Uitlaatklep
Ja het is nu wel duidelijk dat ik eigelijk alleen blog wanneer mijn emoties zijn geneigd over te lopen. Ik praat erover met Lex, vriendinnen en familie, maar op een 1 of andere manier raak ik het pas kwijt wanneer ik mn best er voor doe om het goed te formuleren naar schrift.
Afgelopen zondag had ik een zogenaamde meltdown. Er gaan vaak meerdere gebeurtenissen aan vooraf totdat het ineens teveel is en ik soms letterlijk het gevoel heb dat ik breek.
Lex en ik hebben een fantastisch heerlijk weekend in Edinburgh gehad. Zoveel gezien, gehoord en gedaan. Een reis om nooit te vergeten.
Toen we thuis kwamen was het bijna direct weer terug naar de dagelijkse ''orde''. Donderdag was ik weer een dag vrij en kon ik eindelijk wat was wegwerken en de vloer van een dweil voorzien. Ook had ik een gesprek op mn werk. In mijn enthousiasme had ik namelijk gesolliciteerd op een functie die ik al heb. Toch gegaan en gepraat over mijn wens voor meedere uren. Bij het gesprek waren 3 dames aanwezig waarvan 1 mij niet kende. Mijn langdurige afwezigheid werd gemeld, en met als reden ''dat ik vrij laat in de zwangerschap mn kindje ben verloren''. Auw. Dat moest ik dus rechtzetten, Emma heeft tenslotte 2 dagen geleefd en is gewoon onze dochter. Goed, weer verder. Zulke tikken ben ik inmiddels gewend aan geraakt en weet ik mee om te gaan.
Zaterdagavond op het werk praatte wij met de bewoonsters over hun kinderen, het aantal etc. 1 van mn collega's noemt dat ze 3 kinderen heeft en dat fijn aantal vind. Auw, weer een tik. Ik zeg niks, en doe niet actief mee aan het gesprek. Want het enige wat ik om dat moment kenbaar wou maken is dat ik ook 3 heb, maar ik ben gezond genoeg van verstand dat ik in zulke gevallen prive en werk gescheiden houd.
Zondagmiddag vierden we Noëlle haar verjaardag. 1 van haar vriendinnetjes die er was met haar moeder word binnenkort voor het eerste grote zus. Dit vinden we erg leuk, Noëlle had er in het begin wat moeite mee, maar is er nu aan gewend. Ik ook. We kregen het over andere dames in het dorp die zwanger zijn, gewoon damesgeklets dus. Toen werd er iemand genoemd die zwanger is van haar 3e. Auw, weer een tik. Even later liep ik mijn mijn petekindje op de arm en werd er door een tante gevraagd hoe oud hij nu is, mijn eerste ingeving? 1 maand jonger dan dat Emma nu zou zijn. Toen had ik het bij mezelf wel door dat alle gevoelens en het gemis erg aan de oppervlakte lagen, want normaal had ik gewoon geantwoord dat hij nu 8 maanden oud is.
's Avonds toen Lex al op bed lag en ik Bassa nog even liet plassen dacht ik er weer aan, en toen brak er iets. Ineens zo'n vreselijk verdriet, het gevoel dat er een ijzeren vuist om mn binnenste word geklemd. Er is dan geen houwen meer aan. Ik begrijp het dan niet. Ik denk dagelijks aan Emma, en aan mama, en dan zo ineens word het gewoon teveel. Ik heb dit keer dan ook mn werk moeten bellen om te laten weten dat ik de volgende dag niet zou komen. Ervaring heeft geleerd dat een dag pas op de plaats een goed effect heeft, en hoe vervelend ik me er ook over voel, mijn eigen welzijn heeft op dat moment even voorrang.
Vandaag was ik ook nog vrij en had ik mijn gesprek met de therapeute. Emma kwam ter sprake en weer kwamen de waterlanders. En weer was ik hierdoor verrast. Ze legde me fases uit over het rouwproces, en dat ondanks dat ik me doorgaans gewoon hartstikke goed voel, ik er nog wel midden in zit. Dat dit verdriet niet raar is, maar erg begrijpelijk. Ik moet dit gewoon van mezelf accepteren.
Ook is vandaag gebleken dat de somberheid die eerder nog best overheersend was, is verdwenen. Dat had ik zelf natuurlijk ook al geschoten. Ondanks alle pijn en trauma's gebeurd er gewoon zoveel moois en positiefs, ik kan niet anders dan daar van te genieten. Ik voel me hier ook niet schuldig over, ik heb als het goed is nog een jaar of 60 te gaan op deze aardbol en daar ga ik wat moois van maken, samen met al die lieve mensen om me heen die mij door het afgelopen jaar hebben heengesleept.
