December
Een poosje terug (gevoelsmatig was het eergisteren maar mij kennende is het minstens 2 weken geleden) bedacht ik me dat ik weer een keer een blog wil schrijven. Maar ja, om dan onder de douche de laptop erbij te pakken is ook niet echt veilig.
December maakt altijd veel bij me los. Ik kan niet zeggen dat ik vanaf september al uit kijk naar kerst. Maar als dan december aanbreekt en we langzaamaan warmlopen met alle activiteten die Liam en Noëlle hebben komen we dan toch in de kerststemming. Voorheen, pre-nachtmerrie, was dit niet zo hoor. Maar op een 1 of andere manier, als het jaar op zijn einde loopt, ga je nadenken over afgelopen jaar, mensen die je mist, dingen die zijn gebeurd, dingen die zijn veranderd.
Elise werd in april geboren, en de afgelopen 8 maanden zijn met zo'n rotvaart voorbij gegaan, dan ik soms denk: heb ik er wel hard genoeg van genoten? Leef ik wel bewust? Die laatste vraag is vooral gekomen nadat ik mijn 30e verjaardag heb mogen vieren. Echt idioot, ik weet het, maar tegelijkertijd ook een soort motivatie om stil te staan bij mijn keuzes. En na te denken over hoe we de toekomst in ga richten. Lex en ik hebben eigenlijk vooral de gezamelijk wens om te gaan reizen wanneer Elise ouder is, we willen de kids de wereld laten zien, meer qualitytime hebben als gezin, en meer beleven. Niet alleen maar grote, wijdse reizen, maar ook gewoon de alledaagse dingen.
Ik kijk ook al weken uit naar de kerstvakantie, even geen wekker en gewoon met zn vijfjes samen zijn.
Een aantal weken geleden heb ik ook mijn laatste gesprek gehad met mijn praatjuf. Dit ging over hoe het nu gaat, en een terugblik op hoe het was. Ik had Elise op haar verzoek meegenomen. Bijzonder. De eerste keren dat ik daar zat was ik een hoopje ellende met een gigantisch gapend gat in haar hart. Het is een cliche, maar Elise is de beste pleister die ik ooit had durven dromen. Het is een puzzelstukje wat bijna past, want er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan haar grote zus denk. Liam en Noëlle vreten haar op met huid en haar, ze heeft mij en Lex volledig om haar mini vingertje gevonden. Maar hoe kan dat ook anders? Ze is zo vrolijk, gezellig en lief. Ze huilt zelden, en dat ze met 8 maanden nog niet doorslaapt ben ik vast wel vergeten voordat ze op kamers gaat.
En dan het tweede gapende gat.. Eentje die kleiner is geworden, maar nooit meer word opgevuld. In december mis ik mama altijd een beetje meer. De muziek van New London Choral, de herinneringen van knieperties en oliebollen bakken, en nu ik veel met de naaimachine in de weer ben kan ik mezelf de geur van mama's oude Pfaff herinneren. Eind november had ik mijn theorieexamen, en toen ik thuis kwam was er een nanoseconde dat ik mn telefoon wou pakken om mama te bellen. Snapte er even niks van, hoe kan dat nou? Maar die herinningen, ik heb het fijn gehad als kind zijnde. Lang niet altijd even makkelijk, maar ik kom wel uit een warm nest. En dat is wat ik Liam, Noëlle en Elise ook wil meegeven. Die oudste twee maken het soms een topsport om die lieve, warme mama te zijn, maar we doen allemaal ons best. Noëlle is een rommelkont XXL, en dat heeft niet van een vreemde. En oh wat heb ik in gedachten vaak sorry tegen mama gezegd de afgelopen tijd wanneer ik voor de 15e keer de troep achter dochterlief aan het opruimen ben.
En nu, 4 dagen tot 1 van de belangrijkste dagen van het jaar, aldus Liam en Noëlle; kerstavond! Dat betekend traditionele Noorse kerstkost, en een heeeeeleboel pakjes. En heel erg genieten van het feit dat wij wij zijn, en wat we hebben. (En stiekem de ''Brady Bunch'' een boel missen)
En dan een paar dagen later is het alweer 2018, dan moet ik bijna weer aan het werk. Iets waar ik het nog niet helemaal aan toe heb, en ben heel blij dat ik nadat Lex 10 weken papaverlof heeft gehad, ik heb besloten om tot en met januari 2019 maar 2 dagen te gaan werken zodat Elise nog even lekker thuis kan blijven.
