Waar zit die pauzeknop?

Dat gevoel overkwam mij nogal eens de afgelopen dagen. Zonder maar iets te plannen heb ik een vrij heftige week achter de rug.

Het begon met opeens heftige bloedingen, ik snapte het niet en het voelde ook niet helemaal goed. Had besloten het weekend even aan te zien. Op maandag contact opgenomen met de verloskundige waarbij ik onder controle was hier in het dorp. Ze begreep mijn zorgen en wou in mijn geval ook 0 risico's nemen, dus ik moest contact opnemen met de huisarts voor een doorverwijzing zodat ik een echo kon laten maken in het ziekenhuis. Uiteindelijk heb ik zelf het ziekenhuis gebelt en mn verhaal gedaan, de dag erna kon ik 's ochtends terrecht.Nadat we de kids hadden weggebracht, en onze uiterste best moesten doen om Noëlle ervan te overtuigen dat ik direct weer thuis zou komen konden we vertrekken naar Førde. Daar bleek dat ik resten van de placenta nog in mn baarmoeder had zitten wat de bloedingen veroorzaakte. Bah. Gelukkig klopte mijn gevoel dus wel. Omdat de resten voorin lagen kon hij het daar onder plaatselijke verdoving verwijderen, maar ik kon ook later terug komen. Nou doe maar meteen dacht ik, dit is ook niks. De ingreep was niet echt pijnlijk maar absoluut niet prettig. Lichamelijke voelde ik me weer terug geslingerd, alsof ik net bevallen was. Auw. Maar het was weer achter de rug.

Woensdag kregen we post van het ziekenhuis in Bergen, een afspraak op de medische genetische afdeling en een formulier met familierelaties wat ingevuld moest worden. Ook iets waar je dan makkelijk de rest van de dag over na denkt. Oppas moet geregeld worden etc, en vooral de vraag, wat komt er uit deze onderzoeken, hoe gaat het in zn werk, wanneer krijgen we de uitslag. Besloten dat we die dag op en neer rijden omdat we de kids het ''niet aan willen doen'' om uit logeren te moeten gaan. Het feit dat we naar Bergen gaan is al heftig genoeg op het moment.

Donderdagmiddag is mijn lieve vriendin bevallen van een gezonde zoon. Zij was ook bij ons tijdens het afscheid van Emma. Ik kreeg 's ochtends een smsje dat ze onderweg was naar het ziekenhuis. En 's avonds rond een uurtje op zeven kwam het verlossende bericht met een foto, alles was helemaal super goed gegaan. Ik voelde wederom alleen maar vreugde. Het stak wel enorm toen ik de foto aan Liam liet zien en het eerste wat hij vroeg was; leeft hij? Is hij gezond? Het is toch verdorie niet normaal dat een jongentje van 6 jaar zo denkt :( Die avond knapte het bij mij. Ik voelde geen jaloezie, maar wel het gevoel van; ik wil ook, en waarom ik niet? Dat doet zo ontzettend pijn.

Vrijdag verliep rustig, tot het moment dat ik Liam ophaalde na zijn eerste week op school en ik gebeld werd door de krant. Ze had mn blog gelezen en vroeg zich af of ik het verhaal van Emma wou doen in de krant. Ik voelde me wel vereerd, vooral omdat toch blijkt dat mn Noorse blog best redelijk geschreven is. Ik zei dat ik het eerst met manlief wou overleggen en dat ik maandag contact met haar zou opnemen. Uiteindelijk besloten om het niet te doen. Wij willen dat Emma geen sensatie verhaal word, waarin mijn woorden niet meer weerklinken, maar dat het vanuit de meest dramatische hoek word beschreven. Wij hebben er geen krantenartikel voor nodig om er van bewust te worden hoe vreselijk dit is.

Zaterdag gingen we op kraamvisite in het ziekenhuis. Dit was heel bijzonder. Ik was opgelucht dat ik mijn ''uitbarsting'' eerder die week al had gehad. Ik heb het kleine mannetje een poos in mn armen gehad en mee geknuffeld. Hij wakkerde een bijzonder gevoel bij mee, emotioneel. Verdriet en blijdschap tegelijk. Ook weer iets wat je niet zo even van je afschud. Op weg naar huis maakte de auto een raar geluidje, dus we zeiden tegen elkaar dat we maandag even de garage moesten bellen. Net voor de tunnel op de bergovergang stopte hij er gewoon mee, pats boem. Sjeezus, schijnbaar was ons potje met pech nog niet leeg! We moesten er toen bijna om lachen. Nu blijkt dat de garage het druk heeft en de auto pas volgende week gerepareerd kan worden met een beetje mazzel, is dat lachen wel vergaan. Nu is het gewoon een dikke shitzooi wat we er echt even niet bij kunnen gebruiken. Maar wij redden ons wel weer, zoals altijd.

Zondag hadden we eindelijk een fijne rustige dag. Kids waren lekker aan het spelen her en der, en iedereen genoot van het zonnetje.

