Introducties zijn niet nodig?
... toch doe ik het! De meesten die dit zullen lezen kennen mij en mn verhaal, maar het begint altijd lekker opgeruimd om eerst een opsomming te doen.
Geboren op 11 september 1987 in Hoogeveen als jongste dochter van Jan en Alida Vredeveld, en zusje van Marieke en Rianne.
Full speed ahead.
In februari 2008 ben ik naar Noorwegen verhuist om samen te gaan wonen met mijn grote liefde Lex. 27 juni 2009 werd onze zoon Liam geboren en 26 april 2011 volgde zijn zusje Noëlle. Een paar maanden na de geboorte van Noëlle heb ik aardig in de put gezeten. Zat niet in lekker in mn vel en was somber. Toen ik in januari 2012 eindelijk een baan kreeg waar ik me heerlijk op mn plek voelde ging de zon weer schijnen. Alles liep op rolletjes totdat het noodlot toe sloeg.
Op zondagavond 4 maart rond 21:15 werd ik door mijn vader gebeld. Na 4 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan waren er eindelijk longen voor mijn moeder. Hier had ze zo lang op gewacht, ik zou vreselijk blij moeten zijn maar mijn eerste reactie was dat ik hysterisch in tranen uitbarste. Ik was zo ontzettend bang, moeilijk om dat gevoel dan te omschrijven.
Rond middernacht belde mama mijzelf, nog voordat het groen licht signaal was gegeven voor de transplantatie. Het was een bijzonder en kort gesprekje. Ik herinnerer me nog dat ze zei: oooh er gaat nu een telefoon, dit vind ik helemaal niet leuk! Maar de laatste woorden, geen idee wat die waren. Uiteindelijk werd ik de volgende dag rond 12:30 door papa gebeld. De operatie was voorbij maar er waren complicaties opgetreden. Ik weet nog precies waar ik was, wie er thuis waren en wat ze deden. Een baksteen plofde in mn maag, alles voelde loodzwaar. Een paar hele spannende dagen volgde. Lex had een reisje naar NL gepland en zou ook gewoon vertrekken. We hadden het er nog over, ''worst case scenario zou zijn dat jij een dag later naar NL moet ofzo''. En ja hoor, die donderdag dat Lex vertrokken was kreeg ik telefoon, ''Tess je moet hierheen komen''. Verstand op nul en regelen. Liam en Noëlle konden gelukkig bij familie terrecht. Vrijdagavond om 23:30 was ik dan eindelijk in het UMCG bij mama op de thorax IC. Geen woorden die de emoties konden uitleggen. Om 6:00 moest ik mijn boefjes achterlaten in Noorwegen en nu stond ik totaal hulpeloos naast mn mama, bijna totaal onherkenbaar.
Op 16 maart 2012 is mama rustig ingeslapen en liet een oorverdovende stilte achter.
Die hele nacht speelt zich soms nog als een film af. Marieke die me wakker maakte om naar het UMCG te gaan, dat we met zn vieren rond mama's bed stonden, ik veilig in papa's arm, monitoren die werden uit gezet, mama's borst die nog even op en neer ging.. en toen niks meer. Papa die op de hele vroege ochtend het telefoontje pleegt om te vertellen dat zijn vrouw is overleden. Marieke en Rianne die naar huis gingen, we stonden met zn vieren op de gallerij en ik heb nog nooit in mijn leven de vogels zo hard horen fluiten.
En toen, 2 dagen na de begrafenis ging ik eindelijk naar huis. En dan, dan moet je verder met je leven. Niemand die je kan vertellen hoe je dat in vredesnaam moet doen. Je moet de draad oppakken terwijl je je een compleet ander persoon voelt dan voorheen.
1 ding was voor mij hetzelfde, en onvoorwaarlijk. Lex, Liam en Noëlle. De eerste 2 weken dat ik thuis was heb ik doodziek op de bank doorgebracht. Daarna weer rustig aan gaan werken. Hoe ik dat gedaan heb, ik weet het niet. Kan me er ook bar weinig van herinneren. En dan, na een maand of wat voelde ik me best goed. Ging wat vaker op stap, werkte me een slag in de rondte en kwam de weken prima door.
Toen we in de zomer voor 3 weken in NL waren en ik voor het eerst bij het graf kwam, voelde dat alsof er iemand met een plank in mn gezicht sloeg. Alles kwam drie keer zo hevig terug. Daar stond ik dan, met mijn rots en mn twee moppies. De vakantie waar mama zo vreselijk naar uit zag omdat ze dan eindelijk Noëlle zou kunnen knuffelen en Liam weer zou zien.
