Moeder Dochter

Sinds gisteren loop ik al rond met losse flarden in mn hoofd, gedachtes en gevoelens die ik eens op ''papier'' wil zetten. Ik merk nu al dat ik dat eigenlijk gisteren had moeten doen, toen alles nog vers was, maar de kids kwamen thuis en dan is er van rustig schrijven geen sprake natuurlijk.

Voor diegene die me op facebook volgen is het al wel duidelijk geworden dat mn lichaam de laatste weken niet meewerkt. Alweer niet. In januari ben ik naar de dokter gegaan vanwege aanhoudende hoofdpijn en opgezette handen. Hij heeft toen allerlei bloedonderzoeken laten doen en een week later belde hij me terug dat mijn ''ijzer voorraad'' erg laag is Zie hier;

Dus ik ben braaf aan de staalpillen begonnen en voelde me er ontzettend beroerd door. Na 1,5 week overgestapt naar de gewone Floradix omdat ik enorme maagpijn had en alleen maar lamlendig op de bank hing zo ongeveer. Nu met de Floradix voel ik me beter, ik slik daarnaast nog D en B vitamines. Maar, de grote frusratie is dat ik na ik hiermee ben begonnen zo vreselijk moe ben geworden. En gisteren merkte ik dat die moeheid niet goed doet voor het koppie. Waar ik voorheen 3x per week mn lange wandeling maakte en dat mij echt hielp, dat wil dus nu op het moment niet, en daar baal ik enorm van. Ik begon me weer huilerig te voelen, begon me weer druk te maken over dingen die er niet tot doen. En daar kwam het zo ineens aangeslopen, een enorm gemis wat zich eerlijk is eerlijk, de laatste tijd zich niet zo aanwezig is geweest. De wens, de drang om gewoon even te kunnen weg kruipen bij mama. Me laten troosten als een klein meisje, en even erin geloven dat alle zorgen de wereld uit gaan. Dit vloog me aan, het is zo'n oergevoel. Noëlle kan een soort gelijk gevoel in me aanwakkeren, een gevoel dat ik haar stijf wil vasthouden en nooit wil loslaten, de angst dat ik haar ook kwijt raak. Ik ben mn eigen mama en mn jongste dochter verloren, opeens is alleen Noëlle er nog met wie ik die speciale moeder-dochter band hebt. Gelukkig heeft mijn gezonde verstand nog altijd de overhand, en laat ik haar lekker zelf van de helling af fietsen, van die hoge steen afspringen en meer van dat soort dingen, want die kleine muppet zal er niet onder lijden over wat ik soms voel.

Goed, afgezien van de afgelopen dagen gaat het goed met me. Ik ga nog regelmatig praten met een therapeute en ben officieel weer aan het werk. Dat gaat super goed. Ik werk nog niet fulltime, bouw het rustig op. De combinatie van het gewone leven, dus werken, gezin, huishouden etc is wel weer flink wennen en kost sloten energie. Daarom dus ook besloten dat ik de eerder genoemde studie voorlopig even uitstel. Ik begon het paniekerig gevoel weer te voelen en heb toen besloten om prioriteiten te stellen, eerst weer alles op de rails, dan ''uitbouwen''. Voelt goed, maar vind het ook erg jammer.

Ik moet ook bekennen dat de de laatste weken bepaalde gedachtes erg aanwezig zijn; het is 7 maanden geleden dat Emma werd geboren, en overleed. Het is bijna 1 jaar geleden dat de brand uitbrak en we Storm en Billy verloren. We wonen dus ook al bijna een jaar in dit kippenhok. In plaats daarvan doe ik mijn best om vooruit te kijken; Noëlle word bijna 5 (maar jezus wat is er veel gebeurd toen ze 4 was), in juli gaan we eindelijk weer echt op vakantie (want dat kon afgelopen jaar niet door alle drama's). Het negatieve afschudden valt namelijk niet mee wanneer het zo enorme impact op je leven hebt gemaakt.

Ik ben niet meer de Tessa die ik een jaar geleden was. Een jaar geleden dacht ik dat ik al het nodige had gezien en meegemaakt voor iemand van mij leeftijd, 2015 bewees dat er nog veel meer bij kon, maar heeft me ook een hoop geleerd. Een ontzettend cliche is dat je in de donkerste tijden de mensen leert kennen die er het meest tot doen. En dit, dit is ontzettend waar.

Als er 1 ding is waar ik gewoon echt trots op ben, hoe moeilijk het soms ook is geweest, is de vriendschap tussen mij en Veronica. We kenden elkaar relatief kort toen het noodlot de eerste keer toe sloeg, maar ze was er voor mij, voor ons allemaal. Toen bleek dat ik een zieke baby in mn buik had, en zij een gezonde, hebben we er over gepraat. Dat was niet makkelijk, maar het moest. Want toen zij een gezonde zoon kreeg, werd het praktisch onmogelijk om erover te praten zonder een heleboel tranen, en die hadden we al genoeg gevloeid. Haar zoontje is nu 6 maanden oud, en een heerlijk vrolijk kereltje. Het is nu gelukkig minder geworden, maar de eerste maanden wakkerde hij een gevoel in me aan want ik nog nooit eerder had gevoeld. Enorm verdriet en enorme blijdschap tegelijkertijd. Ik lachte, niet geforceerd maar omdat ik moest lachen om dat mooie koppie, en van binnen huilde ik. Verdriet om wat er had moeten zijn, blijdschap om wat er is.

Samen met Lex is zij de persoon die me altijd aan het lachen kan krijgen, hoe dan ook en wanneer dan ook. (Hoogstwaarschijnlijk slingert ze dit door Google translate, en alleen die vertaling is al hilarisch ;)).

Terwijl ik dit schrijf ligt er een zwart mormel op mn voeten te slapen. Bassa woont nu bijna 3 weken bij ons en hij is al niet meer weg te denken. We zijn allemaal stapelgek op hem. Heerlijk knuffeldier. Met Liam en Noëlle gaat het ook heel goed, Bassa voelt Liam erg goed aan en die heeft dat ook nodig. Nu hopen dat het ''puppy bijten'' snel tot de verleden tijd behoord zodat het knuffelen meer van 2 kanten komt, haha.

De zon heeft Svelgen gevonden en dat doet ons allemaal goed, de winter heb ik nu wel weer een beetje mee gehad om eerlijk te zijn. Zoals eerder genoemd gaan we in juli 2 weken naar Nederland toe. Bassa blijft dan helaas in Noorwegen omdat er geen huisdieren in de stacaravan mogen. Die gaat 2 weken bij zn mams logeren. 19 juli gaan Lex en ik ein-de-lijk voor het echie trouwen en geven we een leuk feestje, hier hebben we veel zin in!