Hoi!

 Ik voel me vanochtend een tikkie emo, dus wat doen we dan? een blog schrijven!

4 jaar geleden was ik op dit moment in het ziekenhuis om de bevalling van Elise te laten inleiden. Vanochtend werd dit meisje door haar grote zus uit bed geplukt om de balonnen en slingers te bekijken boven, even later rolt dr broer uit bedom haar een dikke knuffel te geven. Ze kreeg alvast een klein kadootje, en de rest komt vanmiddag wanneer iedereen thuis is. Slagroomtaart met aardbeien, hotdogs en pizza med kaas heeft ze besteld.

Maar om ze zo te zien, met zn drieen, zoveel liefde voor hun zusje. Daar stroomt mijn mamahart van over. De verantwoording die Liam en Noëlle voor haar nemen vloeit voort uit genegenheid en niet uit verplichting, en dat is prachtig om te zien. 

Oh en voor de duidelijkheid, er word ook meer dan genoeg op elkaar gemopperd hier hoor, laten we het wel even echt houden. De rommelkont factor van Elise is Noëlle plus mij keer 10. 

Maar wanneer ik dit zie vraag ik me soms stiekem af, zouden ze ook zo gek op haar zijn geweest als ze niet eerst Emma hadden verloren? Liam en Noëlle zijn altijd al maatjes geweest natuurlijk. En ondanks dat dit gewoon is zoals ze zijn, zijn we er ook wel heel duidelijk in dat misselijk gedrag naar elkaar toe niet getolereerd word hier in huis.

En zo dwalen mn gedachten weer af, naar de zwangerschap van Elise en de enorme huge ass rollercoaster aan gevoelens toen ze eindelijk roze en plakkerig op mn borst lag. De hevige periodes met kraamtranen de dagen daarna en de rust die als een deken neerdaalde toen we eindelijk thuis waren. Er zijn nog altijd momenten dat ik meer ongerust ben dan ik zou willen, dat ik mezelf streng moet toespreken dat Elise haar dna getest is en dat ze helemaal gezond is, dat ze zelfs geen drager is van het ADPKD gen is. 

En nu is deze dame 4 jaar, Noëlle word volgende week 10 en midden in de remigratie word Liam alweer 12! (En tot zijn grote genoegen is hij ca 10cm verwijderd van het even groot zijn als zn moeder..) We krijgen soms al flinke pre-puber buien om de oren van de oudste 2. Grappig hoe je dan ineens een nieuw gevonden respect voor je eigen ouders ontwikkeld, en dat is dit nog maar het begin. Moeder Gans is zich nu al aan het voorbereiden op het leren los laten. 

Gisteren is Fiskebein opgehaald, en hier hadden/hebben we het allemaal best moeilijk mee. Het ging uiteindelijk iets sneller dan verwacht, maar hij heeft een geweldig plekje gekregen en daar troosten we ons maar mee. Zijn bestwil gaat in dit geval voor onze gevoelens. En ook de kinderen zijn groot genoeg om dit te begrijpen gelukkig. 

Het is nu nog 9 weken tot de grote stap. Ons huis hier is verkocht, we hebben een fijne huurwoning gevonden in Assen, op 5 minuten fietsen naar de school voor de meiden en voor Liam is het ook dichtbij. Ik ga in de flexpool werken, en dan is deze centrale plek ook erg fijn, en Lex moet hoe dan ook pendelen. Het zwembad zit 2 straten verderop, want Elise moet natuurlijk ook op zwemles.

De verhuiswagen is besteld. afspraak op de ambassade in Oslo voor nieuwe paspoorten voor Liam en Noëlle is gemaakt, vlieg en bootreis is gepland. Nu alleen nog eventjes alles inpakken, haha!

Per 1 mei gaat mijn bedrijfje Nordic Locks even op pauze, mijn multitasking heeft ook zo zijn grenzen. 14 juni heb ik mijn laatste werkdag bij Svelgen Omsorgssenter en Lex bij Bremanger Quarry. Daarna staat er een luttele 70 verhuisdozen op ons te wachten ;-)

Ik vlieg begin week 25 met de kids naar Nederland, dan gaan we ''kamperen'' in ons nieuwe huis, en Lex komt een paar dagen later met de auto samen met Bassa en Fred. Nu nog even het puzzeltje leggen van wanneer we ons moeten laten testen etc, en dan kunnen we gaan!

Nu de grote factoren allemaal vorm hebben gekregen, merk ik dat we er allemaal klaar voor zijn, na een dusdanig lange voorbereiding. Want eerlijk is eerlijk, je gezin remigreren is best stressvol. Er is ZOVEEL wat geregeld moet worden, dat is nog 1 ding, maar de onzekerheid rondom de woningen, dat was echt best killing. Ik las 2-3 jaar geleden eens dat iemand schreef op een website voor remigreren: DOE HET NIET,  het is zoveel moeilijker etc. Dat was natuurlijk tegen dovemans oren, en nu zijn we bijna zover!

Liam, Noëlle en Elise zijn er klaar voor, we hebben dagelijks gesprekken erover. we proberen zo goed mogelijk hun vragen te beantwoorden, ze ervan te verzekeren dat ze nieuwe vriendjes en vriendinnen maken, dat ze voor de zomervakantie al kennis gaan maken. Dat we ze de hele weg zullen begeleiden om te wennen in Nederland, om de taal onder de knie te krijgen. Gelukkig staan we hier niet alleen voor, vrienden en familie staan klaar om hun en ons hierbij te helpen. We keren zeker nog eens terug naar Noorwegen, en wanneer we iets ruimer wonen, zijn onze Noren altijd welkom in Nederland (ohja, en als we uit de verrekte pandemie zijn).

Ja, het is een flinke ommezwaai, en we halen de kinderen uit hun vertrouwde omgeving, maar we hebben het over Liam, Noëlle en Elise. Met name de oudste 2 hebben al meer voor hun kiezen gehad dan een gemiddelde volwassenen, en waar sommige mensen zullen denken dat het ''barbaars'' is om ze nu uit hun vertrouwde omgeving te halen, vertrouwen wij op hun, onszelf en onze families en vrienden dat deze verhuizing hun leventje zal verrijken.

We gaan de Noorse natuur missen, we hebben veel mooie momenten gehad, nu op naar het volgende hoofdstuk!