Echt niet..
Voorgaande jaren, toen ik nog actief was op Hyves schreef ik in deze tijd van het jaar, zoals vele anderen een opsomming van het jaar wat op z'n eind liep.
Dit jaar dus niet. Ik bedoel, ik zou denk ik spontaan opnieuw in de put kieperen. Maar ik wil er wel even bij stil staan, want het is nogal en enerverend jaar geweest. Maar nu de laatste dagen van dit jaar voorbij gaan, besef ik me dat het me niet alleen maar pijn, kommer en kwel heeft geleverd. Tussen al die momenten van verdriet zijn er ook telloze momenten geweest dat ik mij vreselijk gezegend voel met 2 prachtige gezonde kinderen. Dat dit niet vanzelfsprekend is, en de boel van de 1 op de andere dag er ineens heel anders uit kan zien heb ik van een gevoelsmatig korte afstand meegemaakt. Dat ik 5 jaar geleden een kerel aan de haak heb geslagen die mij door een diep dal heeft zien gaan, vol onmacht aan de zijlijn stond, die badkuipen vol bagger naar zn oren geslingerd heeft gekregen en toch elke keer de energie vond om door te gaan, daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Want ook dit is niet vanzelfsprekend.
Dus ja, ondanks het verscheurende verdriet dat mama er niet meer is, voel ik me nu vooral dankbaar voor wat ik wel heb. Na wat we hebben meegemaakt staat je leven ineens in een heel ander perspectief. Ik voelde me een totaal ander persoon, alles zag er anders uit, alles hoorde anders aan, alles voelde anders. Boosheid, verwarring en verbazing hoe de mensen om me heen gewoon door leven. Vooral toen ik terug kwam in Svelgen viel me dit ontzettend zwaar. Mama was in Assen een bekend gezicht op haar scootmobile maar hier, niemand kende haar hier. Tuurlijk hadden ze het wel gelezen op facebook, en een handje vol durfde het aan om erover te beginnen. Maar in het verwerken van mijn verdriet voel ik mij ontzettend eenzaam. Ik kan niet naar mama's graf toe wanneer ik de behoefte heb. In plaats daarvan probeer ik mijn troost te vinden in de gedachte dat ze soms dicht bij me is. Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat ze korte momentjes bij me is. En dat ze toe kijkt en denk ''meisje, je doet het goed''. Die gedachte die sterkt mij.
Dit jaar dus niet. Ik bedoel, ik zou denk ik spontaan opnieuw in de put kieperen. Maar ik wil er wel even bij stil staan, want het is nogal en enerverend jaar geweest. Maar nu de laatste dagen van dit jaar voorbij gaan, besef ik me dat het me niet alleen maar pijn, kommer en kwel heeft geleverd. Tussen al die momenten van verdriet zijn er ook telloze momenten geweest dat ik mij vreselijk gezegend voel met 2 prachtige gezonde kinderen. Dat dit niet vanzelfsprekend is, en de boel van de 1 op de andere dag er ineens heel anders uit kan zien heb ik van een gevoelsmatig korte afstand meegemaakt. Dat ik 5 jaar geleden een kerel aan de haak heb geslagen die mij door een diep dal heeft zien gaan, vol onmacht aan de zijlijn stond, die badkuipen vol bagger naar zn oren geslingerd heeft gekregen en toch elke keer de energie vond om door te gaan, daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Want ook dit is niet vanzelfsprekend.
Dus ja, ondanks het verscheurende verdriet dat mama er niet meer is, voel ik me nu vooral dankbaar voor wat ik wel heb. Na wat we hebben meegemaakt staat je leven ineens in een heel ander perspectief. Ik voelde me een totaal ander persoon, alles zag er anders uit, alles hoorde anders aan, alles voelde anders. Boosheid, verwarring en verbazing hoe de mensen om me heen gewoon door leven. Vooral toen ik terug kwam in Svelgen viel me dit ontzettend zwaar. Mama was in Assen een bekend gezicht op haar scootmobile maar hier, niemand kende haar hier. Tuurlijk hadden ze het wel gelezen op facebook, en een handje vol durfde het aan om erover te beginnen. Maar in het verwerken van mijn verdriet voel ik mij ontzettend eenzaam. Ik kan niet naar mama's graf toe wanneer ik de behoefte heb. In plaats daarvan probeer ik mijn troost te vinden in de gedachte dat ze soms dicht bij me is. Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat ze korte momentjes bij me is. En dat ze toe kijkt en denk ''meisje, je doet het goed''. Die gedachte die sterkt mij.
Reacties
Een reactie posten