Hoe gaat het nou?
Een vraag die me nog wel eens gesteld word. En dit ik vaak met het zelfde zinnetje antwoord; gaat zn gangetje, met ups en downs. Vaak een antwoord omdat ik geen zin heb om er dieper op in te gaan hoe het nou daadwerkelijk gaat. Dat is zo'n lang verhaal, en eigenlijk komt dit zinnetje er ook wel op neer hoe het mometeel gaat. Ups en downs maar nog niet echt goed. Maar ik vind het soms lastig om een negatieve draai aan mn antwoord te geven.
Al een poosje zit ik te denken of ik een openhartige blog ga schrijven of niet. De mentale gezondheid van iemand is soms toch nog een beetje een taboe onderwerp. En ondanks dat ik met vlagen last heb van de gedachte dat ik zwak ben, denk ik dat een openhartig verhaal misschien wel eens kan helpen. Want ik ben me er ook van bewust dat ik heus niet de enige ben die zich zo voelt.
Afgelopen maand ben ik naar de huisarts gegaan en aangeven dat ik behoefte heb aan iemand om mee te praten, hulp te krijgen om verder te komen. Want gevoelsmatig zit ik vast. Werken is totaal niet aan de orde en die kant moet ik immers wel weer op. Maar eerst moet ik dingen ''oplossen''. De gedachte om weer te gaan werken bezorgd mij namelijk een angst en paniek gevoel. Hier zegt mijn verstand dat ik het er nog niet aan toe heb, maar mijn gevoel wil wel. Die wil dat alles gewoon weer word zoals het was.
Ik heb er namelijk een pesthekel aan om in dit schuitje te zitten, En ben vrij pissig om de gehele situatie. Ik heb 2 jaar geleden een periode bij huis gezeten na aanleiding van een burn out. Ik ben toen vrij snel weer aan het werk gegaan, en dit was ook goed. Zwaar, maar goed. Ik begon me beter te voelen om mezelf en had er weer plezier in. En ik was trots op mezelf. Nu ben ik me er heel goed van bewust dat de brand en de dood van Emma niet in mijn handen lag. 2 heel ingrijpende gebeurtenissen die ik totaal niet onder controle heb gehad, ze zijn me overkomen. Ik ben in een korte periode 2 keer volledig onderuit gemaaid, en voelde me zo verdomde machteloos. De eerste maanden na Emma's dood zat ik in mn bubbel. Ergens nog verdoofd door alles denk ik. Pas toen echt de dagelijkse sleur er weer in kwam, ben ik begonnen met het verwerken van alles. Toen kwamen de angsten, paniek, het geroffel van mn hart, er tegenop zien om in grote gezelschappen te zijn en meer van dat soort dingen. Langzamerhand begon er toen een lichtje te branden, dat dit misschien niet helemaal ''normaal'' is. Toen ben ik dus naar de huisarts gestapt. Een 4 weken later heb ik nu 2 ''intake'' gesprekken gehad met een sosionom. Zij vind mij niet depressief (vind ik mezelf ook niet) maar ik ben wel opgezadeld met een post traumatische stress stoornis. Ook weer iets waar ik me bij neer kan leggen. Ook is ze er duidelijk in dat ik een hele goede prognose heb, en dat is precies wat ik zelf ook denk en weet. Ik kom er weer bovenop, MAAR dat heeft tijd nodig. En dat maakt weer heel wat bij me los. Ik wil namelijk niet weer in dit schuitje zitten, ik wil mn leven weer oppakken, maar het lukt me nog niet helemaal.
Wat heel belangrijk is, en waar ik me ook weer goed bewust van ben, is dat ik de toekomst zonnig tegemoet zie. Dat wil niet zeggen dat ik 100% vertrouwen heb in dat alles goed komt, beter word, ons mee zit etc, maar er staan wel fijne dingen op stapel. Dichtsbijzijnde is natuurlijk dat er eind januari eindelijk weer een puppy in huis komt. De bouw van ons huis gaat heel voorspoedig en we hopen er in de zomer in te kunnen. We gaan eindelijk weer op vakantie naar Nederland, en het plan om ook eindelijk maar eens officieel te gaan trouwen is ook gemaakt.
