In het oog van de storm
Zo voelt het nu een beetje. En ja, als er hier dingen gebeuren dat beland dat op mijn blog, want schrijven helpt en ruimt op.
Gelukkig hebben we ook heel wat mindere sensationele periodes in ons leven, maar dat is saai, dus dan schrijf ik er ook niet over.
Sinds wij terug kwamen van onze vakantie deze zomer, sloeg het weer toe. Stilletjes, elk voor zichzelf, het af toe een keer noemen; heimwee. Heimwee naar Nederland, naar de familie en vrienden. Alles binnen handbereik hebben. Maar, we hadden ons ook voorgenomen dat remigreren geen optie zou zijn. Financieel, de kids, we hadden er genoeg redenen voor.
Maar het bleef knagen. Dus ik ben gaan zoeken, en mensen gaan vragen. Ik was 19 toen ik op mezelf woonde in het centrum van Assen, en de inkomsten en uitgaves waren de enige referentie die ik had.
Dingen eens op een rijtje gezet en tot onze blijde verassing kwamen we erachter dat het eigenlijk tot echt wel mogelijk is. Dus we keken elkaar aan van; wat houd ons dan nog tegen?
We hebben een goed leven in Noorwegen, een handjevol familie hier, wat vrienden. Maar er is veel wat we missen. Het eerste plan was om ons heil ergens anders in Noorwegen te gaan zoeken, ander en groter huis. Dichterbij een stad, of toch in Svelgen blijven? Want we konden de kinderen niet nog eens een grote verandering aan doen. Of toch wel? Wikken wegen, denken en voelen. En nu is dan de kogel door de kerk:
WE KOMEN TERUG!
Lex, Liam, Noëlle, Elise, Bassa, Fred en ik komen terug naar Nederland. Het gaat een spannende tijd worden, met veel geregel en daarom geven we ook onszelf 1.5 jaar de tijd om het allemaal in kannen en kruiken te krijgen. Geen stress maar met zn allen dit nieuwe avontuur aan gaan en alles hier goed en netjes afsluiten (in tegenstelling van de manier hoe ik destijds naar Noorwegen ben vertrokken he papa).
Het is een bizar gevoel, een fijn gevoel en heel spannend. Maar we hebben er alle vertrouwen in. Tegen die tijd zal Noëlle in groep 5 beginnen en Liam in groep 7. We gaan er al een beetje vanuit dat ze dat jaar misschien 2 keer moeten doen of een klas lager beginnen. Dat gaan we uitzoeken tegen die tijd. We gaan hun zo goed mogelijk begeleiden om hun plekje te vinden. We hebben ze het vandaag verteld, en ze vinden het leuk, spannend en we denken dat we er goed aan doen om hun de tijd te geven om er aan te wennen. Noëlle vertelde al dat ze bij haar nichtjes op school wilt ;-)
We willen graag onszelf vestigen in een dorp buiten Assen, maar of dat ook meteen haalbaar is hangt er vanaf waar we een woning vinden. Wat betreft werk zijn we erg optimistisch. Lex en ik werken beide in een branche waar altijd wel werk te vinden is.
Het feit is; je krijgt 1 leven. Daar moet je wat van maken, en je bent zelf diegene die het roer in handen heeft. Sommige dingen overkomt je, zonder dat je daar iets over te zeggen hebt. Zoals wij maar al te goed weten. En na een ruime tijd het gevoel te hebben van; meer willen maar niet weten wat, hebben wij de oplossing en het voelt zo goed. Tegen de tijd dat we terug gaan naar Nederland, heeft Lex 15 jaar in Noorwegen gewoond, ik 12 jaar. Liam is dan 11, Noëlle 9 en Elise 3. En wij kijken er naar uit wat de rest van de jaren ons zal brengen.
Gelukkig hebben we ook heel wat mindere sensationele periodes in ons leven, maar dat is saai, dus dan schrijf ik er ook niet over.
Sinds wij terug kwamen van onze vakantie deze zomer, sloeg het weer toe. Stilletjes, elk voor zichzelf, het af toe een keer noemen; heimwee. Heimwee naar Nederland, naar de familie en vrienden. Alles binnen handbereik hebben. Maar, we hadden ons ook voorgenomen dat remigreren geen optie zou zijn. Financieel, de kids, we hadden er genoeg redenen voor.
Maar het bleef knagen. Dus ik ben gaan zoeken, en mensen gaan vragen. Ik was 19 toen ik op mezelf woonde in het centrum van Assen, en de inkomsten en uitgaves waren de enige referentie die ik had.
Dingen eens op een rijtje gezet en tot onze blijde verassing kwamen we erachter dat het eigenlijk tot echt wel mogelijk is. Dus we keken elkaar aan van; wat houd ons dan nog tegen?
We hebben een goed leven in Noorwegen, een handjevol familie hier, wat vrienden. Maar er is veel wat we missen. Het eerste plan was om ons heil ergens anders in Noorwegen te gaan zoeken, ander en groter huis. Dichterbij een stad, of toch in Svelgen blijven? Want we konden de kinderen niet nog eens een grote verandering aan doen. Of toch wel? Wikken wegen, denken en voelen. En nu is dan de kogel door de kerk:
WE KOMEN TERUG!
Lex, Liam, Noëlle, Elise, Bassa, Fred en ik komen terug naar Nederland. Het gaat een spannende tijd worden, met veel geregel en daarom geven we ook onszelf 1.5 jaar de tijd om het allemaal in kannen en kruiken te krijgen. Geen stress maar met zn allen dit nieuwe avontuur aan gaan en alles hier goed en netjes afsluiten (in tegenstelling van de manier hoe ik destijds naar Noorwegen ben vertrokken he papa).
Het is een bizar gevoel, een fijn gevoel en heel spannend. Maar we hebben er alle vertrouwen in. Tegen die tijd zal Noëlle in groep 5 beginnen en Liam in groep 7. We gaan er al een beetje vanuit dat ze dat jaar misschien 2 keer moeten doen of een klas lager beginnen. Dat gaan we uitzoeken tegen die tijd. We gaan hun zo goed mogelijk begeleiden om hun plekje te vinden. We hebben ze het vandaag verteld, en ze vinden het leuk, spannend en we denken dat we er goed aan doen om hun de tijd te geven om er aan te wennen. Noëlle vertelde al dat ze bij haar nichtjes op school wilt ;-)
We willen graag onszelf vestigen in een dorp buiten Assen, maar of dat ook meteen haalbaar is hangt er vanaf waar we een woning vinden. Wat betreft werk zijn we erg optimistisch. Lex en ik werken beide in een branche waar altijd wel werk te vinden is.
Het feit is; je krijgt 1 leven. Daar moet je wat van maken, en je bent zelf diegene die het roer in handen heeft. Sommige dingen overkomt je, zonder dat je daar iets over te zeggen hebt. Zoals wij maar al te goed weten. En na een ruime tijd het gevoel te hebben van; meer willen maar niet weten wat, hebben wij de oplossing en het voelt zo goed. Tegen de tijd dat we terug gaan naar Nederland, heeft Lex 15 jaar in Noorwegen gewoond, ik 12 jaar. Liam is dan 11, Noëlle 9 en Elise 3. En wij kijken er naar uit wat de rest van de jaren ons zal brengen.
Reacties
Een reactie posten