Gisteren hadden we een afspraak met de aannemer die ons huis gaat bouwen. De man van de verzekeringsmaatschappij was er ook bij. Hem hadden we al 2x eerder gesproken, en de vrouw die voorzitter van de VVE is had hem op de hoogte gesteld over Emma, erg fijn want hier zag ik wel tegenop. Onze buren hadden voor ons deze afspraak, dus wij wachtte daar, hun waren klaar en zij komt naar me toe. Ze wonen nu in hetzelfde blok als ons, en aangezien de andere 2 buurvrouwen er van af weten ging ik ervan uit dat hun dat ook deden. Niet dus. Ze hangt beetje over me heen en kijkt me vragend aan en naar mn buik, Of ik nog steeds zwanger was, want zo zag het er niet uit. Bah, hier zat ik niet op te wachten. Dus toen kwam er vrij bits uit mijn mond dat we Emma hebben verloren en dat ik er nu niet over wil praten. Ben opgestaan en er bij weg gelopen. De voorzitten hoorde dit, gaf me alleen een dikke knuffel en klaar. Achteraf ga ik me bijna schuldig voelen dat ik zo bot was, stomme gevoelens ook.

Maar ik had kort daarna al een grote grijns op mn gezicht tot vreugde van de verzekerings man. Hij liet ons de tekeningen van het huis zien, en de grote badkamer is een feit!! Beneden hadden we een washok en kleine donkere badkamer. We hadden al aangegeven in het eerste gesprek dat we het heel fijn zouden vinden als die muur kon worden weggelaten. We zouden immers snel een gezin met 5 stks zijn en dan is een ruime badkamer wel heel fijn. Hij kon toch niks zeggen maar zou het aangeven. Nu bleek dus dat anna 2015 het huis toegankelijk moet zijn voor mensen in een rolstoel, en dat de badkamer een bepaalde draairuimte moet hebben. Dikke prima, wij blij! Verder ziet ook alles er prima uit, eigenlijk hetzelfde en dat wat veranderd word, veranderd positief. De aannemer liet ons kleurstalen zien van het plaatmateriaal voor de muren en een kleurstaal voor de vloer. Heel erg standaard en niet onze smaak, gelukkig hebben we hier de ruimte in om het naar onze wensen te krijgen. Hetzelfde geld voor de badkamers. De aannemer keek iets minder blij bij mijn commentaar, maar de verzekeringsmeneer was het helemaal met me eens. Lex liet mij vooral mijn gang gaan ;)

Daarna is Lex met de bus van werk naar de auto gereden om de sleutels te geven aan de takelwagen chauffeur. Vandaag kregen we de horen dat de Hyundai garage het druk heeft en dat er pas volgende week waarschijnlijk wat mee gedaan kan worden. Blegh, hebben het er wat dat betreft er even flink de pest in. Soms mogen dingen best wel even meevallen denk je dan.

Liam was het er niet mee eens dat hij langer op school bleef en huiswerkhulp kreeg (omdat wij niet op tijd terug waren van die afspraak). Eenmaal thuis knapte hij al gauw. Enorm huilen en niet kunnen stoppen. Boos en gefrustreerd. Liam zoekt continu afleiding. En wanneer hij dan te horen krijgt dat hij niet op de ipad mag of gewoon even thuis kan spelen ipv ergens anders, dan barst al gauw de bom. Hij ontwijkt elke situatie waarbij zijn koppie de vrije loop heeft en hij waarschijnlijk overvallen word met herinneringen en gevoelens waar hij geen kant mee op kan. Uiteindelijk ben ik bij hem op bed gaan zitten, proberen te praten, begrip te tonen, hulp aanbieden, dingen uitleggen. Hij legde zn koppie op mn been en terwijl ik in het wilde weg kletste en over zn koppie aaide, stopte hij met huilen en vielen zn ogen dicht. Arme mannetje is uitgeput en ik snap het zo goed. 's Avonds was hij gelukkig in een beter humeur en was vanochtend ook niet zo ontzettend vroeg wakker. We zijn nog steeds wachtende op de doorverwijzing naar de kinderpsycholoog. Ik maak me op zulke momenten echt zorgen om hem, en het doet zo zeer hem te zien knokken met zichzelf,

Noëlle heeft haar eigen manier van verwerken. Ze speelt veel rollenspellen met haar poppen en knuffels, en kan rustig een half uur kletsen met en vreemde over alles wat er gebeurd is. Terwijl ze normaal gesproken best gereserveerd is naar mensen die ze niet kent. Je zou eigenlijk verwachten dat ze haar verhaal wel doet aan bekenden, maar Noëlle dus niet. Die wil het kwijt aan mensen die het nog niet weten, heel bijzonder, en fijn dat ze dit kan. Ze heeft momenteel wel een kort lontje, er is maar een vonkje voor nodig en ze begint dramatisch te huilen. Zal ongetwijfeld ook haar leeftijd zijn, maar het is soms wel heel erg vermoeiend. Het is voor ons zoveel makkelijker als de kids vrolijk zijn.

Mensen schrijven regelmatig dat ik zo sterk ben. Maar zonder mijn hoogst persoonlijke superman had ik dit niet gekund. Niet dat ik dan zou toelaten om de hele dag onder de dekens weg te kruipen, daar heb ik de persoonlijkheid niet voor. Maar samen sta je zoveel sterker. Lex is er voor mij wanneer ik het gewoon zwaar heb, zoals afgelopen week. En wanneer hij even zn hoofd laat hangen ben ik er voor hem. Het gaat automatisch, we hoeven elkaar niks te vragen.

Gisteren is hij weer begonnen met werken, en dat is fijn maar ook raar, om weer alleen thuis te zijn. Ik ben nu door mijn 6 weken verlof heen en ben nu ziekgemeld tot en met eind september. Mijn plan is om in oktober het werken weer rustig aan op te pakken.

We kunnen de toekomst weer een beetje zonnig inzien, we moeten er simpelweg vertrouwen in hebben. We weigeren zwartkijkers te worden en alles met pessimisme te behandelen. Zo zijn wij niet. We zijn al zo ver gekomen.