Inspiratie
Inspiratie komt soms op de meest rare momenten. Vanochtend bijvoorbeeld, terwijl ik onder de douche stond. Denkend aan sociale media, het missen van mama's berichtjes, het zoeken naar een andere uitlaat klep.
Want de afgelopen weken waren druk, leuk, enerverend en vol nieuwe plannen. Zo krijgen we in maart, april en mei veel bezoek uit Nederland, de camping is alweer geboekt voor juli en na en goed erover nagedacht te hebben komt er eind dit jaar (als alles voorspoeding en volgens plan verloopt) een viervoeter bij.
Ik heb het gevoel extra van deze plannen te kunnen genieten omdat er de afgelopen weken en bepaalde rust is neergedaald over huize Muller/Vredeveld. Dit heeft vooral te maken met Liam. Na maanden onrust heeft het mannetje ook zijn rust gevonden. Het slapen gaat beter, hij is vrolijker, meer ontspannen en overdag zindelijk, Nu ben ik niet van gisteren, en er me ter dege van bewust dat hij eigenlijk een verlengstukje van z'n mama is. Aan Liam kan je merken hoe het met mij gaat. Nu wil ik dat hij zich goed voelt en happy is en daar is 1 eenvoudinge oplossing voor, dat ik dit ook voor mezelf moet creeren.
Daarom heb ik ja gezegd tegen een baan in de barnehage. Het is er heel gezellig maar ook vol uitdagingen. Ik ben soms hele dagen buiten, kom afgepeigerd thuis, en toch dan nog de energie vinden om een gezonde maaltijd op tafel te zetten, kindjes badderen en voor te lezen, dat is nieuw voor mij. Maandenlang heb ik deze kant van mezelf niet gezien.
Ook is het ronduit genieten dat we in ieder geval om de week 's avonds met zn allen aan tafel zitten. Niet dat het rustig en cosy tafelen is met Mevrouwtje Muller aan tafel, maar het is familie tijd. Dat kleine vrouwtje, daar hebben we onze handen vol aan, maar grotendeels van de tijd met een grote grijns op ons gezicht.
En dan mijn gedachten spinsels over sociale media. Ik herinner me nog dat wanneer ik nog thuis woonde, de deur uit ging, en lichtelijk paniekerig reageerde wanneer ik mn mobiel nog niet in m'n jaszak had zitten. Papa maakte dan wel eens een opmerking in de trant van ''moet je altijd met iedereen in contact staan?''. En dat was in de tijd van MSN, Cu2 en smsen. Nu hebben we Facebook, Twitter, WhatsApp. Continu delen wat je doet en wat je bezig houd, je mening geven, en ga zo maar door. Want het is zo lekker makkelijk vanaf de bank met de laptop op schoot of in de wachtkamer met je telefoon bij de hand.
Maar mensen groeten elkaar niet meer op straat, als je een nieuw iemand ontmoet nodig je die niet direct uit voor een bakkie, maar ga je eerst speuren op facebook. Als je je gedachten erover laat gaan, best een merkwaardige verandering in der loop van jaren.
Sociale media is voor mij al 10 maanden niet meer hetzelfde. Want elke dag ontbreekt er iets. Ik ben een fanatieke foto deler omdat ik zo verrekte trots ben op die 2 prachtige hummels die we op de wereld hebben gezet, maar dat mama geen reacties meer plaatst die net zoveel trots uitspreken als ik voel, dat doet zeer. Of wanneer ik iets mee maak, iets tegen kom, me ergens druk om maak (waar ik echt getalenteerd in schijn te zijn) dan wil haar zo graag even een appje sturen. Wetende dat ze met de breinaalden en een kop thee op de bank zit met dr telefoon voor dr op tafel en me vrijwel direct een reactie zal sturen.
Nu heeft het bovengenoemde persoon die niet begreep waarom 10 jaar geleden die mobiele telefoon ALTIJD mee moest sinds een paar weken een Iphone in het bezit en zelfs Whatsapp (de dag dat hij me een vriendschapsverzoek stuurde op facebook viel ik bijna van mn stoel) (sorry pap ;-)) waardoor ik hem lekker vaak foto's kan sturen van die 2 moppies die zich beide verheugen dat opa over 2 kleine maandjes weer komt logeren. Okee, eerlijk is eerlijk, of Noëlle zich er daadwerkelijk op verheugd kunnen we niet ontcijferen uit haar gebrabbel, maar dat ze keihard OPA! roept naar de foto die op de koelkast hangt zegt voldoende.
Vroeger, zeg maar in dezelfde tijd dat die mobiele telefoon altijd mee moest, deed ik fanatiek aan paardrijden. Het was mijn numero uno uitlaatklep. En oh wat mis ik het. Ik heb mezelf beloofd wanneer de mogelijkheden zich aanbieden ik weer ga beginnen met rijden. Samen met mijn kleine meisje die ook gek is op dieren, fijne ritjes maken door het bos.
Nu voelde ik bijvoorbeeld afgelopen zaterdag dat ik even moest ''ontluchten''. En dan woon je in Noorwegen met de meest prachtige wandelroutes verscholen tussen bomen in de bergen. dus heb ik mezelf en Billy warm aangekleed en hebben we bijna 4 uur lang gewandeld en geklauterd. Allebei totaal gesloopt toen we thuis kwamen, maar het koppie was weer rustig.
