Hallo wereld!
Maanden geleden sinds mijn laatste blog. Ik kan niet zeggen dat er niks gebeurd is waarover ik kon vertellen, maar ik had er simpelweg geen puf voor.
In juni/juli hebben we zoals gewoon weer 3 weken doorgebracht in Nederland. Een heerlijke vakantie, gezegend met het weer, maar oh oh wat hebben we het ons weer druk gemaakt. Billy was thuis in Noorwegen op een heel fijn adres. Ik zag enorm uit naar de vakantie want merkte dat ik aardig aan het eind van mn latijn was. Eigenlijk al een langere periode, maar ik was gewoon toe aan vakantie. Na bijna 5 weken vrij begon dan weer het gewone leven. 5 dagen werken en de kindjes naar de barnehage. Liam was inmiddels op zijn nieuwe afdeling begonnen, grenzend aan de mijne.
Al vrij gauw merkte ik dat die 5 weken vrij weinig hadden uitgehaald, ik was en bleef moe. Had steeds minder geduld, sneller op mn tenen getrapt, veel slechte dagen en zo zo moe. Op 4 september brak het. Ik was de strijd aan het gaan met Liam, had er even genoeg van, ging naar binnen en daar knapte het. Collega's liepen langs, vroegen wat er was, maar kon het maar moeilijk uit leggen. Uiteindelijk had Lex mij opgehaald, en toen begon het traject van hulp. Elke week een gesprek met een Nederlandse therapeut, gesprekken met de huisarts en mn werkgever. Nu, bijna 2 maand later heb ik het leven weer aardig onder controle en begin ik het werken weer langzaam op te bouwen. Dit krijg je er dus van wanneer je 1,5 jaar lang te hard door loopt, niet stil staat en als maar door doet. Ik heb mn lesje wel geleerd, maar man man wat was dit moeilijk. En ik ben er nog lang niet.
Ik schaam mij er niet voor. Ik heb zoals ik het zie een fout gemaakt, niet naar mezelf geluisterd omdat ik werkelijk geen idee had hoe ik dat moest doen. Door behulp van gesprekken en lieve mensen om me heen ben ik de dingen op een juiste manier gaan zien en komt mn leven weer langzamerhand in balans.
De komende weken en maanden staan in het teken van die belans leren te behouden. Minimaal elke week een bergwandeling maken en fietsend naar het werk. Want als iets mij goed doet dan is het wel lichaamsbeweging, en ach die spierpijn word vanzelf minder.
In juni/juli hebben we zoals gewoon weer 3 weken doorgebracht in Nederland. Een heerlijke vakantie, gezegend met het weer, maar oh oh wat hebben we het ons weer druk gemaakt. Billy was thuis in Noorwegen op een heel fijn adres. Ik zag enorm uit naar de vakantie want merkte dat ik aardig aan het eind van mn latijn was. Eigenlijk al een langere periode, maar ik was gewoon toe aan vakantie. Na bijna 5 weken vrij begon dan weer het gewone leven. 5 dagen werken en de kindjes naar de barnehage. Liam was inmiddels op zijn nieuwe afdeling begonnen, grenzend aan de mijne.
Al vrij gauw merkte ik dat die 5 weken vrij weinig hadden uitgehaald, ik was en bleef moe. Had steeds minder geduld, sneller op mn tenen getrapt, veel slechte dagen en zo zo moe. Op 4 september brak het. Ik was de strijd aan het gaan met Liam, had er even genoeg van, ging naar binnen en daar knapte het. Collega's liepen langs, vroegen wat er was, maar kon het maar moeilijk uit leggen. Uiteindelijk had Lex mij opgehaald, en toen begon het traject van hulp. Elke week een gesprek met een Nederlandse therapeut, gesprekken met de huisarts en mn werkgever. Nu, bijna 2 maand later heb ik het leven weer aardig onder controle en begin ik het werken weer langzaam op te bouwen. Dit krijg je er dus van wanneer je 1,5 jaar lang te hard door loopt, niet stil staat en als maar door doet. Ik heb mn lesje wel geleerd, maar man man wat was dit moeilijk. En ik ben er nog lang niet.
Ik schaam mij er niet voor. Ik heb zoals ik het zie een fout gemaakt, niet naar mezelf geluisterd omdat ik werkelijk geen idee had hoe ik dat moest doen. Door behulp van gesprekken en lieve mensen om me heen ben ik de dingen op een juiste manier gaan zien en komt mn leven weer langzamerhand in balans.
De komende weken en maanden staan in het teken van die belans leren te behouden. Minimaal elke week een bergwandeling maken en fietsend naar het werk. Want als iets mij goed doet dan is het wel lichaamsbeweging, en ach die spierpijn word vanzelf minder.
Lieve Tessa, ik had geen idee. Knap en mooi hoe je hierover schrijft! Ga zo door, je zit op het goede pad, en samen met je vent en je mooie kindjes kom je er zeker 100% bovenop. Liefs Jessy (en Quint)
BeantwoordenVerwijderen