December

En toen zag ik ineens dat het al ruim 3 weken geleden is dat ik voor het laatst wat plaatste hier. 

Niet zo raar aangezien ik weer ben begonnen met fulltime werken, en de decembermaand gewoon gekkenhuis is op de barnehage. De ene activiteit na de andere organiseren, een tentoonstelling ter ere van schilder Edvard Munch op zijn 150ste verjaardag, met kunstwerken gemaakt door de kids. Een dag later was het tijd voor Sint Lucia en zo volgde er nog veel meer. In de pauze hing iedereen dan ook languit op de bank, we hadden het toe aan vakantie! Eindelijk kerst, en wat doe je dan? Juist, de halve dag in de keuken staan om vanalles lekkers te bereiden. En hoe gezellig het ook is met familie, ik heb er van genoten om 2e kerstdag te gourmetten met ons gezinnetje. Liam en Noëlle die van de tafel naar de bank en weer terug gingen omdat er een kerstfilm opstond, Billy die geduldig half onder de kerstboom ligt te wachten totdat iemand een stukje vlees laat vallen (helaas voor Billy heeft Noëlle inmiddels de leeftijd bereikt dat er niet meer zoveel eten naar beneden kukelt, maar hij houd tijdens het eten trouw de wacht onder haar stoel).

Terwijl ik op 1e kerstdag knieperties stond te bakken voelde ik me een beetje ''emo'' worden. Knieperties is bijna een synonym voor mama. Dit deden we vroeger, bij de tafel die bedekt was met theedoeken, mams achter het ijzer en wij rollen, snoepen en gewoon kletsen. Marieke heeft mama's ijzer, maar we gebruiken alledrie haar recept. Al heeft Lex hem vorig jaar ietsje aangepast door er citroenrasp door te doen, ze zijn nu nog lekkerder. En al bakkende dwaalde mijn gedachten af naar papa, die de kerstdagen bij Marieke en Rianne zou doorbrengen. De gedachte dat hij verder die dagen alleen is, daar krijg ik gewoon buikpijn van. Deze tijd van het jaar staat in het teken van familie, gezelligheid, samen zijn, en juist daardoor zijn het ook moeilijke dagen als je iemand zo vreselijk mist.

Ik moet leren om hier meer bij stil te durven staan. Verdrietig zijn omdat je iemand mist is geen schaamte. Er zit geen tijdslimiet aan verbonden tot wanneer je mag huilen omdat het van binnen zo'n pijn doet, dat je er geen plek voor kan vinden. De balans vinden tussen het gemis en verdriet en de rest van je leven dat door gaat. Dat is iets waar ik mee bezig ben. Balans vinden tussen wie ik was, wie ik ben en wie ik zijn wil. De afgelopen maanden heb ik mijn verdriet weggestopt. Waarom? Ik heb eigenlijk geen idee. Misschien bekroop mij het gevoel dat het zo hoorde, of misschien omdat ik hier in Noorwegen de enige ben dit gemis van mama beleeft. 

Gelukkig heb ik mensen om me heen die me helpen de juiste balans te vinden. Door lieve collega's die me zien, die weten wat er gespeelt heeft, en door kleine dingentjes laten merken dat ze rekening met me houden. Waardoor ik zonder paniek gevoel weer naar mijn werk ga, en er daadwerkelijk van geniet. Ik voel m'n creativiteit weer groeien, en samen met collega's biggelen de tranen van het lachen over onze wangen door die fantastische uitspraken die alleen 4-5 jarigen kunnen maken.

Voornemens voor 2014? Eigenlijk vooral zo doorgaan zoals ik nu doe. Gezond en bewust leven, mensen blij maken, creatief zijn, buiten zijn, genieten van de prachtige Noorse natuur. En eindelijk na ruim 6 jaar verloofd zijn, Mevrouw Muller te worden!