en zwanger ben. Even later komen Lex en de kids er ook bij. Familieleden arriveren, alles in een waas. Er word besloten dat ik met de ambulance heli naar Førde word gebracht omdat ik misselijk ben en in shock verkeer. Lex en de kids komen me achterna met de ambulance. Ik heb mn telefoon nog, die staat roodgloeiend. Heb even kort met papa gesproken, paniek in Nederland. Eenmaal op de EHBO, en met het bericht dat Lex en de kids er ook zijn begin ik me eindelijk enigzins te ontspannen. Ik moet nog langs de gyn-poli voor een echo, en daarna worden we herenigid op de kinderafdeling, waar we samen een kamer krijgen. Lex en ik moeten de hele nacht nog aan een masker met 10liter zuurstof. En om 3:30 zijn ze eindelijk klaar met de laatste bloedonderzoeken bij ons alle 4. We proberen wat te slapen. Noëlle bij mij in bed, Liam bij Lex. De kindjes slapen vrij snel, zonder hun vertrouwde knuffels of dotje. Lex en ik vallen uiteindelijk in slaap, voor hooguit 3 kwartier. Om half 7, 7 uur is Liam wakker en heeft honger. Maar valt nog weer in slaap. Ze controlen de saturatie van de kids nog keer, alles goed. Dan is er ontbijt, en daarna worden Liam en Noëlle geintroduceerd op de speelkamer, door 2 fantastische verpleegkundigen. De krijgen sloffen van hun en scheuren op fietsen over de hele afdeling heen. Ze hebben de grootste lol. Noëlle schildert en is aan het kleien, Liam speelt op de playstation en Lex en ik hebben eindelijk even de kans om echt te praten. We hebben een oplader kunnen lenen, en mijn telefoon staat roodgloeiend. Om en om  loggen we in op facebook om berichten te lezen en te reageren wanneer we dat trekken.

De reacties, berichten, alles is zo overweldigend. En dan komt Liam binnen met een enorme doos lego en Noëlle met een knuffel en een pop. Kadootje van het ziekenhuis. Ik barst weer in tranen uit.

Om 16:30 komen we eindelijk thuis bij mn schoonmoeder. 's Avonds komt mn liefste vriendin met rond de 18 zakken met kleding en schoenen voor de kids en ons. En er word nog meer aangeboden, het is ongelooflijk.

Vandaag gaan we bezig met het regelen van een huis, en daarna de huisraad. We zijn gelukkig goed verzekerd, en een boel spullen zijn eenvoudig te vervangen. Maar er is ook een lange lijst van dingen die we nooit terug krijgen, nooit niet. Dat moeten we een plekje geven.

De mensen in het dorp zijn fantastisch, van alle kanten word ons huisraad aangeboden, van handdoeken tot bestek. En dan niet te vergeten dat er ook vanalles geregeld word in Nederland.

Zaak voor ons is nu dat we enigzins overzicht krijgen. Wanneer we alles aannemen hebben we straks 3 huizen nog om alles te bergen. Daarom kan het zijn dan we niet direct reageren. We moeten eerst uitzoeken wat we nodig hebben.

We zijn niet alleen, er staat een leger achter ons waar we op kunnen terugvallen. Een geweldig gevoel.

Het verwerken van dit alles gaat in golven. Ik kan uren zitten praten over wat er gebeurd is. En dan lees ik de blog van Tjeerd, en dan breken de dammen. Onze lieve gekke puppy, flappie. Storm. Een ''mijn rat'', haarbal, lieve Billy. Die zijn er niet meer, maar hebben voor eeuwig een plekje in ons hart. Dat gemis is enorm.