Verder gaan
8 april 2015
Daar zijn we dan. Alweer ruim 1,5 week verder. Vorige week donderdag zijn we verhuisd naar ons tijdelijke appartement. Al is verhuizen misschien niet helemaal de goede term, aangezien je normaal gesproken om komt in de verhuis dozen, dat is ons gespaard gebleven. We wonen nu erg centraal, in een soort van hofje, naast Aldersheimen (verzorgingshuis). Op loopafstand van de winkel, barnehage en dokter. Voor mij nu dus echt ideaal, en ook voor de kids. Liam kan hier heerlijk fietsen en Noëlle hobbelt hem achterna.
We hebben een rare Pasen gehad. Normaal gesproken is het bijna een week heerlijk vrij, een kleine vakantie voor ons allemaal. Heel Noorwegen ligt namelijk op zn gat vanaf witte donderdag tot en met 2e paasdag. Voor ons hield dat in dat we geen ''toevlucht'' konden zoeken in regel dingetjes. Maar tegelijkertijd konden we juis ook acclimatiseren in ons nieuwe thuis. We zijn nog niet aangesloten op internet en tv, maar hadden een aantal dvd's gekocht voor de kids, en Lex had bij het crisiscentrum een aantal dvd's voor ons gevonden. En toch klopte er iets niet. Wij kunnen ons prima redden door internet en televisie, maar het was zo raar hier. Stil. Vooral als de kids uit spelen waren. Het gekke is dat het voor mij een paar dagen duurde voordat ik besefte waarom het zo extreem stil was. Onze vierbenige vriendjes. Ondanks dat die het er meestal van namen wanneer Liam en Noëlle niet thuis waren, je hoorde ze niet. Mist er toch iets heel erg duidelijks. Ook in dit nieuwe huis. De drang om ook voor hun iets plaatsvervangends te vinden is groot. Maar we doen het niet. We moeten ook door deze zeer zure appel heen, en ons gezonde verstand gebruiken. Ten eerste huren we dit van de gemeente en heb ik werkelijk geen idee of huisdieren uberhaupt zijn toegestaan, daarnaast meldt er zich over een maand of 3-4 een klein mupke wat al onze aandacht nodig zal hebben. Nee we hebben afgesproken dat wanneer wij terug verhuisd zijn naar de Kringomvegen, en alles weer op rolletjes loopt, we dan weer plek en tijd hebben voor een flappie. Lex en ik hebben altijd huisdieren gehad, dus voor ons is dit een hele rare en nare gewaarwording.
Goed, hoe gaat het verder met ons? Lex is deze week sowieso nog bij huis, maar wil maandag weer gaan werken, kijken hoe het gaat. Hij is er ergens ook wel aan toe, want van alleen maar thuis zitten word niemand beter. Ik ben volledig ziekgemeld vanwege mn bekken. Ik had er al last van, maar door de stress en spanning op mn lijf is het echt too much geworden. Geen dokter of verloskundige die me nu tegensputtert. Maar hetzelfde geld voor mij. Voor de brand had ik al besloten dat die donderdag mn laatste werkdag was. Ik kon niet meer. Ik zou me richten op de babykamer, leuke dingetjes naaien en dat soort dingen. Misschien mn huisvrouw kwaliteiten eens opschroeven. Ik heb me er echt tot toe moeten zetten. Nu zit ik hier, op een vreemde stek, zonder mn vertrouwde spulletjes. Wat ga ik nu doen de komende 3-4 maanden? Ik heb besloten dat ik lekker op mijn tempo de slaapkamers ga verven, om mee te beginnen. Ja met zwangere-vrouwen-bestandige verf. Maar ik vind het een fijn klusje, en niemand die me nu tegenhoud. Misschien dat ik daarna de woonkamer ook wel doe. Ik zie wel.
Vanochtend had ik een afspraak staan met de verloskundige. Die stond al maanden. Dus ik ga daar heen, ik had dit keer zowaar mijn piespotje mee ;) Maar mn andere papieren zijn natuurlijk allemaal verwoest. Ik moest weer even wachten, want ze bleek dus eerst mijn journaal te hebben gelezen, ze wist niet dat ik dus die vrouw was van de brand. Nu wel. Ik had niet echt de behoefte om weer het hele verhaal te doen, maar had het idee dat ik niet echt de kans kreeg om gewoon te laten checken wat er te checken valt, en een nieuw schema in te vullen en klaar. Ik ben daar een uur geweest en was nadien compleet leeggezogen. Het is een lief mens hoor, maar ze bleef aardig doorzagen op het onderwerp proffesionele hulp. Voor zowel de kids als Lex en mij. Op een gegeven moment heb ik ook gezegd; het is 1,5 week geleden, geef ons asjeblieft een beetje de tijd! Lex en ik hebben afspraken met elkaar gemaakt, en we houden de kids goed in de gaten en hebben daarnaast ook nog eens goed contact met de barnehage. Wat kunnen we nu nog meer doen? Ieder heeft zn eigen manier van verwerken, en dit is niet het eerste wat Lex en ik voor onze kiezen krijgen. Maar goed. Met beeb en mij is alles goed. Ik ben in totaal nog maar 4 kilo aangekomen, en mn buik ligt wat onder het gemiddeld, anders dus dan bij Liam en Noëlle. Maar ze is lekker actief, en ik voel haar dagelijks. Ik moet maandag weer naar het ziekenhuis voor een extra controle en echo. Beetje de groei in de gaten houden, en dat is een fijne gedachte.
