Keep your head up and your heart strong!
Om even iemand te quoten. Een mooie en passende uitspraak. En iets wat wij momenteel ook doen. We hebben weer een flinke tik in ons gezicht gekregen. Ja inderdaad, is het mogelijk. Reacties als; jullie top was blijkbaar nog niet bereikt, die kloppen wel aardig. En dat we dit niet voorgeschoteld zouden krijgen als we niet zo sterk waren.
Dinsdagochtend moest ik voor een routine echo naar het ziekenhuis in Førde. Dit vanwege de brand. Gewoon voor mijn eigen geruststelling, dat zij het tenminste goed doet. De eerste echo had ik met 19 weken, deze krijgt iedereen. De nacht na de brand hebben ze er 1 gemaakt, en 4 weken later weer. Op die laatste 2 echo's werd ze gemeten.
De echo afgelopen dinsdag werd gemaakt door een verloskundige gespecialiseerd in het maken van echo's. Zij vond dat de nieren groot waren en dat ik weinig vruchtwater had. Voor de zekerheid haalde ze er een arts bij. Die bevestigde dat de nieren wel erg groot zijn en ik inderdaad bijna geen vruchtwater meer heb. Verdere uitspraken durfde ze niet te doen, en daarom zou ze me doorverwijzen naar een specialist in het Haukeland Universitair Sjukehus in Bergen (HUS). Ze zou proberen om me er voor het weekend nog tussen te drukken. En met dat nieuws liep ik weer naar buiten. Tranen wegbijten in de gang. Die kwamen in de auto er uit. Bang, onzeker en teneergeslagen. Ook dit nog? Eenmaal thuis waren we rustiger. En werd ik al gauw weer gebeld door de arts in Førde, ik zou morgen om 13:30 me in Bergen moeten melden. Regelmodus ging aan. We hebben nog geen auto, ze zei dat ik voor de zekerheid een tas met spullen mee moest nemen, dus overnachting voor Liam en Noëlle regelen. Uiteindelijk liep dat allemaal heel soepel. We zijn met de bus naar Florø gegaan en vanuit daar met de snelboot naar Bergen. Op de boot begaf mijn net nieuwe telefoon het net. Zoiets kan dan even de druppel zijn. Maar Lex verzekerde me dat we in Bergen tijd zat hadden om een nieuwe telefoon te regelen, en dat was inderdaad ook zo gegaan. We waren na een lange wandeling en heen en weer gestuur (echt wat een onmogelijke indeling, allemaal losse gebouwen) aangekomen in de Kvinneklinikken. Ruim een half uur te vroeg. De echoscopist arts was erg aardig, heeft eerste even de tijd genomen om mijn historie door te nemen. Daarna heb ik zeker 3 kwartier op de bank gelegen en heeft hij ons meisje van top tot teen gecheckt. Met als conclusie dat de nieren ernstig vergroot zijn en er ziek uit zien, en dat ik daarnaast nagenoeg geen vruchtwater meer heb. De combinatie van beide is zorgelijk. Hij vertelde dat ze pas echt iets met de nieren kunnen doen wanneer ze geboren is, en dat het voor de longrijping belangrijk is dat ze nog blijft zitten. Het gebrek aan vruchtwater maakt het moeilijk voor mupke om te oefenen met ademen en te gymnastieken. Daarnaast ligt ze in een stuit, en de kans is klein dat ze nog draait, ook weer vanwege het gebrek aan vruchtwater. Positief is dat mijn placenta en de navelstreng goed hun werk doen en geen afwijkingen vertonen. Ook de rest van haar organen zien er goed uit en doen het goed.
Meer kon hij ons niet vertellen, hij wil eerst de uitslag van de echo's bespreken met de kinderarts. Daarom moeten we volgende week terug komen. Dit word waarschijnlijk donderdag of vrijdag zodat wij tijd hebben om een auto te kopen. Na deze echo hebben we gauw een terugreis met de boot geboekt. Op weg daarheen hebben we heerlijke verse fish&chips gehaald op de vismarkt. Uiteindelijk waren we iets na 21:30 weer thuis. Oma kwam Noëlle brengen, en een uur later ben ik samen met haar in bed gekropen (ze was bij oma op de bank in slaap gevallen eerder de middag/avond). Liam sliep bij een vriendje.