''And it seems to be so mucht differant than our dreams''
Geboren op 11 september 1987 in Hoogeveen als jongste dochter van Jan en Alida Vredeveld, en zusje van Marieke en Rianne.
Full speed ahead.
In februari 2008 ben ik naar Noorwegen verhuist om samen te gaan wonen met mijn grote liefde Lex. 27 juni 2009 werd onze zoon Liam geboren en 26 april 2011 volgde zijn zusje Noëlle. Een paar maanden na de geboorte van Noëlle heb ik aardig in de put gezeten. Zat niet in lekker in mn vel en was somber. Toen ik in januari 2012 eindelijk een baan kreeg waar ik me heerlijk op mn plek voelde ging de zon weer schijnen. Alles liep op rolletjes totdat het noodlot toe sloeg.
Op zondagavond 4 maart rond 21:15 werd ik door mijn vader gebeld. Na 4 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan waren er eindelijk longen voor mijn moeder. Hier had ze zo lang op gewacht, ik zou vreselijk blij moeten zijn maar mijn eerste reactie was dat ik hysterisch in tranen uitbarste. Ik was zo ontzettend bang, moeilijk om dat gevoel dan te omschrijven.
Rond middernacht belde mama mijzelf, nog voordat het groen licht signaal was gegeven voor de transplantatie. Het was een bijzonder en kort gesprekje. Ik herinnerer me nog dat ze zei: oooh er gaat nu een telefoon, dit vind ik helemaal niet leuk! Maar de laatste woorden, geen idee wat die waren. Uiteindelijk werd ik de volgende dag rond 12:30 door papa gebeld. De operatie was voorbij maar er waren complicaties opgetreden. Ik weet nog precies waar ik was, wie er thuis waren en wat ze deden. Een baksteen plofde in mn maag, alles voelde loodzwaar. Een paar hele spannende dagen volgde. Lex had een reisje naar NL gepland en zou ook gewoon vertrekken. We hadden het er nog over, ''worst case scenario zou zijn dat jij een dag later naar NL moet ofzo''. En ja hoor, die donderdag dat Lex vertrokken was kreeg ik telefoon, ''Tess je moet hierheen komen''. Verstand op nul en regelen. Liam en Noëlle konden gelukkig bij familie terrecht. Vrijdagavond om 23:30 was ik dan eindelijk in het UMCG bij mama op de thorax IC. Geen woorden die de emoties konden uitleggen. Om 6:00 moest ik mijn boefjes achterlaten in Noorwegen en nu stond ik totaal hulpeloos naast mn mama, bijna totaal onherkenbaar.
Op 16 maart 2012 is mama rustig ingeslapen en liet een oorverdovende stilte achter.
Die hele nacht speelt zich soms nog als een film af. Marieke die me wakker maakte om naar het UMCG te gaan, dat we met zn vieren rond mama's bed stonden, ik veilig in papa's arm, monitoren die werden uit gezet, mama's borst die nog even op en neer ging.. en toen niks meer. Papa die op de hele vroege ochtend het telefoontje pleegt om te vertellen dat zijn vrouw is overleden. Marieke en Rianne die naar huis gingen, we stonden met zn vieren op de gallerij en ik heb nog nooit in mijn leven de vogels zo hard horen fluiten.
En toen, 2 dagen na de begrafenis ging ik eindelijk naar huis. En dan, dan moet je verder met je leven. Niemand die je kan vertellen hoe je dat in vredesnaam moet doen. Je moet de draad oppakken terwijl je je een compleet ander persoon voelt dan voorheen.
1 ding was voor mij hetzelfde, en onvoorwaarlijk. Lex, Liam en Noëlle. De eerste 2 weken dat ik thuis was heb ik doodziek op de bank doorgebracht. Daarna weer rustig aan gaan werken. Hoe ik dat gedaan heb, ik weet het niet. Kan me er ook bar weinig van herinneren. En dan, na een maand of wat voelde ik me best goed. Ging wat vaker op stap, werkte me een slag in de rondte en kwam de weken prima door.
Toen we in de zomer voor 3 weken in NL waren en ik voor het eerst bij het graf kwam, voelde dat alsof er iemand met een plank in mn gezicht sloeg. Alles kwam drie keer zo hevig terug. Daar stond ik dan, met mijn rots en mn twee moppies. De vakantie waar mama zo vreselijk naar uit zag omdat ze dan eindelijk Noëlle zou kunnen knuffelen en Liam weer zou zien.
''And it seems to be so mucht differant than our dreams''
Wow, je kent het verhaal, maar om het zo compleet te lezen brengt me in tranen. nog altijd spijt van onze miscommunicatie, had graag iets voor je gedaan.
BeantwoordenVerwijderenmaar je schrijft mooi en ik kijk uit naar je verdere verhalen.
x Tanja