Misschien dat ik eens met mn rijbewijs kan beginnen ofzo ;)
December maakt altijd veel bij me los. Ik kan niet zeggen dat ik vanaf september al uit kijk naar kerst. Maar als dan december aanbreekt en we langzaamaan warmlopen met alle activiteten die Liam en Noëlle hebben komen we dan toch in de kerststemming. Voorheen, pre-nachtmerrie, was dit niet zo hoor. Maar op een 1 of andere manier, als het jaar op zijn einde loopt, ga je nadenken over afgelopen jaar, mensen die je mist, dingen die zijn gebeurd, dingen die zijn veranderd.
Elise werd in april geboren, en de afgelopen 8 maanden zijn met zo'n rotvaart voorbij gegaan, dan ik soms denk: heb ik er wel hard genoeg van genoten? Leef ik wel bewust? Die laatste vraag is vooral gekomen nadat ik mijn 30e verjaardag heb mogen vieren. Echt idioot, ik weet het, maar tegelijkertijd ook een soort motivatie om stil te staan bij mijn keuzes. En na te denken over hoe we de toekomst in ga richten. Lex en ik hebben eigenlijk vooral de gezamelijk wens om te gaan reizen wanneer Elise ouder is, we willen de kids de wereld laten zien, meer qualitytime hebben als gezin, en meer beleven. Niet alleen maar grote, wijdse reizen, maar ook gewoon de alledaagse dingen.
Ik kijk ook al weken uit naar de kerstvakantie, even geen wekker en gewoon met zn vijfjes samen zijn.
Een aantal weken geleden heb ik ook mijn laatste gesprek gehad met mijn praatjuf. Dit ging over hoe het nu gaat, en een terugblik op hoe het was. Ik had Elise op haar verzoek meegenomen. Bijzonder. De eerste keren dat ik daar zat was ik een hoopje ellende met een gigantisch gapend gat in haar hart. Het is een cliche, maar Elise is de beste pleister die ik ooit had durven dromen. Het is een puzzelstukje wat bijna past, want er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan haar grote zus denk. Liam en Noëlle vreten haar op met huid en haar, ze heeft mij en Lex volledig om haar mini vingertje gevonden. Maar hoe kan dat ook anders? Ze is zo vrolijk, gezellig en lief. Ze huilt zelden, en dat ze met 8 maanden nog niet doorslaapt ben ik vast wel vergeten voordat ze op kamers gaat.
En dan het tweede gapende gat.. Eentje die kleiner is geworden, maar nooit meer word opgevuld. In december mis ik mama altijd een beetje meer. De muziek van New London Choral, de herinneringen van knieperties en oliebollen bakken, en nu ik veel met de naaimachine in de weer ben kan ik mezelf de geur van mama's oude Pfaff herinneren. Eind november had ik mijn theorieexamen, en toen ik thuis kwam was er een nanoseconde dat ik mn telefoon wou pakken om mama te bellen. Snapte er even niks van, hoe kan dat nou? Maar die herinningen, ik heb het fijn gehad als kind zijnde. Lang niet altijd even makkelijk, maar ik kom wel uit een warm nest. En dat is wat ik Liam, Noëlle en Elise ook wil meegeven. Die oudste twee maken het soms een topsport om die lieve, warme mama te zijn, maar we doen allemaal ons best. Noëlle is een rommelkont XXL, en dat heeft niet van een vreemde. En oh wat heb ik in gedachten vaak sorry tegen mama gezegd de afgelopen tijd wanneer ik voor de 15e keer de troep achter dochterlief aan het opruimen ben.
En nu, 4 dagen tot 1 van de belangrijkste dagen van het jaar, aldus Liam en Noëlle; kerstavond! Dat betekend traditionele Noorse kerstkost, en een heeeeeleboel pakjes. En heel erg genieten van het feit dat wij wij zijn, en wat we hebben. (En stiekem de ''Brady Bunch'' een boel missen)
En dan een paar dagen later is het alweer 2018, dan moet ik bijna weer aan het werk. Iets waar ik het nog niet helemaal aan toe heb, en ben heel blij dat ik nadat Lex 10 weken papaverlof heeft gehad, ik heb besloten om tot en met januari 2019 maar 2 dagen te gaan werken zodat Elise nog even lekker thuis kan blijven.
Misschien dat ik eens met mn rijbewijs kan beginnen ofzo ;)
Reacties
Een reactie posten