Donderdag hebben we een afspraak met de verzekeringsmaatschappij over de inboedel. De inventaris lijst is zo goed als klaar, maar elke dag komen er nog weer dingetjes bij. We hadden ook al mail van de verzekeringsmaatschappij waar de buitenkant van het huis bij verzekerd is (dmv soort van vereniging van eigenaren). We moeten aangeven wat we op de vloeren hadden liggen en wat er op de muren zat etc. Alles word weer in de originele staat opgebouwd. Nu stamden alleen onze badkamervloeren van 1972, dus we hopen stiekem dat ze er plavuizen in kunnen leggen ipv dat soort van rare donkergroene vinyl.
En verder. Tsjah. Het is klote en we moeten er doorheen. Liam was gisteren boos, stom huis, stom alles. En ik kan het alleen maar met hem eens zijn. Hij wil weer terug naar zn vertrouwede nestje, en hij weet dat het niet kan, en word dat soms dus heel boos en verdrietig om. Enige wat wij kunnen doen is hem laten uitrazen en troosten. Daarna is die bui zo weer voorbij en is hij weer onze vrolijke apekop. Noëlle lijkt zich er wat makkelijker bij neer te leggen. Al is zij 'nachts onrustiger dan Liam. Nu 2 nachten op rij dat ze nachtmerries heef. Ze jammert en huilt in dr slaap. Er breekt dan weer een stukje af van mijn mama hart. Ik wou dat ik die angst kon weg nemen bij haar. Maar hij zit er bij en mij en Lex net zo erg in, en dat heeft tijd nodig, bij ons allemaal.
Daar zijn we dan. Alweer ruim 1,5 week verder. Vorige week donderdag zijn we verhuisd naar ons tijdelijke appartement. Al is verhuizen misschien niet helemaal de goede term, aangezien je normaal gesproken om komt in de verhuis dozen, dat is ons gespaard gebleven. We wonen nu erg centraal, in een soort van hofje, naast Aldersheimen (verzorgingshuis). Op loopafstand van de winkel, barnehage en dokter. Voor mij nu dus echt ideaal, en ook voor de kids. Liam kan hier heerlijk fietsen en Noëlle hobbelt hem achterna.
We hebben een rare Pasen gehad. Normaal gesproken is het bijna een week heerlijk vrij, een kleine vakantie voor ons allemaal. Heel Noorwegen ligt namelijk op zn gat vanaf witte donderdag tot en met 2e paasdag. Voor ons hield dat in dat we geen ''toevlucht'' konden zoeken in regel dingetjes. Maar tegelijkertijd konden we juis ook acclimatiseren in ons nieuwe thuis. We zijn nog niet aangesloten op internet en tv, maar hadden een aantal dvd's gekocht voor de kids, en Lex had bij het crisiscentrum een aantal dvd's voor ons gevonden. En toch klopte er iets niet. Wij kunnen ons prima redden door internet en televisie, maar het was zo raar hier. Stil. Vooral als de kids uit spelen waren. Het gekke is dat het voor mij een paar dagen duurde voordat ik besefte waarom het zo extreem stil was. Onze vierbenige vriendjes. Ondanks dat die het er meestal van namen wanneer Liam en Noëlle niet thuis waren, je hoorde ze niet. Mist er toch iets heel erg duidelijks. Ook in dit nieuwe huis. De drang om ook voor hun iets plaatsvervangends te vinden is groot. Maar we doen het niet. We moeten ook door deze zeer zure appel heen, en ons gezonde verstand gebruiken. Ten eerste huren we dit van de gemeente en heb ik werkelijk geen idee of huisdieren uberhaupt zijn toegestaan, daarnaast meldt er zich over een maand of 3-4 een klein mupke wat al onze aandacht nodig zal hebben. Nee we hebben afgesproken dat wanneer wij terug verhuisd zijn naar de Kringomvegen, en alles weer op rolletjes loopt, we dan weer plek en tijd hebben voor een flappie. Lex en ik hebben altijd huisdieren gehad, dus voor ons is dit een hele rare en nare gewaarwording.
