Gelukkig

Ik blog niet zo vaak, zo spannend is mijn leven dan ook alweer niet, maar het werd nu wel weer eens tijd om een verhaaltje te schrijven. Gewoon voor mezelf, omdat ik het leuk vind, en voor jullie, die het leuk vinden om te lezen.

Verschil maakt ook dat we sinds kort weer kunnen typen zonder dat er een paar toetsen ontbreken, dankzij ons nieuwe laptop vriendje.

De afgelopen maand is er best veel veranderd hier in huize Muller/Vredeveld. Sinds deze week werk ik 5 dagen in de barnehage, en gaan Liam en Noëlle ook 5 dagen per week spelen met hun vriendjes en knuffelen met de leidsters. 

Als me dit een jaar geleden verteld werd, dat ik dit zou doen, had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Ik riep altijd, ''ik ben geen moeder geworden om ze vervolgens 5 dagen per week weg te brengen''.

De afgelopen dagen heb ik er dan ook best veel over nagedacht hoe ik het toch zo heb gekregen. Want eerlijk is eerlijk, het voelt gewoon onwijs goed, zoals we het nu doen. Hoe kan een mens zo van gedachten veranderen?

Ik denk dat het vooral met de routine te maken heeft. We merken dat de kids hier erg goed op reageren, en mama net zo. Ik heb het erg naar mijn zin als assistent op de barnehage. De eerste weken waren best heavy, het is zo totaal anders dan ik gewend was. Maar het geeft nu voldoening, en m'n collega's geven me het gevoel dat mijn aanwezigheid en acties op prijs worden gesteld. Hamburgers bakken geeft je dat gevoel niet.

En hierdoor was het ook geen lastige keuze om 5 dagen te werken. Mama is happy als ze werkt, en de kids zijn happy als mama happy is, EN gaan met heel veel plezier naar de barnehage. Mijn favoriete moment van de dag is dan ook als we ze ophalen. We zien dat ze ons gemist hebben en dat ze tegelijkertijd een fijne dag hebben gedaan. 

Met name Liam verteld honderuit, zing liedjes na op zijn eigen manier en noem maar op. Hij is er nu ook helemaal aan gewend dat ik vlak bij hem werk, en er ook voor de andere kindjes ben.

Ik ben er altijd voorvechter geweest voor het motto; geluk heb je zelf in de hand. Bij elke keuze die je maakt. Soms ga je enorm op je snufferd, soms een paar keer, just to be sure ;-) Maar uiteindelijk leer je jezelf kennen en leer je waar je gelukkig van word. Dit is geen makkelijk proces eigenlijk. Je moet jezelf, je reacties, gedrag, omgeving goed onder de loep leggen.

Zo ben ik er (met hulp van mijn betere helft) er achter gekomen dat ik zwaar reageer op hormonen rondom mn menstruatie (ik geloof ook niet in taboe's, dus ik schrijf hier lekker over). Afgezien dat ik dan absoluut geen pretje ben voor mijn omgeving, zit ik mezelf dan ook enorm in de weg. Het feit dat we hier achter zijn gekomen, en er dus wat aan kunnen doen, maakt zo'n enorm verschil! Ook dit draagt weer bij aan een meer gelukzalig gevoel in het dagelijks leven.

Ik heb een periode gehad dat ik dacht alleen maar gelukkig te kunnen worden van grote dingen. Zoals verhuizen, nog een hond erbij, of een vakantie naar het zuiden. Alsof de geluksmomenten moesten opwegen tegenover het gemis van mama. 

Maar ik haal mijn gelukzalige gevoel nu uit kleine dingen. Zoals Noëlle die staat de dansen voor de televisie of die geconcentreerd probeert een dop terug op de stift te doen, Liam die een toneelstukje van de barnehage na doet, die zich enoooooorm verheugd op het feit dat opa bijna weer naar Noorwegen toe komt. Mijn grootste geluk is 2 prachtige gezonde kindjes die mij dagelijks een onvoorwaardelijke liefde geven. Of ik nou een goede of een slechte dag heb.