365 dagen

 Op veler verzoek kruip ik dan maar toch achter mijn laptop om een verhaaltje te typen.

Maar waar ga ik beginnen? De afgelopen 6 maanden heb ik mijn wereldje zo klein gemaakt en gehouden, dat het bijna spannend voelt om nu weer ineens meer te gaan delen. Ik had veel te verwerken. Veel meer dan ik ooit had gedacht. Voor mij was het noodzakelijk om de ruis op de lijn te verminderen. Geen goed bedoelde meningen of ongevraagd advies, of nog meer commentaar op mijn doen en laten. Ik had tijd en rust nodig. Nja heb tijd en rust nodig. 

Ik moest voor mezelf leren opkomen. Leren dat mijn gevoel en emotie en mogen zijn. Dit is overigens een mega work in progress waarbij ik hopelijk volgende maand, na 6 maanden op de wachtlijst, professionele hulp bij krijg. 

De afgelopen jaren heb ik ontelbare keren te horen kregen dat ik zo’n sterke vrouw ben, en “ik had het nooit gered zoals jij je overal doorheen geslagen hebt”. Dan haalde ik mijn schouders op want; me ergens doorheen slaan is het enigste wat ik kon. Zo was ik geprogrammeerd. Voor de buitenwereld misschien leuk en indrukwekkend, maar ondertussen zat er zoveel bende opgekropt dat ik er zelfs fysiek last van ging krijgen. Ik leefde van moment naar moment waarbij ik zo’n stoot euforie kreeg zodat de pijnlijke momenten niet zo’n impact hadden. En jarenlang was ik ervan in de veronderstelling dat dit de juiste manier was. Altijd positief blijven, de eeuwige optimist. Iedereen het voordeel van de twijfel en keer op keer vergiffenis verlenen. Deze vorm van “coping mechanism” kan ik niet aanraden. Flauwe tiktoks en dieren memes kijken wel.

Een jaar geleden ging een grote droom in vervulling. Terug naar Nederland. Terug naar mijn eigen mensen. Hoe heeft het uitgepakt? Is het allemaal verlopen zoals ik had gedacht? Ja en nee. De keuze om een streep door het huwelijk te zetten was onoverkomelijk. En pas hier in Nederland had ik er echt eindelijk de moed voor om de stap te zetten. Ook een situatie waar veel meningen over zijn ontstaan en slechts een handvol mensen die de moeite nemen om door te vragen, of oprecht geïnteresseerd zijn. Hier kon ik mij lange tijd druk om maken. Nu niet meer. Niet iedereen hoeft het eens te zijn met de keuzes die ik maak. Level “Let it Go” is bij deze ontgrendeld!  

En de kids? Voor hun is het jaar verlopen met vallen en opstaan. Ze hebben alle 3 hun moeilijkheden maar tegelijkertijd zijn ze ook zo enorm mooi gegroeid en ontwikkeld. Alle 3 hebben zich snel neergelegd bij de nieuwe situatie rondom de scheiding. Achteraf bleek wel dat ze veel meer meekregen van de onrust dan ik wou zien. De struggles die Liam en Noëlle nu soms hebben komen niet uit de lucht vallen en konden hun in Noorwegen ook al flink bezig houden. Het grote verschil is dat ze nu een support systeem hebben. Dat mensen mij een seintje geven wanneer ik iets over het hoofd zie, en dat er snel actie kan worden ondernomen. Liam staat nu op de wachtlijst om uit te zoeken hoe zijn koppie nou precies werkt wbt informatie verwerking en hoe we daar het beste mee om kunnen gaan. Ook gaat hij volgend jaar naar een andere leerweg die beter op hem aansluit, maar blijft wel op dezelfde fijne school als nu. Dat hij over een paar dagen 13 word, maat 41 heeft en mij binnenkort voorbij gaat qua lengte vind ik wel even een dingetje.

Noëlle is wat betreft de Nederlandse taal het snelste ingeburgerd van ons allemaal. Iets waar ze juist zo tegenop zag toen we nog in Noorwegen woonde. Ze heeft enorm veel vrienden en vind de sociale druk soms flink lastig. Gelukkig zit ook zij op een hele fijne school met een lieve juf die Noëlle goed begrijpt. Af en toe moet ik haar (en mijzelf) er even aan herinneren dat ze 11 is en geen 16. Lieve stuiterbal en wereldkampioen piekeren.

Diegene die de meest opmerkelijke ontwikkeling heeft doorstaan is toch wel Elise. Van eetstoornis en extreem verlegen naar; tsjah hoe moet je dat omschrijven. Ze spreekt vloeiend Nederlands maar de G en W zijn lastig en ze is dusdanig eigenwijs dat ze het niet nodig vind om die uitspraak aan te passen. Praten tegen mensen die ze niet zo goed kent is nog steeds een dingetje, maar als je eenmaal haar vertrouwen hebt gewonnen stopt ze niet meer met ratelen. Haar lijfje heeft weer de energie om te spelen, leren en groeien en dat doet ze ook in een sneltreinvaart. Aan haar vocabulaire is het te merken dat ze een oudere broer en zus heeft. De “hoe dan” en “echt he” met precies de juiste toon doen ons allemaal grinniken. 

Voor hun zit het eerste schooljaar er bijna op. Liam gaat naar de 2e klas van het Vincent van Gogh, Noëlle en Elise naar groep 7/8 en groep 2 van Theo Thijssen. 

Ondanks dat ik al een half jaar bij huis zit met een burn out, ondanks de struggles van de kinderen, ondanks de zaken die nog steeds afgerond moeten worden; kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb een nieuwe vorm van liefde gevonden. Iemand die mij beter begrijpt dan ik ooit had durven dromen, met hetzelfde disfunctionele brein en die een shitload aan vlinders veroorzaakt. Rust in mijn lijf en rust in mijn hart.