Goed, hoe gaat het verder met ons? Lex is deze week sowieso nog bij huis, maar wil maandag weer gaan werken, kijken hoe het gaat. Hij is er ergens ook wel aan toe, want van alleen maar thuis zitten word niemand beter. Ik ben volledig ziekgemeld vanwege mn bekken. Ik had er al last van, maar door de stress en spanning op mn lijf is het echt too much geworden. Geen dokter of verloskundige die me nu tegensputtert. Maar hetzelfde geld voor mij. Voor de brand had ik al besloten dat die donderdag mn laatste werkdag was. Ik kon niet meer. Ik zou me richten op de babykamer, leuke dingetjes naaien en dat soort dingen. Misschien mn huisvrouw kwaliteiten eens opschroeven. Ik heb me er echt tot toe moeten zetten. Nu zit ik hier, op een vreemde stek, zonder mn vertrouwde spulletjes. Wat ga ik nu doen de komende 3-4 maanden? Ik heb besloten dat ik lekker op mijn tempo de slaapkamers ga verven, om mee te beginnen. Ja met zwangere-vrouwen-bestandige verf. Maar ik vind het een fijn klusje, en niemand die me nu tegenhoud. Misschien dat ik daarna de woonkamer ook wel doe. Ik zie wel.
Vanochtend had ik een afspraak staan met de verloskundige. Die stond al maanden. Dus ik ga daar heen, ik had dit keer zowaar mijn piespotje mee ;) Maar mn andere papieren zijn natuurlijk allemaal verwoest. Ik moest weer even wachten, want ze bleek dus eerst mijn journaal te hebben gelezen, ze wist niet dat ik dus die vrouw was van de brand. Nu wel. Ik had niet echt de behoefte om weer het hele verhaal te doen, maar had het idee dat ik niet echt de kans kreeg om gewoon te laten checken wat er te checken valt, en een nieuw schema in te vullen en klaar. Ik ben daar een uur geweest en was nadien compleet leeggezogen. Het is een lief mens hoor, maar ze bleef aardig doorzagen op het onderwerp proffesionele hulp. Voor zowel de kids als Lex en mij. Op een gegeven moment heb ik ook gezegd; het is 1,5 week geleden, geef ons asjeblieft een beetje de tijd! Lex en ik hebben afspraken met elkaar gemaakt, en we houden de kids goed in de gaten en hebben daarnaast ook nog eens goed contact met de barnehage. Wat kunnen we nu nog meer doen? Ieder heeft zn eigen manier van verwerken, en dit is niet het eerste wat Lex en ik voor onze kiezen krijgen. Maar goed. Met beeb en mij is alles goed. Ik ben in totaal nog maar 4 kilo aangekomen, en mn buik ligt wat onder het gemiddeld, anders dus dan bij Liam en Noëlle. Maar ze is lekker actief, en ik voel haar dagelijks. Ik moet maandag weer naar het ziekenhuis voor een extra controle en echo. Beetje de groei in de gaten houden, en dat is een fijne gedachte.
Donderdag hebben we een afspraak met de verzekeringsmaatschappij over de inboedel. De inventaris lijst is zo goed als klaar, maar elke dag komen er nog weer dingetjes bij. We hadden ook al mail van de verzekeringsmaatschappij waar de buitenkant van het huis bij verzekerd is (dmv soort van vereniging van eigenaren). We moeten aangeven wat we op de vloeren hadden liggen en wat er op de muren zat etc. Alles word weer in de originele staat opgebouwd. Nu stamden alleen onze badkamervloeren van 1972, dus we hopen stiekem dat ze er plavuizen in kunnen leggen ipv dat soort van rare donkergroene vinyl.
En verder. Tsjah. Het is klote en we moeten er doorheen. Liam was gisteren boos, stom huis, stom alles. En ik kan het alleen maar met hem eens zijn. Hij wil weer terug naar zn vertrouwede nestje, en hij weet dat het niet kan, en word dat soms dus heel boos en verdrietig om. Enige wat wij kunnen doen is hem laten uitrazen en troosten. Daarna is die bui zo weer voorbij en is hij weer onze vrolijke apekop. Noëlle lijkt zich er wat makkelijker bij neer te leggen. Al is zij 'nachts onrustiger dan Liam. Nu 2 nachten op rij dat ze nachtmerries heef. Ze jammert en huilt in dr slaap. Er breekt dan weer een stukje af van mijn mama hart. Ik wou dat ik die angst kon weg nemen bij haar. Maar hij zit er bij en mij en Lex net zo erg in, en dat heeft tijd nodig, bij ons allemaal.
Reacties
Een reactie posten