De volgende ochtend stond ik op. Lex was maar in Liams bed gaan liggen omdat Noëlle geen cm overhoud als ze eenmaal in ons bed ligt. Ik had de oven aangezet, en wou er net croissantjes in doen, toen ik wat voelde lopen. Hmmm, dit voelde wel een beetje veel. Lex wakker gemaakt, en besloten dat ik 0 risico's neem, en dus het ziekenhuis in Førde gebeld. Ik moest langskomen. Auto en oppas geregeld, en hoppa weer onderweg (had de oven inmiddels uit gezet ;) ). In Førde weer het hele verhaal gedaan van de echo's en bevindingen. Daar hebben ze meerdere testen gedaan en werd gelukkig bevestigd dat ik geen vruchtwater had verloren. Ook maakte zij een echo. Ze meende te zien dat er wel wat in de blaas zat, en omdat mupke met haar koppie iets gedraaid lag, meende ze ook daar boven nog wat vruchtwater te zien. Ook kregen we een mooi plaatje mee. Hierna nog voor de zekerheid een poosje aan de registratie gezeten ivm zeurende pijntjes en harde buiken. Maar alles was rustig en goed. Dus wij zijn met een gerust gevoel naar huis gegaan. Liam opgehaald en daarna een beetje bijkomen van de afgelopen dagen.
En nu, Tsja, we zijn er rustig onder. We weten dat ons mupke ziek is, dat ik vrijwel zeker niet pas in augustus zal bevallen, en dat de komende tijd en de periode na haar geboorte niet zo rooskleurig zal zijn als in eerst instantie gehoopt. Maar we zijn hoopvol, wij kunnen dit. Wat wel aardig killing is, is de onzekerheid. We hebben voorzichtig wat her en der gelezen op internet, en hebben nog een aardig vermoeden wat het kan zijn met de niertjes. Maar 100% zekerheid hebben we pas als ze geboren is, al hopen we dat de kinderarts ons volgende week meer duidelijkheid kan geven dan dat we nu hebben. Waar we aan toe zijn en kunnen gaan verwachten.
Liam en Noëlle weten dat hun zusje niet helemaal gezond is, en dat mama het nog rustiger aan moet doen. Meer kunnen we hun ook niet vertellen. Toen ik vertelde dat wij volgende week weer naar Bergen moesten, vroegen hun meteen of ze dan weer mochten logeren ;)
Dinsdagochtend moest ik voor een routine echo naar het ziekenhuis in Førde. Dit vanwege de brand. Gewoon voor mijn eigen geruststelling, dat zij het tenminste goed doet. De eerste echo had ik met 19 weken, deze krijgt iedereen. De nacht na de brand hebben ze er 1 gemaakt, en 4 weken later weer. Op die laatste 2 echo's werd ze gemeten.
De echo afgelopen dinsdag werd gemaakt door een verloskundige gespecialiseerd in het maken van echo's. Zij vond dat de nieren groot waren en dat ik weinig vruchtwater had. Voor de zekerheid haalde ze er een arts bij. Die bevestigde dat de nieren wel erg groot zijn en ik inderdaad bijna geen vruchtwater meer heb. Verdere uitspraken durfde ze niet te doen, en daarom zou ze me doorverwijzen naar een specialist in het Haukeland Universitair Sjukehus in Bergen (HUS). Ze zou proberen om me er voor het weekend nog tussen te drukken. En met dat nieuws liep ik weer naar buiten. Tranen wegbijten in de gang. Die kwamen in de auto er uit. Bang, onzeker en teneergeslagen. Ook dit nog? Eenmaal thuis waren we rustiger. En werd ik al gauw weer gebeld door de arts in Førde, ik zou morgen om 13:30 me in Bergen moeten melden. Regelmodus ging aan. We hebben nog geen auto, ze zei dat ik voor de zekerheid een tas met spullen mee moest nemen, dus overnachting voor Liam en Noëlle regelen. Uiteindelijk liep dat allemaal heel soepel. We zijn met de bus naar Florø gegaan en vanuit daar met de snelboot naar Bergen. Op de boot begaf mijn net nieuwe telefoon het net. Zoiets kan dan even de druppel zijn. Maar Lex verzekerde me dat we in Bergen tijd zat hadden om een nieuwe telefoon te regelen, en dat was inderdaad ook zo gegaan. We waren na een lange wandeling en heen en weer gestuur (echt wat een onmogelijke indeling, allemaal losse gebouwen) aangekomen in de Kvinneklinikken. Ruim een half uur te vroeg. De echoscopist arts was erg aardig, heeft eerste even de tijd genomen om mijn historie door te nemen. Daarna heb ik zeker 3 kwartier op de bank gelegen en heeft hij ons meisje van top tot teen gecheckt. Met als conclusie dat de nieren ernstig vergroot zijn en er ziek uit zien, en dat ik daarnaast nagenoeg geen vruchtwater meer heb. De combinatie van beide is zorgelijk. Hij vertelde dat ze pas echt iets met de nieren kunnen doen wanneer ze geboren is, en dat het voor de longrijping belangrijk is dat ze nog blijft zitten. Het gebrek aan vruchtwater maakt het moeilijk voor mupke om te oefenen met ademen en te gymnastieken. Daarnaast ligt ze in een stuit, en de kans is klein dat ze nog draait, ook weer vanwege het gebrek aan vruchtwater. Positief is dat mijn placenta en de navelstreng goed hun werk doen en geen afwijkingen vertonen. Ook de rest van haar organen zien er goed uit en doen het goed.
