Zorgen
Een van de taken als moeder zijnde is dat je je zorgen maakt. Dat je probeert rationeel te zijn in je zorgen en dat ze niet een loopje met je nemen.
Al een poosje maak ik me een beetje zorgen om Noëlle. Ze zit niet lekker in haar vel en dat merken we. Ze slaapt onrustig, kruipt elke nacht tussen Lex en mij is en we moeten haar in haar slaap regelmatig troosten vanwege nare dromen. Soms kan ze de dromen nog herinneren maar meestal niet, en dan verteld ze dat ze een fijne droom gehad heeft, vrijwel altijd dat ze ''på tur'' is met papa, mama, Liam, Bassa en Emma. Haar zusje is altijd mee in haar dromen.
Vaak wil ze niet naar de barnehage, maar zodra we in de dagelijkse routine komen hoor je haar er niet meer over.
Ik ben vanochtend een gesprek aangegaan met de leidster van Noëlle om andere barnehage gerelateerde dingen uit te spreken, en er zal aan worden gewerkt om ervoor te zorgen dat Noëlle het weer wat meer naar haar zin gaat krijgen.
Waar Liam veel vrijwel meteen aan het verwerken was, en duidelijk verder erin is nu, lijkt het erop dat het bij Noëlle gedoseerd gaat en in golven komt. De onmacht die je dan als ouder voelt is hartverscheurend. Niet alleen Lex en ik, maar ook Liam en Noëlle zijn door een hel gegaan. Ze hebben dingen meegemaakt, gezien en gevoeld die ik hun hun hele leven had willen besparen. Ik kan me het gevoel wat ik had toen Noëlle de eerste dagen na de brand gillend wakker werd midden in de nacht dan ook nog heel goed herinneren. Ik heb er alles voor over om hun dit leed bespaard te kunnen hebben.
Liam en Noëlle waren 5 en 3 jaar toen ze een brandend huis uit moesten vluchten waarbij hun hondenvriendjes om het leven kwamen, een hele nacht in het ziekenhuis hebben doorgebracht met 2 hele verdrietige ouders, allemaal prikken en onderzoeken. Hoeveel begrijp je eigenlijk op die leeftijd?
Als ik terug kijk op vorig jaar, vraag ik me soms af hoe we in godsnaam zo ver zijn gekomen als waar we nu zijn. Je raakt eraan gewend, de gebeurtenissen worden een deel van je, het krijgt een plekje en raakt steeds een beetje meer op de achtergrond, maar het verdwijnt nooit.
Zo kreeg ik vorige week weer de vraag van Liam en Noëlle of er ook een nieuwe baby komt. Toen ben ik eerlijk tegen hun geweest en verteld dat het waarschijnlijk niet gebeurd dat er weer een baby komt, omdat die baby hetzelfde kan hebben als wat Emma heeft. Ik denk dan bij mezelf dat een eerlijk antwoord meer waard is dan ze ''aan het lijntje houden'', ondanks dat ze nog zo klein zijn.
10 maart hebben we weer een vergadering over het nieuwe huis en gaan we er ook kijken met zn allen. Hier hebben we erg veel zin in. Lex, Liam en Noëlle zijn er nog niet geweest, en ze zijn inmiddels ook stukken verder dan toen ik er ben wezen kijken met Jackelien.
Nu zijn we al bijna bij maart en ik kan niet wachten tot het april is. Maart heeft iets teveel dagen van ''vandaag is het zus en zo lang geleden dat dit of dat drama zich voltrok''. Vorig jaar stelden we al voor om maart gewoon te schrappen van de kalender. 4 maart 2012 kreeg mama de oproep voor nieuwe longen, 9 maart ben ik naar Nederland vertrokken, 16 maart is mama overleden, de 1e dag van de lente is ze begraven. En 27 maart is het dan alweer een jaar geleden van de brand. Wat kan zo'n jaar dan ook weer vreselijk snel gaan (gelukkig). We kijken er ernorm naar uit om te verhuizen naar ons eigen stekkie zonder gezeur en geklaag van buren die niks beters te doen hebben.
In april gaan Lex en ik er een lang weekend tussenuit. Dit wou ik graag eind maart doen, maar dat kwam beroerd uit, dus verschoven naar april. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat we het hier beide enorm aan toe hebben. De laatste keer dat we samen op vakantie zijn geweest was zomer 2013. Daarna zijn we elk voor zich nog wel in NL geweest, en afgelopen zomer zijn we met zn viertjes een paar dagen naar de andere kant van Noorwegen geweest natuurlijk. Maar nu gaat de reis naar Edinburgh. Beetje research doen voor mijn grote vakantieplan in 2017 ;) Maar nu eerst even een paar dagen gewoon weg, weg van Svelgen, weg van Noorwegen, quality time met zn tweetjes en een beetje opladen.
