Emo

Pfft, zo ineens kunnen die verrekte tranen op komen zetten als ik naar bepaalde nummers luister. En dan is het niet een charmant traantje over mn wang, maar echt tranen met tuiten en een snotneus op de koop toe.

2 weken geleden had ik het toen ik naar the New London Chorale luisterde, iets waar mama dol op was. En er kwamen zoveel herinneringen boven, niet die trieste, maar gewoon gelukkige herinneringen uit mijn kinderjaren. Toen ik het onbezorgde leventje leidde zoals het hoort op die leeftijd. Ik mis mama, heel simpel.

Vanavond was ik met de kids naar muziekclips aan het kijken op YouTube, iets wat we wel vaker doen na het eten wanneer Lex late dienst werkt. Zo ineens kwam ik bij K's Choice, niet bepaald de 1e keus van de kids, dus ik zette dit voort via Spotify en een koptelefoon toen ik hun naar bed bracht. En zodoende kwam ik bij the Cranberries en het nummer Empty. De eerste 40 seconden met een glimlach omdat ik het intro volledig uit mn hoofd ken, en toen kwam die eerste regel.

Something has left my life, 
And I don't know where it went to, ah, ha, ha. 
Somebody caused me strife, 
And it's not what I was seeking. 

Didn't you see me, didn't you hear me? 
Didn't you see me standing there, ah, ha, ha? 
Why did you turn out the lights? 
Did you know that I was sleeping? 

Say a prayer for me, 
Help me to feel the strength, I did. 
My identity, has it been taken? 
Is my heart breakin' on me? 

All my plans fell through my hands, 
They fell through my hands on me. 
All my dreams it suddenly seems, 
It suddenly seems, 

Empty.


Ik ben geneigd om mijn gevoelens te bagatelliseren. Ik sta namelijk niet toe dat ze de overhand van me krijgen, en ik wil flink zijn. En sterk. Maar het feit blijft dat we vorig jaar door een hel zijn gegaan, en soms halen die gevoelens me in. Vaak kan een bepaald nummer de trigger zijn of gewoon een slechte dag, En dan kan ik het mezelf knap moeilijk maken, want op een 1 of andere idiote manier krijg ik het gevoel dat ik me aanstel wanneer ik deze gevoelens uitspreek. Alsof er een bepaald tijdstip is wanneer je over het verlies van je dochter heen moet zijn, of wanneer je niet meer aan die alles verwoestende brand denkt. 

Nu ik weer in het land van de werkende mensen ben, en met veel verschillende collega's te maken heb, kan ik soms voor uitdagingen komen te staan. Ik moet leren een selectief gehoor aan te meten, me niet druk te maken over houdingen en meningen die ik toch niet kan veranderen, en me focussen op mn eigen groei en herstel. En het besef dat niet iedereen er bij stil staat wat ons is overkomen natuurlijk, ik begrijp het volkomen, en ik wil er ook helemaal niet steeds over praten, en toch tegelijkertijd wil je dat er rekening mee gehouden word, lekker onmogelijk zeg maar. Komt wel goed, heeft ook weer eens gewoon tijd nodig.

Inmiddels zijn we dus halverwege maart. Die vervloekte maand die we vorig jaar van de kalender zouden schrappen. Morgen, of eigenlijk aankomende nacht is het 4 jaar geleden dat mama is overleden. Of overgegaan, wat ik een mooie benaming vind. Het is logisch dat ik veel aan haar denk, aan hoe alles toen is gegaan, 4 jaar geleden. 

Facebook heeft sinds vorig jaar zo'n leuke nieuwe functie dat je berichten terug kan kijken van precies zus en zoveel jaar geleden. De afgelopen 2 weken heb ik er een beetje een haat liefde verhouding mee. Berichten die ik schreef als updates rondom mama's operatie, maar ook vorig jaar dat we bekend maakten aan Liam en Noëlle dat ze een zusje zouden krijgen. Gewoon een heel happy gezinnetje, in hun eigen huis, afgezien van het normale, geen vuiltje aan de lucht. Gewoon totaal niet wetend door wat voor hel we de daaropvolgende maanden zouden gaan.

Nu een jaar verder heb ik bijna bewondering voor ons zelf, over hoe we het overleefd hebben, elke dag weer zijn opgestaan, elkaar er door hebben gesleept. We zijn er nog lange niet, maar 2016 gaat ons zoveel moois en positiefs brengen, daar houden we ons aan vast.




Reacties

Populaire posts van deze blog

365 dagen

Weeëg en onwel

27 maart 2015