Meer kon hij ons niet vertellen, hij wil eerst de uitslag van de echo's bespreken met de kinderarts. Daarom moeten we volgende week terug komen. Dit word waarschijnlijk donderdag of vrijdag zodat wij tijd hebben om een auto te kopen. Na deze echo hebben we gauw een terugreis met de boot geboekt. Op weg daarheen hebben we heerlijke verse fish&chips gehaald op de vismarkt. Uiteindelijk waren we iets na 21:30 weer thuis. Oma kwam Noëlle brengen, en een uur later ben ik samen met haar in bed gekropen (ze was bij oma op de bank in slaap gevallen eerder de middag/avond). Liam sliep bij een vriendje.
De volgende ochtend stond ik op. Lex was maar in Liams bed gaan liggen omdat Noëlle geen cm overhoud als ze eenmaal in ons bed ligt. Ik had de oven aangezet, en wou er net croissantjes in doen, toen ik wat voelde lopen. Hmmm, dit voelde wel een beetje veel. Lex wakker gemaakt, en besloten dat ik 0 risico's neem, en dus het ziekenhuis in Førde gebeld. Ik moest langskomen. Auto en oppas geregeld, en hoppa weer onderweg (had de oven inmiddels uit gezet ;) ). In Førde weer het hele verhaal gedaan van de echo's en bevindingen. Daar hebben ze meerdere testen gedaan en werd gelukkig bevestigd dat ik geen vruchtwater had verloren. Ook maakte zij een echo. Ze meende te zien dat er wel wat in de blaas zat, en omdat mupke met haar koppie iets gedraaid lag, meende ze ook daar boven nog wat vruchtwater te zien. Ook kregen we een mooi plaatje mee. Hierna nog voor de zekerheid een poosje aan de registratie gezeten ivm zeurende pijntjes en harde buiken. Maar alles was rustig en goed. Dus wij zijn met een gerust gevoel naar huis gegaan. Liam opgehaald en daarna een beetje bijkomen van de afgelopen dagen.
En nu, Tsja, we zijn er rustig onder. We weten dat ons mupke ziek is, dat ik vrijwel zeker niet pas in augustus zal bevallen, en dat de komende tijd en de periode na haar geboorte niet zo rooskleurig zal zijn als in eerst instantie gehoopt. Maar we zijn hoopvol, wij kunnen dit. Wat wel aardig killing is, is de onzekerheid. We hebben voorzichtig wat her en der gelezen op internet, en hebben nog een aardig vermoeden wat het kan zijn met de niertjes. Maar 100% zekerheid hebben we pas als ze geboren is, al hopen we dat de kinderarts ons volgende week meer duidelijkheid kan geven dan dat we nu hebben. Waar we aan toe zijn en kunnen gaan verwachten.
Liam en Noëlle weten dat hun zusje niet helemaal gezond is, en dat mama het nog rustiger aan moet doen. Meer kunnen we hun ook niet vertellen. Toen ik vertelde dat wij volgende week weer naar Bergen moesten, vroegen hun meteen of ze dan weer mochten logeren ;)
Reacties
Een reactie posten