Afgelopen zondag had ik een zogenaamde meltdown. Er gaan vaak meerdere gebeurtenissen aan vooraf totdat het ineens teveel is en ik soms letterlijk het gevoel heb dat ik breek.
Lex en ik hebben een fantastisch heerlijk weekend in Edinburgh gehad. Zoveel gezien, gehoord en gedaan. Een reis om nooit te vergeten.
Toen we thuis kwamen was het bijna direct weer terug naar de dagelijkse ''orde''. Donderdag was ik weer een dag vrij en kon ik eindelijk wat was wegwerken en de vloer van een dweil voorzien. Ook had ik een gesprek op mn werk. In mijn enthousiasme had ik namelijk gesolliciteerd op een functie die ik al heb. Toch gegaan en gepraat over mijn wens voor meedere uren. Bij het gesprek waren 3 dames aanwezig waarvan 1 mij niet kende. Mijn langdurige afwezigheid werd gemeld, en met als reden ''dat ik vrij laat in de zwangerschap mn kindje ben verloren''. Auw. Dat moest ik dus rechtzetten, Emma heeft tenslotte 2 dagen geleefd en is gewoon onze dochter. Goed, weer verder. Zulke tikken ben ik inmiddels gewend aan geraakt en weet ik mee om te gaan.
Zaterdagavond op het werk praatte wij met de bewoonsters over hun kinderen, het aantal etc. 1 van mn collega's noemt dat ze 3 kinderen heeft en dat fijn aantal vind. Auw, weer een tik. Ik zeg niks, en doe niet actief mee aan het gesprek. Want het enige wat ik om dat moment kenbaar wou maken is dat ik ook 3 heb, maar ik ben gezond genoeg van verstand dat ik in zulke gevallen prive en werk gescheiden houd.
Zondagmiddag vierden we Noëlle haar verjaardag. 1 van haar vriendinnetjes die er was met haar moeder word binnenkort voor het eerste grote zus. Dit vinden we erg leuk, Noëlle had er in het begin wat moeite mee, maar is er nu aan gewend. Ik ook. We kregen het over andere dames in het dorp die zwanger zijn, gewoon damesgeklets dus. Toen werd er iemand genoemd die zwanger is van haar 3e. Auw, weer een tik. Even later liep ik mijn mijn petekindje op de arm en werd er door een tante gevraagd hoe oud hij nu is, mijn eerste ingeving? 1 maand jonger dan dat Emma nu zou zijn. Toen had ik het bij mezelf wel door dat alle gevoelens en het gemis erg aan de oppervlakte lagen, want normaal had ik gewoon geantwoord dat hij nu 8 maanden oud is.
's Avonds toen Lex al op bed lag en ik Bassa nog even liet plassen dacht ik er weer aan, en toen brak er iets. Ineens zo'n vreselijk verdriet, het gevoel dat er een ijzeren vuist om mn binnenste word geklemd. Er is dan geen houwen meer aan. Ik begrijp het dan niet. Ik denk dagelijks aan Emma, en aan mama, en dan zo ineens word het gewoon teveel. Ik heb dit keer dan ook mn werk moeten bellen om te laten weten dat ik de volgende dag niet zou komen. Ervaring heeft geleerd dat een dag pas op de plaats een goed effect heeft, en hoe vervelend ik me er ook over voel, mijn eigen welzijn heeft op dat moment even voorrang.
Vandaag was ik ook nog vrij en had ik mijn gesprek met de therapeute. Emma kwam ter sprake en weer kwamen de waterlanders. En weer was ik hierdoor verrast. Ze legde me fases uit over het rouwproces, en dat ondanks dat ik me doorgaans gewoon hartstikke goed voel, ik er nog wel midden in zit. Dat dit verdriet niet raar is, maar erg begrijpelijk. Ik moet dit gewoon van mezelf accepteren.
Ook is vandaag gebleken dat de somberheid die eerder nog best overheersend was, is verdwenen. Dat had ik zelf natuurlijk ook al geschoten. Ondanks alle pijn en trauma's gebeurd er gewoon zoveel moois en positiefs, ik kan niet anders dan daar van te genieten. Ik voel me hier ook niet schuldig over, ik heb als het goed is nog een jaar of 60 te gaan op deze aardbol en daar ga ik wat moois van maken, samen met al die lieve mensen om me heen die mij door het afgelopen jaar hebben heengesleept.
Reacties
Een reactie posten