Al een poosje maak ik me een beetje zorgen om Noëlle. Ze zit niet lekker in haar vel en dat merken we. Ze slaapt onrustig, kruipt elke nacht tussen Lex en mij is en we moeten haar in haar slaap regelmatig troosten vanwege nare dromen. Soms kan ze de dromen nog herinneren maar meestal niet, en dan verteld ze dat ze een fijne droom gehad heeft, vrijwel altijd dat ze ''på tur'' is met papa, mama, Liam, Bassa en Emma. Haar zusje is altijd mee in haar dromen.
Vaak wil ze niet naar de barnehage, maar zodra we in de dagelijkse routine komen hoor je haar er niet meer over.
Ik ben vanochtend een gesprek aangegaan met de leidster van Noëlle om andere barnehage gerelateerde dingen uit te spreken, en er zal aan worden gewerkt om ervoor te zorgen dat Noëlle het weer wat meer naar haar zin gaat krijgen.
Waar Liam veel vrijwel meteen aan het verwerken was, en duidelijk verder erin is nu, lijkt het erop dat het bij Noëlle gedoseerd gaat en in golven komt. De onmacht die je dan als ouder voelt is hartverscheurend. Niet alleen Lex en ik, maar ook Liam en Noëlle zijn door een hel gegaan. Ze hebben dingen meegemaakt, gezien en gevoeld die ik hun hun hele leven had willen besparen. Ik kan me het gevoel wat ik had toen Noëlle de eerste dagen na de brand gillend wakker werd midden in de nacht dan ook nog heel goed herinneren. Ik heb er alles voor over om hun dit leed bespaard te kunnen hebben.
Liam en Noëlle waren 5 en 3 jaar toen ze een brandend huis uit moesten vluchten waarbij hun hondenvriendjes om het leven kwamen, een hele nacht in het ziekenhuis hebben doorgebracht met 2 hele verdrietige ouders, allemaal prikken en onderzoeken. Hoeveel begrijp je eigenlijk op die leeftijd?
Als ik terug kijk op vorig jaar, vraag ik me soms af hoe we in godsnaam zo ver zijn gekomen als waar we nu zijn. Je raakt eraan gewend, de gebeurtenissen worden een deel van je, het krijgt een plekje en raakt steeds een beetje meer op de achtergrond, maar het verdwijnt nooit.
Zo kreeg ik vorige week weer de vraag van Liam en Noëlle of er ook een nieuwe baby komt. Toen ben ik eerlijk tegen hun geweest en verteld dat het waarschijnlijk niet gebeurd dat er weer een baby komt, omdat die baby hetzelfde kan hebben als wat Emma heeft. Ik denk dan bij mezelf dat een eerlijk antwoord meer waard is dan ze ''aan het lijntje houden'', ondanks dat ze nog zo klein zijn.
10 maart hebben we weer een vergadering over het nieuwe huis en gaan we er ook kijken met zn allen. Hier hebben we erg veel zin in. Lex, Liam en Noëlle zijn er nog niet geweest, en ze zijn inmiddels ook stukken verder dan toen ik er ben wezen kijken met Jackelien.
Nu zijn we al bijna bij maart en ik kan niet wachten tot het april is. Maart heeft iets teveel dagen van ''vandaag is het zus en zo lang geleden dat dit of dat drama zich voltrok''. Vorig jaar stelden we al voor om maart gewoon te schrappen van de kalender. 4 maart 2012 kreeg mama de oproep voor nieuwe longen, 9 maart ben ik naar Nederland vertrokken, 16 maart is mama overleden, de 1e dag van de lente is ze begraven. En 27 maart is het dan alweer een jaar geleden van de brand. Wat kan zo'n jaar dan ook weer vreselijk snel gaan (gelukkig). We kijken er ernorm naar uit om te verhuizen naar ons eigen stekkie zonder gezeur en geklaag van buren die niks beters te doen hebben.
In april gaan Lex en ik er een lang weekend tussenuit. Dit wou ik graag eind maart doen, maar dat kwam beroerd uit, dus verschoven naar april. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat we het hier beide enorm aan toe hebben. De laatste keer dat we samen op vakantie zijn geweest was zomer 2013. Daarna zijn we elk voor zich nog wel in NL geweest, en afgelopen zomer zijn we met zn viertjes een paar dagen naar de andere kant van Noorwegen geweest natuurlijk. Maar nu gaat de reis naar Edinburgh. Beetje research doen voor mijn grote vakantieplan in 2017 ;) Maar nu eerst even een paar dagen gewoon weg, weg van Svelgen, weg van Noorwegen, quality time met zn tweetjes en een beetje opladen.
Reacties
Een reactie posten