Ik schreef over de dagelijkse sleur, dat heeft een negatieve klank, maar saai is het allerminst. Lex heeft zn werk voor de vakbond weer opgepakt, evenals het boogschieten en heeft natuurlijk gewoon zn fulltime baan op de steengroeve. Liam is vrij ''veeleisend'' de laatste tijd, en kost ons ook een hoop energie. Het mannetje zit niet lekker in zn vel, is snel ontzettend boos en verdrietig. Samen met hem gaan we dan ook naar een kinder psycholoog. Volgende week ondergaat hij een kleine operatie, maar wel onder algehele narcose. Dit vinden we allemaal best spannend. Noëlle fiets overal zo doorheen, lijkt het. Het meisje denkt enorm veel na kunnen we zien, maar wbt haar gedrag valt er vrij weinig aan te merken. Maar we houden ook haar goed in te gaten en vangen haar op wanneer nodig, en dat geld natuurlijk ook voor Liam. Afgelopen week zijn we naar Oslo geweest met het vliegtuig en hebben daar overnacht in een hotel. Voor Liam een hele beproeving terwijl Noëlle een geboren reiziger lijkt te zijn. We hebben nieuwe paspoorten aangevraagd bij de Ambassade, en het is een fijn idee dat we binnenkort gewoon weer kunnen reizen waar we zouden willen.
Ondanks dat ik dus bij huis ben, vliegen de dagen voorbij. Ik wandel veel en ben weer helemaal verknocht aan lezen. Ben 3 weken geleden begonnen met het eerste boek van de Reiziger reeks van Diana Gabaldon (van de serie Outlander) en ben inmiddels alweer in boek 5, heerlijke afleiding en 1 van de weinige dingen waar ik me echt op kan concentreren. Langzamerhand zijn we aan het voorbereiden op kerst (het kadootjes shoppen dus) en zo komen we steeds dichterbij de echt hoogtepunten voor ons en krijgen we elke dag weer een beetje meer vertrouwen in het leven.
Al een poosje zit ik te denken of ik een openhartige blog ga schrijven of niet. De mentale gezondheid van iemand is soms toch nog een beetje een taboe onderwerp. En ondanks dat ik met vlagen last heb van de gedachte dat ik zwak ben, denk ik dat een openhartig verhaal misschien wel eens kan helpen. Want ik ben me er ook van bewust dat ik heus niet de enige ben die zich zo voelt.
Afgelopen maand ben ik naar de huisarts gegaan en aangeven dat ik behoefte heb aan iemand om mee te praten, hulp te krijgen om verder te komen. Want gevoelsmatig zit ik vast. Werken is totaal niet aan de orde en die kant moet ik immers wel weer op. Maar eerst moet ik dingen ''oplossen''. De gedachte om weer te gaan werken bezorgd mij namelijk een angst en paniek gevoel. Hier zegt mijn verstand dat ik het er nog niet aan toe heb, maar mijn gevoel wil wel. Die wil dat alles gewoon weer word zoals het was.
