Noëlle Jasmijn
3 jaar geleden was ons meisje geboren, na 41 weken zwangerschap vond ze het ineens nodig om in een recordtempo ter wereld te komen.
Noëlle heeft voor mij altijd in verbinding gestaan met mama. Toen ik zwanger was, vertelde mama me dat ze stiekem op een meisje hoopte, dat zou zo leuk zijn na 4 kleinzoons en 1 kleindochter. Toen Lex en ik naar Førde moesten voor de echo en het duidelijk was dat we inderdaad een meisje zouden krijgen heb ik direct mama gebeld, die was in de zevende hemel.
Naar mate de maanden verstreken zagen wij geen mogelijkheid om naar Nederland te reizen met Noëlle en het was vanzelfsprekend dat mama de reis naar Noorwegen niet kon maken. Toen ze 16 maart 2012 overleed deed het mij dan ook vreselijk pijn dat ze mijn dochter nooit in levende lijve heeft kunnen knuffelen. Hier heb ik het ontzettend moeilijk mee gehad. Maar na mate de maanden en jaren verstreken ben ik het anders gaan zien. Een stukje van mama leeft in Noëlle. Genetisch natuurlijk, maar ze heeft ook duidelijk trekjes in haar koppie wat mij aan mama doet denken. Als ik me verdrietig voel, troost niemand mij beter dat mijn kleine meisje.
En nu is ze alweer 3 jaar. Met regelmaat doet ze ons versteld staan. We krijgen sowieso wel eens te horen dat onze kids aardig tempramentvol zijn, maar Noëlle slaat alles denken we wel eens. Ze is erg sociaal, lief en gezellig, maar als er iets gebeurd wat mevrouw niet zint dat zul je dat weten ook. Dan kunnen wij als ouders hoog en laag springen, nee is nee bij Noëlle.
Ik mis mama nog elke dag, ik mis superoma voor Liam en Noëlle, maar ik weet dat ze toe kijkt en trots is.
Noëlle heeft voor mij altijd in verbinding gestaan met mama. Toen ik zwanger was, vertelde mama me dat ze stiekem op een meisje hoopte, dat zou zo leuk zijn na 4 kleinzoons en 1 kleindochter. Toen Lex en ik naar Førde moesten voor de echo en het duidelijk was dat we inderdaad een meisje zouden krijgen heb ik direct mama gebeld, die was in de zevende hemel.
Naar mate de maanden verstreken zagen wij geen mogelijkheid om naar Nederland te reizen met Noëlle en het was vanzelfsprekend dat mama de reis naar Noorwegen niet kon maken. Toen ze 16 maart 2012 overleed deed het mij dan ook vreselijk pijn dat ze mijn dochter nooit in levende lijve heeft kunnen knuffelen. Hier heb ik het ontzettend moeilijk mee gehad. Maar na mate de maanden en jaren verstreken ben ik het anders gaan zien. Een stukje van mama leeft in Noëlle. Genetisch natuurlijk, maar ze heeft ook duidelijk trekjes in haar koppie wat mij aan mama doet denken. Als ik me verdrietig voel, troost niemand mij beter dat mijn kleine meisje.
En nu is ze alweer 3 jaar. Met regelmaat doet ze ons versteld staan. We krijgen sowieso wel eens te horen dat onze kids aardig tempramentvol zijn, maar Noëlle slaat alles denken we wel eens. Ze is erg sociaal, lief en gezellig, maar als er iets gebeurd wat mevrouw niet zint dat zul je dat weten ook. Dan kunnen wij als ouders hoog en laag springen, nee is nee bij Noëlle.
Ik mis mama nog elke dag, ik mis superoma voor Liam en Noëlle, maar ik weet dat ze toe kijkt en trots is.
Reacties
Een reactie posten