Best geinig trouwens om dan een dag later samen met je hond spierpijn te hebben...
Want de afgelopen weken waren druk, leuk, enerverend en vol nieuwe plannen. Zo krijgen we in maart, april en mei veel bezoek uit Nederland, de camping is alweer geboekt voor juli en na en goed erover nagedacht te hebben komt er eind dit jaar (als alles voorspoeding en volgens plan verloopt) een viervoeter bij.
Ik heb het gevoel extra van deze plannen te kunnen genieten omdat er de afgelopen weken en bepaalde rust is neergedaald over huize Muller/Vredeveld. Dit heeft vooral te maken met Liam. Na maanden onrust heeft het mannetje ook zijn rust gevonden. Het slapen gaat beter, hij is vrolijker, meer ontspannen en overdag zindelijk, Nu ben ik niet van gisteren, en er me ter dege van bewust dat hij eigenlijk een verlengstukje van z'n mama is. Aan Liam kan je merken hoe het met mij gaat. Nu wil ik dat hij zich goed voelt en happy is en daar is 1 eenvoudinge oplossing voor, dat ik dit ook voor mezelf moet creeren.
Daarom heb ik ja gezegd tegen een baan in de barnehage. Het is er heel gezellig maar ook vol uitdagingen. Ik ben soms hele dagen buiten, kom afgepeigerd thuis, en toch dan nog de energie vinden om een gezonde maaltijd op tafel te zetten, kindjes badderen en voor te lezen, dat is nieuw voor mij. Maandenlang heb ik deze kant van mezelf niet gezien.
Ook is het ronduit genieten dat we in ieder geval om de week 's avonds met zn allen aan tafel zitten. Niet dat het rustig en cosy tafelen is met Mevrouwtje Muller aan tafel, maar het is familie tijd. Dat kleine vrouwtje, daar hebben we onze handen vol aan, maar grotendeels van de tijd met een grote grijns op ons gezicht.
En dan mijn gedachten spinsels over sociale media. Ik herinner me nog dat wanneer ik nog thuis woonde, de deur uit ging, en lichtelijk paniekerig reageerde wanneer ik mn mobiel nog niet in m'n jaszak had zitten. Papa maakte dan wel eens een opmerking in de trant van ''moet je altijd met iedereen in contact staan?''. En dat was in de tijd van MSN, Cu2 en smsen. Nu hebben we Facebook, Twitter, WhatsApp. Continu delen wat je doet en wat je bezig houd, je mening geven, en ga zo maar door. Want het is zo lekker makkelijk vanaf de bank met de laptop op schoot of in de wachtkamer met je telefoon bij de hand.
Maar mensen groeten elkaar niet meer op straat, als je een nieuw iemand ontmoet nodig je die niet direct uit voor een bakkie, maar ga je eerst speuren op facebook. Als je je gedachten erover laat gaan, best een merkwaardige verandering in der loop van jaren.
Sociale media is voor mij al 10 maanden niet meer hetzelfde. Want elke dag ontbreekt er iets. Ik ben een fanatieke foto deler omdat ik zo verrekte trots ben op die 2 prachtige hummels die we op de wereld hebben gezet, maar dat mama geen reacties meer plaatst die net zoveel trots uitspreken als ik voel, dat doet zeer. Of wanneer ik iets mee maak, iets tegen kom, me ergens druk om maak (waar ik echt getalenteerd in schijn te zijn) dan wil haar zo graag even een appje sturen. Wetende dat ze met de breinaalden en een kop thee op de bank zit met dr telefoon voor dr op tafel en me vrijwel direct een reactie zal sturen.
Nu heeft het bovengenoemde persoon die niet begreep waarom 10 jaar geleden die mobiele telefoon ALTIJD mee moest sinds een paar weken een Iphone in het bezit en zelfs Whatsapp (de dag dat hij me een vriendschapsverzoek stuurde op facebook viel ik bijna van mn stoel) (sorry pap ;-)) waardoor ik hem lekker vaak foto's kan sturen van die 2 moppies die zich beide verheugen dat opa over 2 kleine maandjes weer komt logeren. Okee, eerlijk is eerlijk, of Noëlle zich er daadwerkelijk op verheugd kunnen we niet ontcijferen uit haar gebrabbel, maar dat ze keihard OPA! roept naar de foto die op de koelkast hangt zegt voldoende.
Vroeger, zeg maar in dezelfde tijd dat die mobiele telefoon altijd mee moest, deed ik fanatiek aan paardrijden. Het was mijn numero uno uitlaatklep. En oh wat mis ik het. Ik heb mezelf beloofd wanneer de mogelijkheden zich aanbieden ik weer ga beginnen met rijden. Samen met mijn kleine meisje die ook gek is op dieren, fijne ritjes maken door het bos.
Nu voelde ik bijvoorbeeld afgelopen zaterdag dat ik even moest ''ontluchten''. En dan woon je in Noorwegen met de meest prachtige wandelroutes verscholen tussen bomen in de bergen. dus heb ik mezelf en Billy warm aangekleed en hebben we bijna 4 uur lang gewandeld en geklauterd. Allebei totaal gesloopt toen we thuis kwamen, maar het koppie was weer rustig.
Best geinig trouwens om dan een dag later samen met je hond spierpijn te hebben...
Reacties
Een reactie posten