Ik heb er namelijk een pesthekel aan om in dit schuitje te zitten, En ben vrij pissig om de gehele situatie. Ik heb 2 jaar geleden een periode bij huis gezeten na aanleiding van een burn out. Ik ben toen vrij snel weer aan het werk gegaan, en dit was ook goed. Zwaar, maar goed. Ik begon me beter te voelen om mezelf en had er weer plezier in. En ik was trots op mezelf. Nu ben ik me er heel goed van bewust dat de brand en de dood van Emma niet in mijn handen lag. 2 heel ingrijpende gebeurtenissen die ik totaal niet onder controle heb gehad, ze zijn me overkomen. Ik ben in een korte periode 2 keer volledig onderuit gemaaid, en voelde me zo verdomde machteloos. De eerste maanden na Emma's dood zat ik in mn bubbel. Ergens nog verdoofd door alles denk ik. Pas toen echt de dagelijkse sleur er weer in kwam, ben ik begonnen met het verwerken van alles. Toen kwamen de angsten, paniek, het geroffel van mn hart, er tegenop zien om in grote gezelschappen te zijn en meer van dat soort dingen. Langzamerhand begon er toen een lichtje te branden, dat dit misschien niet helemaal ''normaal'' is. Toen ben ik dus naar de huisarts gestapt. Een 4 weken later heb ik nu 2 ''intake'' gesprekken gehad met een sosionom. Zij vind mij niet depressief (vind ik mezelf ook niet) maar ik ben wel opgezadeld met een post traumatische stress stoornis. Ook weer iets waar ik me bij neer kan leggen. Ook is ze er duidelijk in dat ik een hele goede prognose heb, en dat is precies wat ik zelf ook denk en weet. Ik kom er weer bovenop, MAAR dat heeft tijd nodig. En dat maakt weer heel wat bij me los. Ik wil namelijk niet weer in dit schuitje zitten, ik wil mn leven weer oppakken, maar het lukt me nog niet helemaal.
Wat heel belangrijk is, en waar ik me ook weer goed bewust van ben, is dat ik de toekomst zonnig tegemoet zie. Dat wil niet zeggen dat ik 100% vertrouwen heb in dat alles goed komt, beter word, ons mee zit etc, maar er staan wel fijne dingen op stapel. Dichtsbijzijnde is natuurlijk dat er eind januari eindelijk weer een puppy in huis komt. De bouw van ons huis gaat heel voorspoedig en we hopen er in de zomer in te kunnen. We gaan eindelijk weer op vakantie naar Nederland, en het plan om ook eindelijk maar eens officieel te gaan trouwen is ook gemaakt.
Ik schreef over de dagelijkse sleur, dat heeft een negatieve klank, maar saai is het allerminst. Lex heeft zn werk voor de vakbond weer opgepakt, evenals het boogschieten en heeft natuurlijk gewoon zn fulltime baan op de steengroeve. Liam is vrij ''veeleisend'' de laatste tijd, en kost ons ook een hoop energie. Het mannetje zit niet lekker in zn vel, is snel ontzettend boos en verdrietig. Samen met hem gaan we dan ook naar een kinder psycholoog. Volgende week ondergaat hij een kleine operatie, maar wel onder algehele narcose. Dit vinden we allemaal best spannend. Noëlle fiets overal zo doorheen, lijkt het. Het meisje denkt enorm veel na kunnen we zien, maar wbt haar gedrag valt er vrij weinig aan te merken. Maar we houden ook haar goed in te gaten en vangen haar op wanneer nodig, en dat geld natuurlijk ook voor Liam. Afgelopen week zijn we naar Oslo geweest met het vliegtuig en hebben daar overnacht in een hotel. Voor Liam een hele beproeving terwijl Noëlle een geboren reiziger lijkt te zijn. We hebben nieuwe paspoorten aangevraagd bij de Ambassade, en het is een fijn idee dat we binnenkort gewoon weer kunnen reizen waar we zouden willen.
Ondanks dat ik dus bij huis ben, vliegen de dagen voorbij. Ik wandel veel en ben weer helemaal verknocht aan lezen. Ben 3 weken geleden begonnen met het eerste boek van de Reiziger reeks van Diana Gabaldon (van de serie Outlander) en ben inmiddels alweer in boek 5, heerlijke afleiding en 1 van de weinige dingen waar ik me echt op kan concentreren. Langzamerhand zijn we aan het voorbereiden op kerst (het kadootjes shoppen dus) en zo komen we steeds dichterbij de echt hoogtepunten voor ons en krijgen we elke dag weer een beetje meer vertrouwen in het leven.
Reacties
Een reactie posten